17/10/11

ΕΙΣ ΤΟ ΕΠΕΚΕΙΝΑ

Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που άγγιξα το πληκτρολόγιο. Γνωρίζετε όμως το πόσο πολυάσχολο είμαι. Πόσα κομμάτια να γίνω? Έχω τα κοντσέρτα μου ανά την υφήλιο, έχω και την οικογένεια μου που πρέπει πάντα να επιτηρώ.
Κάπως έτσι πέρασε και έφυγε το καλοκαίρι.
Εκ των υστέρων κατανοώ πόσο πολύτιμες είναι μερικές στιγμές στη ζωή μας....
Ψυχικά κουρασμένοι είναι όλοι γύρω μου. Προβληματισμένοι και κατηφείς. Τα συννεφάκια στο μυαλό τους αναμιγνύουν συνεχώς αριθμούς, δάνεια, φροντιστήρια παιδιών, πρόσθετους φόρους, κοινόχρηστα, εφορίες, αποκατάσταση βλαβών, λογαριασμούς ΔΕΗ ...
Το φθινόπωρο, η αγαπημένη μου εποχή με βρήκε να ετοιμάζω τις καινούργιες μου παρτιτούρες. Ώρες και ώρες δουλειάς, τι να λέω τώρα. Αλλά φέτος, το φθινόπωρο σηματοδότησε και αλλαγές.

Όλα ξεκίνησαν ένα βράδυ που δοκίμαζα μερικές ενθουσιώδεις τρίλιες στο γραφείο μου. Απορροφημένο καθώς ήμουν δεν πρόσεξα τον κύριο με τον χιτώνα που είχε σταθεί υπομονετικά στην πόρτα του κλουβιού μου. Έριξα κάτι πρόχειρο επάνω μου και πήγα να του ανοίξω. Μου συστήθηκε ευγενικά. Τον έλεγαν Άγιο Πέτρο και ήρθε να μου κάνει μία πρόταση. Αυτός ζει σε ένα μέρος που λέγεται Παράδεισος και είναι κατά κάποιον τρόπο Διοικητής εκεί. Διάβασε για μένα, για τα ταλέντα μου, την απαράμιλλη ικανότητα μου στη σύνθεση παιάνων, το εκκωφαντικό τραγούδι μου, τα άπειρα κοντσέρτα και συναυλίες που έχω δώσει. Εντυπωσιάστηκε και πώς άλλωστε να μην εντυπωσιαστεί?
Ήρθε λοιπόν αυτός ο κύριος να μου προτείνει αποκλειστικό συμβόλαιο στον Παράδεισο σε θέση αρχιμαέστρου, αρχιενορχηστρωτή και αρχισυνθέτη.
Το σκέφτηκα από δω, το σκέφτηκα από κει.... Δεν ήθελα να αφήσω την οικογένεια μου... Την κυρία μου, τον κύριο μου, το κανονικό μου αφεντικό, τον Χόλιους που δίνει φέτος εξετάσεις και περνάει δύσκολα, το Λευτέρη, το Ντίντη....
Είπα λοιπόν στον κύριο Άγιο Πέτρο τους προβληματισμούς μου και αρνήθηκα ευγενικά. Εκείνος όμως παμπόνηρος ... μου πέταξε στο τραπέζι ότι γνωρίζει όλες τις λαδιές μου. Δηλαδή το προηγμένο μικροτσίπ, τις βόλτες με την κυρία μου, τα σχόλια για τούτο και για κείνο... Μου είπε λοιπόν ότι τίποτα δε θα αλλάξει στην ουσία. Θα είμαι πάντα παρόν στις ζωές τους, θα έρχομαι από τον Παράδεισο στο σπίτι μας όσο συχνά θέλω και θα μπορώ να φτιάξω ένα πρόγραμμα παρουσιών και δραστηριοτήτων όπως εγώ νομίζω και ανάλογα με τις συναυλιακές μου υποχρεώσεις.
Καλός μου φάνηκε αυτός ο διακανονισμός. Το μέλλον μου διαγραφόταν λαμπρό, πέρα από τα στενά όρια της γης.
"Εις το επέκεινα λοιπόν", τιτίβισα υπογράφοντας το συμβόλαιο και .... έφυγα προσωρινά. Τώρα σας γράφω από τον Παράδεισο. Πολύ ωραία είναι εδώ, θα εγκλιματιστώ και θα επανέλθω με νέες περιπέτειες.

Το μόνο κακό μέχρι τώρα είναι η οικογένεια μου που δεν έχει καταλάβει επακριβώς τι έγινε. Νομίζουν ότι με έχασαν για πάντα και βέβαια θα τους αφήσω να το νομίζουν για να έχω πια και λίγη αυτονομία. Αρκετά με είχαν πρήξει κι αυτοί.
Η κυρία μου κλαίει καθημερινά και με κάθε ευκαιρία. Τέτοια ευσυγκινησία από αυτήν δεν την περίμενα! Αλλά θα μου πεις η ευσυγκινησία είναι ίδιον των γερόντων! Γέρασε φαίνεται κι αυτή. Όταν γύρισε το μεσημέρι από τη δουλειά της και βγήκε στο μπαλκόνι να με χαιρετίσει και δεν με βρήκε, γύρισε το κουμπάκι στο rain και από τότε πλημμυρίσαμε. Κλειδαμπαρώνεται με κάθε ευκαιρία στο μπάνιο της και θρηνεί. Όλη η οικογένεια στεναχωρήθηκε αλλά η κυρία μου το πήρε πολύ βαριά.
Από δε το κανονικό μου αφεντικό που είναι στην Πάτρα, το έχουν κρύψει για να μην ταραχτεί κι αυτός σαν τη μάνα του και είναι μακριά και μόνος.

Προχτές το βράδυ η κυρία μου ξέθαψε τα ανθρωπάκια της Γουατεμάλας, που έχει πάντα στο κομοδίνο της αλλά τα έχει χρησιμοποιήσει μόνο μια φορά στο παρελθόν.


Τα κουβάλησε από ένα ταξίδι της στο Λονδίνο πριν χρόνια. Κάπου τα είδε και έσπευσε να τα αποκτήσει να μην τα χάσει... Σύμφωνα με το θρύλο, άμα έχεις στεναχωρηθεί πολύ για κάτι, το ψιθυρίζεις σε ένα ανθρωπάκι, το βάζεις κάτω από το μαξιλάρι σου το βράδυ κι εκείνο σου απαλύνει όλη νύχτα τις σκέψεις.
Τις νύχτες λοιπόν κοιμάται με ένα ανθρωπάκι κάτω από το μαξιλάρι της και ετοιμάζει ένα ακόμα για το κανονικό μου αφεντικό όταν έρθει και δε με βρει.
Έτσι έχουν λοιπόν τα νέα μου.
Θα περάσει ο καιρός και όλα θα γιάνουν. Τότε θα ξαναγυρίσω στο πέτο της κυρίας μου ως ευφάνταστη καρφίτσα και θα τη συντροφεύω στις βόλτες και στις σκέψεις της. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να καθίσω να σχεδιάσω και να εφεύρω ένα νέο μικροτσίπ που θα το εμφυτεύσω στο μυαλό της για να κατανοήσει ότι ποτέ δεν είχα φύγει πραγματικά από κοντά της.