9/2/12

ΕΧΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑ 40 ΜΕΡΕΣ ...

.... για να ευχηθώ για τη νέα χρονιά !!!

Θα ευχηθώ λοιπόν τα τετριμμένα ... Το εξής ένα,

ΥΓΕΙΑ

Όπως με ακούνε συχνά και λέω οι γύρω μου "όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες" .

Είναι περίπου μια δεκαετία και ίσως παραπάνω, που άλλαξα εντελώς φιλοσοφία. Έπαψαν να με απασχολούν οι κουταμάρες και επικεντρώθηκα στα ουσιώδη. Μάλλον, για να ακριβολογώ, άρχισα να "βλέπω" γύρω μου.
Θυμάμαι έμπαινα μονίμως το πρωί στο γραφείο, έλεγα "καλημέρα" και ή δε θα μου απαντούσαν ή θα μου εκτόξευαν ένα ακαθόριστο μουγκρητό. Σιγά σιγά απορροφήθηκα κι εγώ από το μουγκρητό αυτό και σχεδόν έπαψα να λέω "καλημέρα" ως περιττή.
Δεν ήταν μόνο αυτό.
Έχανα την κάθε μέρα μέσα σε μικρότητες και μια αδιάκοπη φθορά. Έγινα μια κουτοπόνηρη χοντροκώλα δημοσιοϋπαλληλική Κατίνα που πήγαινε σκυφτή στη δουλειά της τυλιγμένη στη μιζέρια της.
Εντάξει .... όχι και τόσο χάλι ... αλλά λίγο έλειψε ...

Μέχρι που ένα πρωινό, εκεί που καθόμουν στο γραφείο μου και έγραφα, πασπάτευα αφηρημένα το λαιμό μου. Εκεί μου ήρθε η φλασιά! Φαντάσου, είπα μέσα μου, τώρα που πασπατεύεις το λαιμό σου, να πιάσεις ένα σκληρό, μεγάλο σαν καρύδι γρουμπούλι. Την ώρα εκείνη αυτόματα θα ξέρεις ότι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.
Να μη λέμε ποια αντίστροφη μέτρηση ... Ευνόητον.

Τη σκέψη την απόδιωξα γρήγορα με ευφυείς αντιπερισπασμούς αλλά φευ! έμεινε το γδάρσιμο ...
Εκεί λοιπόν γύρω στις 4.30 το πρωί που ανοίγει το δυστυχισμένο μάτι μου αφεαυτού γαρίδα και ταξινομώ και ξεταξινομώ τη ζωή μου ολόκληρη, το γδάρσιμο μετατράπηκε σε πατρόν ολόκληρο!
Κάπως έτσι αποφάσισα να εκτιμώ τα πάντα γύρω μου και να τα απολαμβάνω, αν όχι πάντα αυθόρμητα, τουλάχιστον έστω και με την κινητοποίηση της λογικής, την υπενθύμιση ότι φεύγουν οι στιγμές και χάνονται.

Δεν έχω παράπονο.
Αυτά τα δέκα και παραπάνω χρόνια, κατάφερα πολλά.
Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να "θολώνει" στο στόχο του, να παρασύρεται από καταστάσεις της στιγμής ή ανθρώπους χωρίς ενδιαφέρον και να παρεκκλίνει. Αλλά, εκείνες οι πρωταρχικές σκέψεις και η αλήθεια που είδα να εμφανίζεται μπροστά στα μάτια μου, με επανέφεραν αργά ή γρήγορα στην τάξη.

Τι κατάφερα ?
Χμ! ας κάνω έναν απολογισμό ενόψει του καινούργιου χρόνου.
  •  Λέω την "καλημέρα" μου και σκασίλα μου αν δεν πάρω απάντηση. Έμαθα να τη λέω όχι στα πρόσωπα που βλέπω αλλά στα δέντρα που φαίνονται από τα παράθυρα και στον ουρανό και στα σπουργίτια και στα λεμόνια της λεμονιάς απέναντι. Είμαι ευτυχής που μπορώ να τα βλέπω όλα αυτά και άλλα τόσα ακόμα.
  • Λέω τη "συγνώμη" εάν κάποιον σκούντησα κατά λάθος, ακόμα κι αν με αγριοκοιτάξει ή με βρίσει μέσα του. Είμαι ευτυχής που θα διαβάσω την έκπληξη στο πρόσωπό του για μια νέα λέξη που άκουσε.
  • Λέω "ευχαριστώ" αν και ποτέ δεν ακούω απάντηση. Θα μπορούσα να μην ήμουν σε θέση να μιλήσω, όσο κι αν το ήθελα. Είμαι ευτυχής που μπορώ.
  • Έπαψα να στεναχωριέμαι για το τι, ενδεχομένως, λένε οι άλλοι για μένα. Έκατσα και σκέφτηκα, πολλά από εκείνα τα πρωινά της πρόωρης αφύπνισης, ότι ελάχιστους ανθρώπους εκτιμώ και αγαπώ στη ζωή μου πραγματικά. Πολύ λίγους. Όλους τους υπόλοιπους τους ανέχομαι και στους περισσότερους θα ήθελα να εξαπολύσω αλήθειες που επωάζω στο μυαλό μου χρόνια ολόκληρα. Άρα τι με νοιάζει τι λένε ? Δεν πα να λένε ό,τι θέλουν ? Κι έτσι πέταξα ένα μεγάλο σωρό με πέτρες που κουβαλούσα χρόνια στην πλάτη μου. Πλέον με νοιάζουν μόνο οι σκέψεις όσων αγαπώ.
  • Άρχισα να βλέπω πέρα από τα συμβατικά. Αν κάποιος μπορούσε να διαβάσει το μυαλό μου σίγουρα θα έχανε κάθε ιδέα για το άτομο μου. Ε, ας έχανε. Θα ανήκε στους πολλούς κι αυτός. Έβλεπα ένα λουλούδι σαν να ήταν πρώτη φορά. Ένα τοπίο. Μια πόλη. Ένα ποτάμι.... Έμενα και λεπτολογούσα τις εικόνες, τα χρώματα, τα σχήματα, την ομορφιά. Σαν να ήταν η πρώτη αλλά και η τελευταία φορά. Σαν να επρόκειτο να τυφλωθώ σε λίγο.
  • Κατανόησα ότι η ζωή περνάει όσο κάνεις σχέδια για το μέλλον. Και χάνεται. Άρχισα να απολαμβάνω τις στιγμές με τους μεγαλύτερους, να τους ακούω, να μαθαίνω και να αξιοποιώ κάθε λεπτό έτσι ώστε αργότερα, όταν έρθει η στιγμή της απώλειας, να θυμάμαι. Πήρα ένα τετράδιο κι άρχισα να γράφω τις συνταγές της γιαγιάς Σοφίας και τις ιστορίες από τα χρόνια της Θεσσαλονίκης. Περνούσα απογεύματα μαζί της ακόμα και χωρίς να κάνω τίποτα, με τη σκέψη ότι σύντομα ίσως δε θα την έχω.
  • Στα ταξίδια μου έμαθα να βλέπω πέρα από τα σπίτια, τους δρόμους, πέρα από τα πρόσωπα των διαβατών. Πέρα από επιτυχημένα ή αποτυχημένα προγράμματα και βόλτες. Έμαθα να απολαμβάνω την αύρα της κάθε πόλης, περπατώντας χωρίς πρόγραμμα στους δρόμους της και παρατηρώντας γύρω μου.
  • Κατάλαβα ότι ο χρόνος μου είναι πολύτιμος για να τον σπαταλάω σε κουβέντες χωρίς νόημα, με ανθρώπους χωρίς ενδιαφέροντα, σε μέρη αδιάφορα. Και κυρίως σε συζητήσεις γεμάτες υποκρισία με όλους όσους άλλα λένε, άλλα εννοούνε και άλλα σκέφτονται ... Πολλές φορές μου έρχεται να ρωτήσω το συνομιλητή μου αν μοιάζω τόσο βλάκας όσο με θεωρεί λέγοντας μου όσα μου λέει. Αχ αυτοί οι καλοί τρόποι! Από μία άποψη με κατέστρεψαν !!!
  • Έβαλα στην πάντα τις φιλοδοξίες του επαγγέλματος και αποφάσισα να ζω και να δουλεύω ήσυχα, με το μικρότερο δυνατό κόστος σε στρες. Δύσκολο αποδείχτηκε αλλά όχι ακατόρθωτο ! Το είδα τόσο άνευ λόγου και ουσίας το κυνήγι αυτό. Τόσο χάσιμο χρόνου ! Φαντάστηκα τον εαυτό μου, ένα από εκείνα τα πρωινά της αγρυπνίας, μέσα σε ένα πολυτελές φέρετρο με το παχύ, χοντρό βιογραφικό μου από πάνω, δυο άνθη, μερικά κροκοδείλια δάκρυα για το πόσο εξαιρετικός άνθρωπος και επιστήμων ήμουν και ... όξω από την πόρτα ... Δε σφάξανε ... Τέρμα οι ψυχοφθόρες καταστάσεις. Δε μασάω για να κορδώνονται άλλοι.
  • Βλέπω γύρω μου σεμνές επιδείξεις, ρούχα της μόδας, μπότες της τελευταίας εσοδείας, τσάντες λαμπερές και πανάκριβες, μπιζού και βραχιολάκια κάθε λογιών. Έμαθα να τα παρατηρώ γιατί η φίλη μου η Βερενίκη είναι ένα γνήσιο φάσιον βίκτιμ και μου πλένει τον εγκέφαλο συχνά πυκνά. "Πήγα τα σακάκια μου στη μοδίστρα να μου τα κοντύνει γιατί, ξέρεις, φέτος είναι μόδα τα κοντά σακάκια" Ούτε ξέρω ούτε με νοιάζει. "Είδες τα καινούργια παπούτσια ? Δεν έχουν μύτες. Πωπώ τι θα κάνουμε τόσα παπούτσια με μύτες που έχουμε ?" Για φαντάσου έννοια! Πόσο πλήττω και εκνευρίζομαι με τη Βερενίκη αλλά, δυστυχώς, ανήκει σε αυτούς τους λίγους που αγαπάω, παρά τα ελαττώματα τους, οπότε το βουλώνω και χρησιμοποιώ όσα μου λέει για να διευρύνω τον τομέα των γνώσεων μου σε άγνωστα και ημιάγνωστα θέματα. Παρηγοριέμαι με το ότι "μάθαινε ό,τι μπορείς και κάτι μπορεί να σου χρησιμεύσει κάποτε" (sic!).
  • Έμαθα να σωπαίνω και να περιμένω. Μεγάλες αρετές και οι δύο! Η απόλαυση της σιωπής και των σκέψεων σου. Η απόλαυση της υπομονής. Του χρόνου που περιμένεις για να δώσεις πνοή στους σκοπούς σου...
  • Έμαθα να βλέπω σε κάθε τι την καλή του όψη πρώτα.
  • Έμαθα να δικαιολογώ.
  • Έμαθα να βάζω τον εαυτό μου στη θέση του άλλου. Μεγάλο ταλέντο! Και δύσκολο! Αλλά γίνεται και σε κάνει καλύτερο. Δεν έχει σημασία που κανένας δεν θα το εκτιμήσει. Το ταλέντο κυρίως έγκειται στο ό,τι κάνεις το κάνεις για σένα και όχι για να το εκτιμήσουν.
  • Έμαθα να λέω καλά λόγια εκεί που πρέπει. Να αναγνωρίζω ανθρώπους (και κόπους) και να παραδέχομαι όσους είναι καλύτεροι. Μέχρι τώρα έβλεπα κακόμοιρα ανθρωπάκια τυλιγμένα στο μανδύα του εγωισμού τους ανίκανα να παραδεχτούν ότι υπάρχουν καλύτεροι από αυτούς. Με θαμμένες προσεκτικά τις δικές τους ανασφάλειες να πλασάρουν τους παντογνώστες και να απολαμβάνουν εκτίμησης. Έμαθα να ξύνω την επιφάνεια, να αναγνωρίζω το απόλυτο τίποτα, το ψεύτικο κόρδωμα και να απομακρύνομαι υπομειδιώντας.  
Έμαθα αρκετά και θα μάθω και άλλα καθώς γίνομαι σοφότερος άνθρωπος.

Δεν έμαθα όμως και αρκετά άλλα.
Όμως αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία...