Τα συναισθήματα μου αυτόν τον καιρό είναι αντικρουόμενα. Είμαι ένα καναρίνι πολυσυναισθηματικό και μη μου πείτε ότι οι νεολογισμοί είναι χαρακτηριστικό της σχιζοφρένειας. Πολυσυναισθηματικό είναι η λέξη και δεν μ΄ενδιαφέρει αν δεν υπάρχει μέσα στα λεξικά και θεωρείται νεολογισμός. Από τη μια λοιπόν έχω τις προσωπικές μου απογοητεύσεις και από την άλλη έχω, ποιον άλλον την Τσιριμπόμ, την οποία πρέπει συνεχώς να επιτηρώ και να επαναφέρω υπούλως στην τάξη.
Για να γίνω πιο σαφές, ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ που με άφησαν και φέτος στο ράφι, έχω να ασχολούμαι νυχθημερόν με τα δικά τους. Εγώ δεν έχω ζωή πια? Φέτος ήταν να με παντρέψουν υποτίθεται. Να φτιάξω κι εγώ τη ζωή μου, να νοικοκυρευτώ, να πολλαπλασιαστώ. Τι έγινε? Τίποτα. Σιωπή ιχθύος. Και μη μου πείτε ότι δεν υπάρχουν νύφες. Φτάνουν πια οι δικιολογίες! Με κοροιδεύουν! Δε θα με παντρέψουν ποτέ. Θα γεράσω με τις μελωδίες μου, με τα απομνημονεύματα μου, μέσα στο παλιό κλουβί μου και θα μείνω στην ιστορία των προγόνων ως ένα ανύπανδρο καναρίνι - εφευρέτης προηγμένων μικροτσιπ.
Ανασκοπώντας το χειμώνα που πέρασε και ξεφυλλίζοντας τα ημερολόγια μου, βλέπω ότι η ασθένεια του Πεθερικού έδωσε ένα τόνο εγρήγορσης στην οικογένεια. Όταν το Πεθερικό μπήκε στο νοσοκομείο η Τσιριμπόμ εκλήθη να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Οι μέρες που πέρασε δίπλα της, η μοιραία ταλαιπωρία που υπέστη στο νοσοκομείο και κυρίως η ψυχολογική κούραση την κατέβαλλαν αρκετά. Άσε που κατανόησε καλύτερα τι περνάει ο κόσμος που φροντίζει γερόντους και κάθε τρεις και λίγο τους τρέχει στα νοσοκομεία και υφίσταται τη μεγάλη ταλαιπωρία των συνεχών εξηγήσεων και επεξηγήσεων και στο τέλος παίρνει πίσω στο σπίτι το γερόντιο υπό μορφή πακέτου με κόκκινο φιόγκο. "Δεν έχει τίποτε το σοβαρό για να νοσηλευτεί, μεγάλη ηλικία, γεράματα, αυτά θα τα έχετε..."
Μόνο μια ελαφριά μυρωδιά της ταλαιπωρίας πήρε η Τσιριμπόμ με την ασθένεια του Πεθερικού. Ευτυχώς έτσι πολυμήχανη που είναι, προέβλεπε και οργάνωνε την άμυνα της και δεν χρειάστηκε να εξοντωθεί. Το μάθημα που πήρε ήταν ότι αλλιώς είναι τα πράγματα από τη μια μεριά κι αλλιώς από την άλλη. Επαλήθευσε ότι καλό είναι να βάζουμε πάντα στη θέση του άλλου την αφεντιά μας και να δούμε πώς μπορούμε να τον διευκολύνουμε βιώνοντας έστω και τεχνητά το ζόρι που τραβάει τη δεδομένη στιγμή.
Το Πεθερικό, αν ζει σήμερα, το οφείλει στην Τσιριμπόμ και μόνο. Θα μπορούσε σήμερα να την ατενίζει από τους ουράνιους λειμώνες φορώντας λευκό φορεματάκι και παίζοντας μια άρπα. Όταν πήρε το εξιτήριο όμως ξεκίνησε το δεύτερο μέρος του έργου. Η αποκατάσταση. Άλλο μεγάλο κεφάλαιο που συνειδητοποίησε η κυρία μου. Δεν είναι μόνο να πάρεις ένα παπούδιο στο σπίτι από το νοσοκομείο, είναι να το ξαναστήσεις στα πόδια του, κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Ο αγώνας κράτησε δύο μήνες και εμπεριείχε πολύ κόπο. Το Πεθερικό ήταν πολύ καταβεβλημένο, είχε ανοίξει ο πωπός του από τα πάμπερ, είχε αδυνατίσει παντού εκτός από τη γλώσσα και το μυαλό... Η καινούργια λέξη που προστέθηκε στο λεξιλόγιο μας ήταν κλινοφιλία. Το Πεθερικό έμενε ξαπλωμένο στο κρεβάτι του όλη μέρα και τεμπέλιαζε. Φώναζε ο κύριος μου. "Σήκω! πρέπει να σηκωθείς, αλλιώς θα πέσεις για πάντα στο κρεβάτι...". Το Πεθερικό ψέλλιζε κάτι αδύναμες δικιολογίες και το ξανάριχνε στον ύπνο. Αυτό γινόταν 2 μήνες ολόκληρους.
Η ιστορία θα τραβούσε εις μάκρος αν δεν ερχόταν το Πάσχα. Σε κάποια κουβέντα της οικογένειας ετέθη το ζήτημα των πασχαλινών προγραμμάτων φύλαξης του Πεθερικού και αδείας της Νταντάς του. Οργανώθηκαν βάρδιες, επιστρατεύτηκαν άνθρωποι. Όταν το μυρίστηκε το Πεθερικό είπε τον εξής χρησμό. "Τι? Θα μείνω εδώ? Δε θα φάω φέτος το ωραίο αρνάκι που φτιάχνετε στον Άλλο Μπύθουλα? Θα έρθω στον Άλλο Μπύθουλα για το Πάσχα". Αυτό ήταν! Απίστευτο τι μπορεί να κάνει η ανθρώπινη φύση εάν έχει κίνητρο! Να έχανε το αρνάκι και την ψυχαγωγία στο σπίτι μας? Να έμπαινε απουσία πρώτη φορά στα 20 χρόνια? Δεν είμαστε καλά!
Εκεί που κανένας δεν πίστευε ότι το Πεθερικό θα ξαναστηνόταν στα πόδια του, εκείνο, σε πείσμα όλων, ζώστηκε το πι και ήρθε. Κατέλαβε τη γνωστή θέση στον καναπέ του σαλονιού και μπερδεύτηκε μέσα στο πρόγραμμα του σπιτιού. Η Τσιριμπόμ αγόρασε το αρνάκι, το έψησε και στο πασχαλινό τραπέζι έγλυφαν όλοι τα δάχτυλα τους με πρώτο το Πεθερικό, αν και η όρεξη του είναι πλέον λίγο πεσμένη σε σχέση με τα παλιά.
Μεγάλα μαθήματα πήρε η κυρία μου από όλη αυτή την ιστορία της ασθένειας, παρολίγον μοιραίας, του Πεθερικού. Επαληθεύτηκαν ορισμένες παροιμίες του ελληνικού λαού, γεμάτες σοφία και αναθεώρησε πολλές σκέψεις της η ίδια. Όμως υπήρξε και κάτι άλλο....
Δίπλα στο Πεθερικό νοσηλευόταν η Μουμίν με πυρετό και γαιδουρόβηχα. Τα απογεύματα και τα βράδια που η κυρία μου καθόταν δίπλα στο Πεθερικό άκουγε γκάχα γκούχα τη Μουμίν και την έλουζε κρύος ιδρώτας. Μερικές μέρες μετά, μετακόμισαν τις δύο γριές στο διπλανό δωμάτιο και έμεινε η Μουμίν μόνη της. Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια.
Όταν το Πεθερικό πήρε εξιτήριο και μετακόμισε σπίτι του, βρήκε την ευκαιρία η κυρία μου να ασχοληθεί λίγο με τον εαυτό της. Το ψυχικό ζόρι που τράβηξε όλο αυτό τον καιρό είχε αντίκτυπο στον οργανισμό της, άλλο αν δεν το καταλάβαινε η ίδια. Τις περισσότερες φορές που είσαι μέσα σε μια κατάσταση αδυνατείς να κατανοήσεις την επίπτωση της τη δεδομένη στιγμή επάνω σου. Νομίζεις ότι όλα πάνε ρολόι. Και πρέπει να περάσει καιρός, να αποστασιοποιηθείς από τα γεγονότα για να κάνεις come back και να ανασκοπήσεις τις επιπτώσεις. Τότε είναι που γουρλώνεις τα μάτια και αναφωνείς "Πω πω τι πέρασα τότε! Μα καλά, πώς άντεξα?". Νομίζεις πως άντεξες. Ο οργανισμός στρεσαρίστηκε τόσο μα τόσο πολύ και τα δείγματα της πίεσης ξεπροβάλλουν συχνά πυκνά όπως τα ξερόχορτα μέσα από τις πέτρες.
Έκανε λοιπόν η Τσιριμπόμ τις εξετάσεις της και της είπαν ούτε λίγο ούτε πολύ. "Συγχαρητήρια, είσθε μια Μαργαρίτα Γκωτιέ της σύγχρονης εποχής". Εντάξει, υπερβάλλω. Όχι τόοοοσο Μαργαρίτα Γκωτιέ αλλά κάπως. Δηλαδή για να ακριβολογώ, δεν αρρώστησε αλλά ήρθε σε επαφή με το μικρόβιο όταν ο οργανισμός της ήταν καταβεβλημένος από την κούραση και τα ξενύχτια. Ο οργανισμός της όμως δεν είναι και κανένας τυχαίος! Ξεσηκώθηκε και αντέδρασε με λύσσα. Το αποτέλεσμα όμως ήταν να μεταβληθούν οι εξετάσεις της και η λύσσα να απεικονιστεί ως θετική mantoux. Αχ ρε Μουμίν, τι μας έκανες!
Πώς αντέδρασε η Τσιριμπόμ? Έπεσε κάτω και άρχισε να κλαίει? Έπαθε κατάθλιψη και διευκόλυνε τη δίαιτα της? Πήρε άδεια να σκεφτεί το μέλλον της? Έκανε και άλλες πιο πολύπλοκες εξετάσεις? Χα χα! Πόσο λίγο ξέρετε την Τσιριμπόμ όσοι βάλατε νοερό x σε μια από τις παραπάνω επισημάνεις. Καμία άλλη εξέταση δεν έκανε διότι τις θεώρησε περιττές και με κόστος (κόστος σε ακτινοβολία, όχι οικονομικό, είπαμε... αλλά όχι κι έτσι...). Στεναχωρέθηκε στιγμιαία γιατί θα έπρεπε να πάρει φάρμακα για 4 μήνες αλλά αμέσως σκέφτηκε τα χειρότερα και τελικά χάρηκε. Ανάποδος άνθρωπος. Όλος ο κόσμος περιπίπτει σε μελαγχολία και σκέψεις, κατά κανόνα μαύρες, όταν του λες ότι θα πάρει για 4 μήνες 2 φάρμακα βαριά για το σηκώτι και που πρέπει να τα παίρνει το πρωί νηστικός μέσα στα άγρια χαράματα για να δράσουν. Εκείνη σκέφτηκε πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα, πόσο χειρότερα φάρμακα κυκλοφορούν για μοιραίες παθήσεις που δε βλάπτουν μόνο σηκώτι αλλά μαλλιά, νεφρά κλπ. και ανέβασε τη διάθεση της τόσο που με χαρά τα έπαιρνε τελικά τηρώντας ευλαβικά τα ωράρια αλλά όχι και την αποχή από το αλκοόλ.
Όσοι άκουγαν για την προληπτική της θεραπεία και την ατυχία της να αρπάξει το μικρόβιο τη συμπονούσαν και την παρηγορούσαν. Εκείνη όμως γελούσε και τους έλεγε "Σιγά καλέ, τα αυγά. Θα μπορούσε να ήταν κάτι πολύ χειρότερο! Πάλι καλά! Μια χαρά είμαι!". Στο σπίτι έμπαινε ανενόχλητη στο ρόλο της Μαργαρίτας Γκωτιέ και έψαχνε στο διαδίκτυο τις περιπέτειες της άτυχης νεαράς.
Για να ξεσκάσει λιγάκι μετά από όσα τράβηξε, η Θεά Τύχη την επέλεξε για να της προσφέρει ένα ταξίδι στο Cape Town. Ταξίδι προορισμένο αποκλειστικά για Διευθυντικά Στελέχη. Τι κρίμα που τελευταία στιγμή ένα συμπαθές Διευθυντικό Στέλεχος αποφάσισε να μην πάει! Και περίσσεψε η θέση! Και τι τύχη να την πάρει η Τσιριμπόμ! Πήγα κι εγώ και περάσαμε χρυσά. Αλλά αυτά θα τα διαβάσετε αλλού σε διάφορα αφιερώματα που θα ακολουθήσουν.
Η Μαργαρίτα Γκωτιέ δουλεύει σήμερα το βράδυ οπότε θα ασχοληθεί το πρωί με τη λαική (Παρασκευή σήμερα) και το διαδίκτυο. Το βράδυ προμηνύεται δύσκολο και με πολλή δουλειά αλλά πέρα βρέχει, δεν τη βλέπω να έχει ιδιαίτερο άγχος. Λες να συνηθίζει πια το κλίμα μετά από 20 χρόνια? Μπα, συγκυριακό είναι. Αυτά τα φάρμακα που παίρνει φαίνεται έχουν και άλλες δράσεις, κατευναστικές, αλλιώς δεν εξηγείται... Όλα έχουν βρει τη λύση τους και έχουν μπει στη ροή του ποταμιού. Μόνο οι δικοί μου γάμοι δεν τελεσφόρησαν...
