20/11/10

Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ

Αχ, έχω κουραστεί από αυτή τη διαρκή κρίση. Πότε επιτέλους θα περάσει για να ξεμπερδεύουμε? Όπου και να γυρίσω να κοιτάξω, για κρίση ακούω και κρίση βλέπω. Κινδυνεύω να πέσω σε αφωνία με τόση κρίση γύρω μου! Καναρίνι είμαι, δεν είμαι υπεράνθρωπος!
Είπα λοιπόν τις προάλλες να ξεσκάσω λίγο και πήγα με την κυρία μου το πρωί στη δουλειά της. Είχα απεθυμήσει τον Παχουλό Κύριο, την Ξανθιά Κυρία, το Διευθυντικό Στέλεχος, τα παιδιά του Γραφείου, την κυρία μου να πηγαινοέρχεται...
Στολίστηκα, έβαλα μια φθινοπωρινή πελερίνα και καρφιτσώθηκα ως καρφίτσα-τροπικό άνθος (δώρο της Ξανθιάς Κυρίας από ένα ταξίδι της στην Ταϋλάνδη το πάλαι ποτέ) στο πουκάμισο της κυρίας μου. Ωραία περνούσα ως καρφίτσα μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο της κυρίας μου.
"Ναι?", απάντησε ροκανίζοντας ένα κουλουράκι με τυρί ρεγκάτο, λυγίζοντας από τις τύψεις των θερμίδων. Η φωνή ήτο γυναικεία και μελιστάλαχτη.
"Η κυρία του Άσπρου Καναρινιού?"
"Μάλιστα, εγώ", απάντησε εκείνη καταπίνοντας ένα ψίχουλο.
Η φωνή συνέχισε κάτι να λέει και η κυρία μου άκουγε με προσήλωση. Το κουλουράκι απέμεινε μετέωρο.
Ξάφνου την προσοχή μου τράβηξε μια μύγα που μπήκε δεν ξέρω από πού και άρχισε να ζουζουνίζει δίπλα στο φυτό της βιβλιοθήκης. "Μπα" σκέφτηκα "υπάρχουν μύγες τέτοια εποχή?"
Την επόμενη ακριβώς στιγμή άκουσα ένα γδούπο και είδα τη γνωστή από άλλα έργα εικόνα του πεσμένου σώματος στο πάτωμα και του ακουστικού του τηλεφώνου που αιωρείται δίπλα στον λιποθυμισμένο. Κατατρόμαξα! Πέταξα με μιας την πελερίνα μου και ανασκουμπώθηκα να συνεφέρω τη δύστυχη κυρία μου!
Να μη σας τα πολυλογώ, ειδικευμένο στις πρώτες βοήθειες καθώς είμαι, κατάφερα να τη στήσω με χίλιους κόπους στα πόδια της. Μισοζαλισμένη ακόμα κατάφερε να συνεχίσει τη συνομιλία με την κυρία, ψελλίζοντας μια αδύναμη δικαιολογία.
Η Κυρία Του Τηλεφώνου ήταν γραμματέας σε συγγενική υπηρεσία με τη δική μας, στην άλλη άκρη της Αθήνας. Ο λόγος που πήρε τη δική μου κυρία ήταν για να της ανακοινώσει ότι επελέγει ως κριτής υποψηφίων για μία θέση διορισμού στην υπηρεσία αυτή.
Μόλις το έμαθα, τα πούπουλα μου σηκώθηκαν όρθια από τη φρίκη και έκρινα με μιας και χωρίς δεύτερη σκέψη ότι σωστά λιποθύμισε η δικιά μου.
Προς στιγμήν σκέφτηκε να αρνηθεί. Μετά θυμήθηκε ότι υπήρξε (κάποτε, παλιά, πολύ παλιά) και η ίδια στη θέση αυτή του αναμένοντος μια κρίση και αποφάσισε να μην παρατείνει μια ήδη παρατεταμένη διαδικασία (λόγω σωρείας παραιτήσεων) σε βάρος ανθρώπων με οικογένειες και υποχρεώσεις.
Την επόμενη μέρα ξαναπήγα μαζί της στη δουλειά για να δω τις εξελίξεις. Όχι, που θα έχανα τέτοια γεγονότα. Κατά το μεσημεράκι ήρθε ο Κύριος Των Ταχυμεταφορών κουβαλώντας ένα τεράαααστιο κουτί γεμάτο - δε θα το πιστέψετε - 45 τόμους βιογραφικών! 45 υποψήφιοι για μία θέση! Το πιστεύετε? Το ξέρω ότι εσείς οι άνθρωποι το πιστεύετε και το έχετε συνηθίσει αλλά εγώ τρόμαξα.


Ζαλωθήκαμε τα βιογραφικά σε 5 μεγάλες τσάντες και τα φέραμε σπίτι. Η κυρία μου ήταν απελπισμένη. Τα αράδιασε στο σαλόνι, όχι μόνο στον καναπέ και τις πολυθρόνες αλλά και στο πάτωμα και στο σύνθετο και στα τραπεζάκια. Σας επισυνάπτω τη σχετική φωτογραφία αν δε με πιστεύετε. Άλλα βιογραφικά ήταν χοντρά και ασήκωτα, πολυσέλιδα και λεπτομερή, δεμένα σαν βιβλία. Άλλα ήταν μέσα σε ντοσιέ, σε πλαστικούς ή χάρτινους φακέλους, άλλα είχαν πολύπλοκους συνδετήρες, συρραπτικά, άλλα ήταν μέσα σε ζελατίνες... Χαμός! έπιασαν όλο τον τόπο!

 

Από τότε περνάμε δημιουργικά όλα μας τα απογεύματα. Διαβάσαμε τους νόμους, ξαναδιαβάσαμε τους νόμους. Ένα σωρό απορίες προέκυψαν από το διάβασμα.
Μετά μας είπαν ότι βγήκαν νεώτερες αποφάσεις και διευκρινίσεις. Άντε βρες τες. Άλλες απορίες. Άλλες υποθέσεις για πιθανές ερμηνείες.
Μετά οι απορίες ήθελαν ειδικό για να απαντηθούν. Άντε επίσημες ερωτήσεις στο αρμόδιο νομικό όργανο. Άντε περίμενε απαντήσεις.
Παράλληλα πήραμε μια ιδέα των υποψηφίων. Δε λέω λεπτομερή. Λέω ένα απλό, επιπόλαιο ξεφύλλισμα των βιογραφικών. Μας έφαγε μία εβδομάδα.
Κοντεύει να περάσει ο μήνας και βρισκόμαστε ακόμα σε ένα χάος. Αναγκάστηκα να ακυρώσω όλες μου τις προγραμματισμένες συναυλίες σε κάτι δάση. Και εκλιπάρησα τον ατζέντη μου να πάρει παράταση για την παράδοση του τόμου των μελωδιών μου στον εκδοτικό οίκο. Δε γίνεται! Πρέπει να τη βοηθήσω!

Πάντως, θα ήθελα να καταγράψω τα εξής με αφορμή αυτή την αρχόμενη εμπειρία :
1. Η επιλογή της κυρίας μου ήταν με κλήρωση ανάμεσα σε ομοίους της.
Πάντα πίστευε (η ίδια, οι υπόλοιποι και όλοι φαντάζομαι) ότι κριτές των θέσεων στη δουλειά της γίνονται διάφοροι ημέτεροι, φίλοι των κυβερνώντων, ξάδελφοι των ισχυρών, μέλη των κομμάτων της εκάστοτε εξουσίας κλπ.
Ομιλώντας δια το παρόν, τούτο δεν ισχύει διότι η κυρία μου ως γνωστόν, είναι ένα είδος τελευταίου τροχού της αμάξης. Το ότι την έβαλαν ήταν απολύτως τυχαίον και για να ακριβολογώ απολύτως ατυχές (ομιλώ δι εμέ, τας συναυλίας μου και το μελωδικόν έργον μου που εισέτι μπήκε στην κατάψυξη)!  
Το γεγονός ενισχύεται από τον αριθμό των θέσεων προς κρίση που δειλά δειλά προβάλλουν, (λόγω συνταξιοδοτήσεων και αναγκαίων αντικαταστάσεων) και τον αριθμό των απελπισμένων κριτών που ορίστηκαν και αυτοί με κλήρο και τηλεφωνούν έντρομοι ο ένας στον άλλο ζητώντας διαφώτιση για το τι πρέπει να κάνουν!





2. Μέχρι τούδε ουδείς τηλεφώνησε, ουδείς πέρασε τυχαία από τη δουλειά μας να μας δει, ουδείς προσπάθησε με κάποιο τρόπο να επέμβει στη διαδικασία της κρίσης υπέρ του δείνα ή του τάδε.
Και πάλι αντίθετα από ό,τι πίστευε η κυρία μου και όλοι φαντάζομαι. Δεν ξέρω για αργότερα αλλά μέχρι τώρα τίποτα. Σιγή ιχθύος. 

3. Είναι εντυπωσιακό αλλά και λυπηρό ταυτόχρονα πόσα, μα πόσα, προσόντα έχουν σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι! Από τους 45, τουλάχιστον οι 35 έχουν πολλά προσόντα.
Είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο! Άνθρωποι με σπουδές και παρασπουδές, με οικογένειες οι περισσότεροι και παιδιά, να αγωνιούν (ή μήπως πρέπει να γράψω άλλο ρήμα?) για μία θέση. Λυπηρό, διότι οι υπηρεσίες σαν της κυρίας μου είναι γεμάτες άχρηστους τεμπέληδες ευθυνόφοβους άσχετους και καθηλωμένους στις προ του 1800 γνώσεις, οι οποίοι ψάχνουν καθημερινά τρόπους να λουφάρουν, να αποφύγουν, να φορτώσουν, να γλυτώσουν...
Παράλληλα όμως, προσπαθούν με νύχια και με δόντια, να βρουν τρόπους για να ΜΗ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΘΟΥΝ ει δυνατόν ποτέ! Το πιστεύετε? Και όμως!!! Θυμίζουν εκείνες τις χοντρές γάτες που αρπάζονται από ένα τραπέζι, βγάζουν τα νύχια τους κι εσύ τις τραβάς ενόσω αυτές χαράζουν το τραπέζι στην προσπάθεια τους να μην αποκολληθούν. 
Αν κάποιοι χάρηκαν για το συνταξιοδοτικό, ήταν αυτοί!  Έβαλαν πλώρη για τα 67 και ορέγονται τα 70 για να φύγουν! Δε συζητώ ότι πολλοί από αυτούς μαγείρεψαν μέχρι και πιστοποιητικά γεννήσεως για να βρεθούν 3 και 4 χρόνια μικρότεροι! 
Έλεος! Αφήστε τους νέους να δουλέψουν! Παραδεχτείτε ότι, για το καλό όλων μας, πρέπει να ανανεωθούμε!

Και μετά από αυτό το πατριωτικό - λυρικό ξέσπασμα που αντέγραψα επακριβώς από το μυαλό της Τσιριμπόμ - κυρίας μου επανέρχομαι στην πραγματικότητα και με συγχωρείτε για την παρέκκλιση. 

4. Ποίος θα κρίνει τους κρίνοντας?
Από όσο είδα κι εγώ, ως ειδήμον καναρίνι, δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά αυτή η κρίση και η κάθε τέτοιου είδους κρίση. Ο νόμος διαγράφει ένα αδρό πλαίσιο αλλά ουσιαστικά ο κριτής καλείται να κρίνει υποκειμενικά. Όσο και να λέμε ότι θα προσπαθήσουμε να μην αδικηθεί κάποιος, οι 44 θα έχουν κάποια παράπονα, μικρά ή μεγάλα. Άλλο άγχος αυτό για την κυρία μου. Και καλά αυτή. Τι γίνεται αλήθεια όταν κριτής οριστεί ένας από τους παραπάνω άχρηστους? Πώς άνθρωποι οι οποίοι επί χρόνια δεν μπορούσαν να μοιράσουν στη δουλειά τους δυο γαϊδουριών άχυρα, θα κρίνουν υποψηφίους για τέτοιες θέσεις?

Μάλλον πρέπει να σταματήσω και να πάω στην μπανιέρα μου για ένα αναζωογονητικό μπάνιο. Πολλά είπα και άρχισα να ξεφεύγω από τον έλεγχο.

Πάντως χτες το βράδυ που έβλεπα το δικό μου βόδι (την κυρία μου) χωμένο στα βιογραφικά να καταγράφει με λεπτομέρεια τα προσόντα των υποψηφίων στα κιτάπια της, δε μπόρεσα να μη γελάσω πικρά με όσα πρόβαλλε η τηλεόραση : 4 μαντράχαλοι με φανελάκια, να γελάνε, να μιλάνε, να λένε εξυπνάδες, ατάκες, χαριτωμενιές, σε μια επιτυχημένη βραδινή εκπομπή.
Πόσα λεφτά άραγε να πληρώνονται αυτοί? Πόσα θα πληρωθεί ο 1 από τους 45 που θα διοριστεί σε κανένα χρόνο και βάλε? Οι υπόλοιποι 44  πού θα υπο-απασχοληθούν, από ποιο καθεστώς δουλείας θα απορροφηθούν? Και πόσοι θα καταφύγουν στο εξωτερικό, αριθμοί που εμπλουτίζουν τη λίστα των επιστημόνων που μεταναστεύουν?

Σταματάω πάραυτα. Τον έχασα τον έλεγχο, τον έχασα...