25/1/11

ΔΙΑΦΥΓΗ, ΑΠΟΔΡΑΣΗ, ΜΗ ΜΕ ΕΙΔΑΤΕ, ΜΗ ΜΕ ΑΠΑΝΤΗΣΑΤΕ ...

Την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια και μικροσκοπικά φτερουγίσματα....
Άστους να με ψάχνουν ...
Ψάξε .... ψάξε .... δε θα με βρεις ....
Τι κεραμίδα κι αυτή ? Πώς με ανακάλυψαν άραγε ? Κόντεψε να μου΄ρθει ταμπλάς.
Σνιφ, κλαψ. Και είχα αγαπήσει τόσο το καναρίνι μου!
Καλά να πάθω όμως. Αφού το λένε όλοι ... Ουδέν κρυπτόν υπό του ηλίου ... Δε θα με έβρισκαν ?
Με έπιασε σύγκρυο όταν μου είπε το Αουτσάιντερ πως άκουσε σε μια ομήγυρη ότι διατηρώ ιστολόγιο και ασχολούμαι με τους περιθωριακούς (!!!!!) και γράφω και σχολιάζω κλπ. κλπ.
Σφίχτηκε το στομάχι μου, ίδρωσα, ξίδρωσα αλλά πάραυτα άρχισα να καταστρώνω σχέδια απόδρασης. Μπήκα, βγήκα σε site, βρήκα κάπου ένα καλό άνθρωπο και με τις υποδείξεις του, μετέφερα τα υπάρχοντα μου εδώ.
Νέα γωνίτσα στο κλουβί.
Μεταξύ μας όμως, ένα τρόμο τον βιώνω, για να πω την αλήθεια. Θα μπορώ να γράφω ελεύθερα ή θα με ξαναβρούν αυτές οι Γάτες του Διαδικτύου ?
Και οι φίλοι μου ?
Ποιοι φίλοι ? Ε, αυτοί οι λίγοι που είχα ... Πού θα με ξαναβρούν ? Λυγμ, τι μοναξιά ... Δε θα το αντέξω ...
Θα κοιτάξω να ανασυνταχθώ ...
Ευτυχώς που δεν έγραψα και χειρότερα πράγματα ... Να με κυνηγάνε εκτός από Γάτες και Σύζυγοι, Συνάδελφοι, Ερασταί, Ανηψούλες ....    

10/1/11

ΟΡΙΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Είμαι πάνω στην κούνια μου και κουνιέμαι. Και σκέφτομαι...
Δε μπήκε καλά η χρονιά για την Τσιριμπόμ μου φαίνεται...
Δεν είμαι προληπτικό αλλά ανησυχώ για την κυρία μου.
Ούτε αισθηματίας είμαι. Απλώς σκέπτομαι το δικό μου μέλλον που είναι άρρηκτα δεμένο με το δικό της.
Πέρασε ένα εφιαλτικό κυριακοδεύτερο, την επόμενη ακριβώς μέρα της πρωτοχρονιάς και πέρασε ένα ακόμα πιο εφιαλτικό Σάββατο, προχτές.
Τώρα είναι απέναντι μου, σέκος στο κρεβάτι της και γράφει στον υπολογιστή. Τι γράφει όλη ώρα και δεν ξαπλώνει να ξεκουραστεί λιγάκι?
Το Σάββατο το πρωί πήγε πάλι στη δουλειά της, χωρίς να έχει καταφέρει να πάρει μια ανάσα όλη τη βδομάδα.
Μου είπε αργότερα ότι ταξινόμησε τη μέρα αυτή ως τη χειρότερη που έχει περάσει μέχρι τώρα δουλεύοντας. Φαντάσου! Κι αν δεν έχει περάσει δυσκολίες στη δουλειά της αυτή τόσα χρόνια! Για να μου το πει η Τσιριμπόμ αυτό καταλαβαίνετε. Αυτή, όταν οι άλλοι φοβούνται και τρομάζουν, λέει "δε φοβάμαι τίποτα, η λύση περιμένει".
Το περασμένο Σάββατο λοιπόν αποδείχτηκε πολύ δύσκολο για αυτήν. Δούλεψε συνεχώς εννιάμιση ώρες, σε συνθήκες μεγάλου στρες, με αφόρητη πίεση από το περιβάλλον γύρω της και καταστάσεις που ήθελαν διαρκή σκέψη και αποφάσεις. Δεν ήταν μόνο αυτό. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να φύγουν οι υφιστάμενοι της και απέμεινε μόνη για τα σαλόνια αλλά και τα αλώνια, καμιά ώρα περίπου. Εννοείται ότι δεν έφαγε και δεν ήπιε ούτε νερό. Υπό μορφήν αστραπής πετάχτηκε να κατουρήσει μια φορά και επέστρεψε στο ασφυκτικά πολιορκούμενο γραφείο της.
Τελείωσε από κει που ήταν στις 8 το βράδυ κατάκοπη. Έφυγε από εκείνα τα γραφεία και πήγε στον κανονικό της χώρο. Δε θα γύριζε σπίτι το βράδυ. Συνέχισε να δουλεύει μέχρι τις 11.30 με χαλαρούς ρυθμούς αλλά πολύ κουρασμένη.
Πολλά γύριζαν στο μυαλό της ανασκοπώντας τη μέρα που πέρασε.
Συνθήκες δουλειάς απάνθρωπες και εξοντωτικές για ανθρώπους της ηλικίας της.Θα μπορούσε να έχει πάθει κάτι από την τεράστια πίεση. Ποιος νοιάζεται ή ποιος θα νοιαστεί? Ένα ωραίο στεφάνι "στην αγαπητή συνάδελφο", μερικές ανθοδέσμες και έξω από την πόρτα ή μάλλον έξω από τον κόσμο των ζώντων. Σκασίλα ολωνών. Σημασία έχει να βγαίνει η δουλειά. Σωρεία οι ιθύνοντες που είναι στρογγυλοκαθισμένοι σπίτια τους, αγκαλιά με λογής λογής οφίτσια και βλέπουν να βγαίνει η δουλειά. Ποιος νοιάζεται αν δεν πρόλαβε να φάει ή να πιεί νερό?
Συμπεριφορές ανθρώπων απαράδεκτες. Άνθρωποι χωρίς παιδεία και κυρίως χωρίς αιδώ. Προς όλους και, το χειρότερο, προς τον εαυτό τους.
Και τέλος κούραση. Κούραση μεγάλη, σωματική και ψυχική αλλά διανοητική πιο μεγάλη και πιο επικίνδυνη. Η κυρία μου, μου είπε ότι δεν θα ξαναπεί ποτέ ότι δε φοβάται. Φοβάται πλέον : την κούραση. Κούραση ίσον κακή εκτίμηση μιας κατάστασης και λάθος. Λάθη υπάρχουν μικρά και μεγάλα, ασήμαντα και μοιραία. Η κούραση αγαπάει τα μοιραία λάθη κι εκείνα την κούραση.
Σημασία έχει ότι η κυρία μου έκανε το λάθος.
Το ανακάλυψε μόλις την άλλη μέρα το πρωί και ευτυχώς διορθώθηκε αμέσως. Το γεγονός όμως παραμένει. Θα μπορούσε να ήταν πολύ σοβαρό, θα μπορούσε να κοστίσει πολλά. Θα μπορούσε να ήταν μοιραίο.
Δε θα σας κουράσω άλλο με τους μηχανισμούς αυτοκριτικής και τις (μαύρες) σκέψεις της κυρίας μου. Ούτε θα σας περιγράψω άλλο το πόσο απαρηγόρητη υπήρξε ολόκληρη την Κυριακή και σήμερα και (θα είναι και) αύριο και για πολύ καιρό. Ας είναι αυτό το λάθος της ένα χαστούκι τής μεγαλοστομίας "δε φοβάμαι τίποτα", ένα χαστούκι στον υποτιθέμενο άριστο εαυτό της.
Αντιθέτως θα σας διασκεδάσω με το τι έγινε αφότου έφυγε από τη δουλειά της.
Στις 8 το πρωί της Κυριακής η κυρία μου περιμένει με το αυτοκίνητο της να ανάψει το φανάρι που τη βγάζει από το χώρο της δουλειάς της στην κεντρική οδική αρτηρία. Η μούρη της είναι γκρι από την κούραση, τα μαλλιά της λιπαρά και μαδημένα και η πρόσοψη καταρέουσα. Δε συζητώ ότι βρωμάει κιόλας από τα κιλά αδρεναλίνης που έχει ρίξει κι έχουν ποτίσει τα ρούχα της. Απέναντι, επί της κεντρικής οδικής αρτηρίας βλέπει, όση ώρα περιμένει, έναν αστυνομικό. Τον κοιτάει και την κοιτάει. Της φάνηκε ότι την κοιτούσε με συμπόνια αλλά πιστεύω ότι ήταν ιδέα της.
Ανάβει το πράσινο, στρίβει και βλέπει τον αστυνομικό να της κάνει σήμα να σταματήσει. Έρχεται στο τζάμι της και της λέει το εξής αμίμητο : Καλημέρα, αλκοτέστ.
Ε, ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε! Άνοιξε το στόμα της η Τσιριμπόμ και ωχρίασε το σύμπαν. Βλέπετε από πού βγαίνω, στις 8 η ώρα το πρωί (εμφανέστατο, με μεγάλες πινακίδες), του είπε, βλέπετε με τι μούρη βγαίνω και τολμάτε να μου πείτε να κάνω εγώ αλκοτέστ? Συγκρατήθηκε για να μην ουρλιάζει. Και συνέχισε. Τόση φιλοσοφία θέλει για να καταλάβετε ότι δούλευα εδώ τη νύχτα και πάω σπίτι μου για ύπνο? Τι δουλειά είχα μέσα εκεί? Έπινα λέτε? Τόσο μυαλό χρειάζεται?
Το όργανο αντί να πιάσει τη μαινάδα και να τη μπουζουριάσει για βγάλσιμο γλώσσας στην Αρχή, προτίμησε να καταπιεί τη δική του και να ψελλίσει ότι αυτό το κακόμοιρο έκανε τη δουλειά του.
Αμ δε. Η μαινάδα συνέχισε απτόητη. Εδώ βρήκατε να κάνετε τη δουλειά σας? Ο αριθμός περιπτώσεων σας ενδιαφέρει να συμπληρωθεί ή η ουσία? Υπήρχε ποτέ περίπτωση να βγει κάποιος από δω μέσα πιωμένος? Υπάρχει κέντρο διασκέδασης μέσα και δεν το ξέρω? Εκεί που πρέπει να πάτε δεν πάτε, τη στήσατε εδώ.
Έφυγε μαινόμενη χωρίς να περιμένει απάντηση από το έντρομο όργανο ή τουλάχιστον μια συναίνεση. Ευτυχώς που δεν της έδωσε το ματζαφλάρι να φυσήξει γιατί θα του το έσπαγε στο κεφάλι και τότε σίγουρα θα την έκλειναν μέσα. Πω πω! και ποιος θα δούλευε τότε? Οι ιθύνοντες?

Η κυρία μου διαβάζει το βιβλίο της στον καναπέ (Ο χειμώνας της Melanie Wallace). Είναι κουρασμένη ακόμα και στεναχωρημένη. Την αποσπώ από το βιβλίο και τη ρωτάω. Αν ήσουν τώρα στα 18 και μπορούσες να διαλέξεις τι θα γίνεις, τι θα ήθελες να γίνεις? Περίμενα εναγωνίως να μου πει. Ψήφιζα μέσα μου φιλόλογος. Έγραφε ωραίες εκθέσεις, έλεγαν οι πρόγονοι μου, τα προϊστορικά καναρίνια του σπιτιού. Έχει και το διδακτικό - μεταδοτικό μέσα της. Θα καθόταν χριστούγεννα, πάσχα και καλοκαίρι. Θα χόρταινε την Έπαυλη και τις αμμουδιές του Χωρίου. Θα ήταν τώρα λυκειάρχης τουλάχιστον με μεταπτυχιακά και τίτλους. Καθαρές δουλειές. Θα ήταν ένα αστέρι. Λέμε τώρα.
Η κυρία μου σήκωσε τα μάτια από το (πολύ ενδιαφέρον) βιβλίο της και μου έστειλε το λαμπερό της βλέμμα. Τα μικρά αχτιδάκια των ματιών της, πράσινα μικρά φυλλαράκια δάσους, σχημάτισαν μια αλυσίδα που πάνω τους διάβασα τα γράμματα : ακόμα και με κούραση, ξενύχτια, συνθήκες εξόντωσης, πάλι το ίδιο θα γινόμουν. Αυτό που έγινα, πάντα και πάντα.  
 

       

4/1/11

ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ


Καλή χρονιά και καλά μυαλά!
Και προπάντων υγεία, τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.
Εγώ και ο Λευτέρης ευχόμαστε να είναι καλά τα αφεντικά μας για να μας συντηρούν! Τι άλλο θέλουμε?
Πώς τα περάσαμε? Ειδυλλιακά! Καλύτερα και από τις Μπαχάμες!
1. Ήρθε το κανονικό μου αφεντικό από την Πάτρα και στρογγυλοκάθισε σπίτι, στο γραφείο του και στο κομπιούτερ του. Ωραίες γιορτές, τι να σου πω! Πήξαμε στα αποφθεγματάκια. Οι γιορτές δεν είναι τίποτε το διαφορετικό, είναι εμπορικές συμφωνίες, γιατί να βγω έξω (και να ξοδέψω) αφού περνάω μια χαρά στο σπίτι μου, περιττά τα ρεβεγιόν και λοιπά και λοιπά.
Ακόμα αυτό το παιδί είναι στην εφηβεία μου φαίνεται... Και αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να του δώσω πια ένα όνομα. Σάυλωκ ίσως? Πώς σας φαίνεται?

2. Ο Λευτέρης προσαρμόζεται σιγά σιγά. Είναι ακόμα πολύ ντροπαλός και κρύβεται πίσω από το φυτό της γυάλας του όταν πλησιάζουμε. Ξεμυτίζει και εξαφανίζεται. Και επιπλέον είναι όλο στον πάτο, δεν ανεβαίνει καθόλου στην επιφάνεια.

3.Στολίσαμε το δέντρο μας και το σπίτι, λίγο ανόρεχτα φέτος είναι η αλήθεια αλλά στολίσαμε. Η γιαγιά Σοφία έκανε κουραμπιέδες αλλά η έξυπνη η κυρία μου δοκίμασε έναν μόλις βγήκανε τα ταψιά από το φούρνο, της είπε ότι ήταν άψητος και η γιαγιά τους ξανάβαλε στο φούρνο, με αποτέλεσμα να παραψηθούν! Πάνε φέτος οι κουραμπιέδες, δεν τρωγόντουσαν. Καλύτερα, είπε η κυρία μου, γιατί κάνει δίαιτα.
Η κυρία μου έκανε μελομακάρονα. Νόστιμα έγιναν αλλά δε ρούφηξαν καλά καλά το μέλι γιατί ήταν αρκούντως πηχτό. Καταβροχθίστηκαν σε δύο μέρες από το Πεθερικό (που έχει αρύθμιστο ζάχαρο) και τον κύριο μου που μελομακάρονα να είναι κι ας είναι και αποτυχημένα.
Η κυρία μου έκανε και βασιλόπιτα - κέικ, πάρα πάρα πολύ νόστιμη. Και πώς να μην ήταν αφού έβαλε 10 αυγά και 600 γρ. φρέσκο βούτυρο Κερκύρας, χώρια τα άλλα υλικά! Η νοστιμιά της Βασιλόπιτας της είχε μείνει από πέρσι που έκανε πρωτοχρονιά στη δουλειά της και έφερε τη βασιλόπιτα η Λίντια που την είχε φτιάξει η μαμά της. Η αποτυχία εδώ ήταν ότι δεν ψήθηκε καλά και ήταν λίγο ωμή ... αλλά πεντανόστιμη η άτιμη. Πολύ παχυντική βέβαια αλλά οι θερμίδες και η αφειδώς τοποθετηθείσα ζάχαρη ποσώς εμπόδισαν το αγνό Πεθερικό να καταβροχθίζει και από ένα κομμάτι μόλις γύριζαν το κεφάλι τους από την άλλη.

4. Το Πεθερικό κατέφθασε από την πολύ μακρινή επαρχία της χώρας των Αμπελοκήπων Αθηνών για δεκαήμερες διακοπές στο σπίτι μας, όπως κάθε χρόνο το τελευταίο περίπου τέταρτο του αιώνα (δεν υπερβάλλω και πολύ).
Εγκαταστάθηκε στο σαλόνι και χόρτασε ύπνο (>16 ώρες, σαν τα νεογνά), γλυκά και νόστιμα φαγητά.

5. Η κυρία μου και ο κύριος μου δούλευαν αλλά δεν είχαν υπερωρίες μέσα στις γιορτές κι έτσι τους είχαμε σπίτι. Η κυρία μου ασχολήθηκε τον περισσότερο καιρό με τις κρίσεις οι οποίες της κατέστρεψαν πρακτικά τις διακοπές (και δεν τις τελείωσε ακόμα).

6. Και ερχόμαστε στον Χόλιους, αυτή τη λαμπερή προσωπικότητα.
Έχει πάρει τη φαντασία της μάνας του, αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Είχε οργανώσει ένα σωρό εξόδους και είχε φτιάξει ένα σωρό προγράμματα. Τα χριστούγεννα άρχισε να τον πονάει ο λαιμός του και να γκρινιάζει. Ουδείς του έδωσε σημασία. Κοίταξε η μάνα του το λαιμό του με ένα κουτάλι και αποφάνθηκε : είναι κόκκινος, ίωση, μείνε σπίτι. Σε 5 λεπτά ο Χόλιους είχε ξεπορτίσει σχεδόν ξεβράκωτος.
Την άλλη μέρα κλαιγόταν από το πρωί ότι ο λαιμός του χειροτέρεψε. Τον ξαναείδε η μάνα του με το κουτάλι, αποφάνθηκε ότι οι αμυγδαλές του είχαν άσπρα πραματάκια επάνω και τον ξεκίνησε αντιβιοτικά. Πέρασαν δυο μέρες και ο Χόλιους δεν είχε καμία βελτίωση. Η γκρίνια κατευθύνθηκε προς τον μπαμπά του διότι η μάνα του δε μασούσε. Δε με προσέχετε, δε με πάτε σε ένα γιατρό, δε με είχατε πάει σε ένα γιατρό τότε και τότε .... περσινά ξινά σταφύλια. Έγινε ο κύριος μου πυροτέχνημα. Τον άρπαξε και τον πήγε στο Παίδων, μαζί και η κυρία μου να κρατάει τα μπόσικα. Λοιμώδης μονοπυρήνωση. Από κει που οι κατηγορίες προς τον Χόλιους ήταν γιατί δε ντύνεται και κυκλοφορεί με τα φανελάκια και κρυώνει ... μεταλλάχτηκαν σε μομφές για τον τρόπο που κόλλησε (η ασθένεια των φιλιών των εφήβων). Αλλά οι μομφές δεν κάθονται σε ένα μέρος. Μεταξύ σοβαρού και αστείου πετάγονται και παραδίπλα. Μαλλιοτραβήχτηκαν συγκεκαλυμμένα τα αφεντικά μου για το από πού πήρε ο γιος τους. Έκατσε στο εδώλιο το εκρηκτικό ταπεραμέντο της μάνας του στα νιάτα της, τα σόγια αμφοτέρων, οι γονιδιακές καταβολές που χάνονταν σε βάθος χρόνου ...
Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο φουκαράς ο Χόλιους έχασε όλες του τις διακοπές σερνάμενος από καναπέ σε καρέκλα και από καρέκλα σε κρεβάτι. Την πέρασε τόσο βαριά που πήρε και κορτιζόνη να σκεφτείτε για να βελτιωθεί λίγο και να ξεφράξει ο λαιμός του. Τα αφεντικά μου μετατράπηκαν σε Φρουρούς της εξώπορτας για να μην αποδράσει ο ασθενής μόλις αισθανθεί κάπως καλύτερα λόγω κορτιζόνης.

7. Η κυρία μου δούλευε την Κυριακή από το πρωί. Βροχερός ο καιρός, γιορτές ακόμη, δεν θα είχε δουλειά υπέθετε. Πήρε τις κρίσεις μαζί της μπας και τις προχωρήσει κάπως. Με πήρε και μένα να χαζέψω στο δάσος. Αμ δε! Ούτε να κατουρήσει δεν πρόλαβε. Έφυγε κατακουρασμένη το βράδυ από το κτήριο που δούλευε για να πάει σε ένα γειτονικό να βρει κάπου να κοιμηθεί. Κι εγώ νύσταζα, τι λέω, δεν έβλεπα μπροστά μου. Τα λίγα μέτρα που διασχίσαμε όμως μας αποζημίωσαν για όλη την κούραση της μέρας.
Έκανε λίγο κρύο, έπεφτε ψιλόβροχο και περπατούσαμε τυλιγμένοι σε μια ομίχλη που είχε κατέβει πολύ χαμηλά, μπερδευόταν στα φώτα των δρόμων και μπλεκόταν στα κλαδιά των δέντρων. Η όλη σκηνή, αν και πεζή, ήταν στα μάτια μας ειδυλλιακή. Έπιασα την κυρία μου να σκέφτεται, μετά από τόση κούραση, πόσο όμορφη είναι η ζωή. Στριφογύρισε μέσα στην πάχνη και την ομίχλη, με το πρόσωπο να κοιτάζει τον ουρανό και τις σταγόνες της βροχής να τη μουσκεύουν. Αναγκάστηκα να επέμβω στο ξεμυαλισμένο μυαλό της και να την επαναφέρω στην τάξη.
Η επόμενη μέρα μας βρήκε σαν μπαγιάτικα μύδια στη δουλειά. Το μεσημέρι δημιουργήθηκε μια περιπλοκή και δε μπορέσαμε να φύγουμε. Η περιπλοκή χρόνισε και μπλέξαμε με τη δουλειά τόσο ώστε δε φύγαμε καθόλου (και δε φάγαμε καθόλου). Ξανακοιμηθήκαμε στη δουλειά της κυρίας μου και φύγαμε την Τρίτη το μεσημέρι, δηλαδή 53 ώρες σερί.
Ηθικόν δίδαγμα : πρέπει πάντα να έχουμε σπόρους καναρινιών σε ένα συρτάρι του γραφείου μας μαζί με κανένα εφεδρικό βρακί για ώρα ανάγκης. Ευτυχώς η Τσιριμπόμ, ως προνοητική που είναι είχε τις εφεδρείες της και με το παραπάνω ...