ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ

Είμαι εκτός τόπου και χρόνου σήμερα. Δηλαδή πάντα είμαι αλλά σήμερα παραέγινε το κακό. Είναι μερικές ώρες που πάτησα το πόδι μου στη γη. Ήμουν στους αιθέρες, συνοδός της κυρίας μου, στην επιστροφή της από το San Diego. Δεν σας γράφω επειδή έφτασαν στα αυτιά μου κάτι ψωραλέες επισημάνσεις ότι, δήθεν, έκανα "κοιλιά" και δε γράφω συχνά στο ιστολόγιο τις γκρίνιες μου. Γράφω επειδή το jet lag με θέρισε και μου είπαν ότι πρέπει να βρω τρόπους να μην κοιμηθώ τη μέρα καθότι θα βρυκολακιάσω τη νύχτα. Έβαλα κι εγώ δύο σπιρτόξυλα στα βλέφαρα μου και είπα να σας ενημερώσω ότι επιτέλους βρήκα το ιδανικό μέρος για τα γεράματα μου!!! Θα αρχίσω να κάνω αποταμιεύσεις για να αποσυρθώ, όταν ασπρίσουν εντελώς τα πούπουλα μου, στην πόλη αυτή. Και γιατί όχι δηλαδή? Επειδή μια ζωή αντιπαθούσα την Αμερική? Σιγά καλέ! Ποιος τηρεί αυτά που λέει? Ποιος κάνει αυτά που υπόσχεται? Άλλωστε το λέει και η παροιμία "μεγάλη μπουκιά σπόρων φάε, μεγάλο λόγο μη λες".

Θα φτιάξω λοιπόν κι εγώ το κομπόδεμα μου, θα πάρω το κλουβί μου και θα μετακομίσω στο San Diego. Μην αρχίζετε τις γκρίνιες για την Αμερική. Τα ξέρω όλα αυτά και τα παραξέρω. Όμως ακούστε τι πλεονεκτήματα θα έχω.

1. Θα απολαμβάνω ένα εξαιρετικό κλίμα, μια διαρκή άνοιξη, ιδανική για τα γέρικα κόκαλα μου και το προβληματικό, λόγω προχωρημένης ηλικίας, θερμορυθμιστικό μου σύστημα. Ο ουρανός, η θάλασσα και ο ήλιος μοιάζουν πολύ με της Ελλάδας κι έτσι δε θα υποφέρω από τόσο αβάσταχτη νοσταλγία.

2. Θα περπατάω σε μεγάλα πεζοδρόμια, φυτεμένα με δέντρα που έχουν προστατευτικά σιδερένια καλύμματα και δε θα φοβάμαι μήπως πέσω σε κανένα λάκκο ή σκοντάψω σε καμιά ρίζα. Και κυρίως θα περπατάω σε πεζοδρόμια ΜΕ ΔΕΝΤΡΑ, κανονικά δέντρα και όχι ψωραλέα εκμαγεία πρώην χτικιάρικων δέντρων.

3. Δε θα φοβάμαι να περπατήσω στα πεζοδρόμια επειδή προεξέχουν πλάκες ή υπάρχουν λακκούβες και σπασμένα κράσπεδα. Ακόμα και τη νύχτα, θα είμαι ένα ελεύθερο γέρικο καναρίνι ικανό να βολταρίζει χωρίς να κινδυνεύει να σπάσει το πόδι του.

4. Θα μπορώ να διασχίζω τους δρόμους άφοβα! Όσο γέρικο και ανήμπορο γίνω, θα ξέρω ότι και μόνο με την πρόθεση ότι επιθυμώ να βρεθώ απέναντι, ο οδηγός θα σταματήσει (κοκαλώσει) το αυτοκίνητο του και θα με περιμένει υπομονετικά μέχρι να σουρθώ, χωρίς να με βρίζει από μέσα του ή απέξω του.

5. Θα μπορώ να έχω αυτά τα ωραία πι με τα τροχούλια και το καλαθάκι από κάτω. Θα μπορώ έτσι να πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ να ψωνίζω τους σπόρους μου, να βάζω κατόπιν τα πράγματα μου στο καλαθάκι και τσουλώντας αλλά και στηριγμένο στο πι μου να πηγαίνω με ασφάλεια σπίτι μου χρησιμοποιώντας τις ειδικές διαβάσεις στα πεζοδρόμια, που σημειωτέον, ΔΕΝ θα είναι ΠΟΤΕ μπλοκαρισμένες. Θα μπορώ λοιπόν να είμαι ένα γέρικο μεν αλλά αυτάρκες καναρίνι δε.

6. Αν είμαι πολύ πιο ανήμπορο αλλά ακόμα λειτουργικό, θα μπορώ να κάνω τα ψώνια με το ειδικό ηλεκτρικό αμαξάκι ενός ατόμου, με αποθηκευτικό χώρο και μια κεραία με κόκκινο σημαιάκι για να με προσέχουν οι οδηγοί όταν διασχίζω το δρόμο και οι πεζοί όταν κινούμαι στο πεζοδρόμιο.

7. Αν χρειαστώ κάποια βοήθεια στο δρόμο και στέκομαι σκεπτικό και αναποφάσιστο, θα με πλησιάσει ένας άνθρωπος του Δήμου, από αυτούς που περιπολούν στην πόλη όλη μέρα με ποδήλατα. Θα με καλημερίσει ευγενικά και θα με ρωτήσει αν χρειάζομαι κάτι έτσι ώστε να με βοηθήσει κατάλληλα.

8. Θα μπορώ να κάνω περίπατο στον ειδικά διαμορφωμένο πεζόδρομο δίπλα στη θάλασσα, μέχρι όπου με πάνε τα πόδια μου. Θα απολαμβάνω τη θάλασσα, τα περιποιημένα και φυτεμένα παρτέρια, τα στρωμένα χορτάρι μέρη. Άσε που θα μπορώ να καθίσω σε ένα άθικτο και πεντακάθαρο παγκάκι, από τα άφθονα που υπάρχουν κατά μήκος της παραλίας για να πάρω μια ανάσα άμα κουραστώ. Και κυρίως, δε θα πεθάνω ποτέ από έμφραγμα μυοκαρδίου, επειδή την ώρα που περπατάω στον πεζόδρομο έρθει γκαζωμένο ένα μηχανάκι με κομμένη εξάτμιση και περάσει ξυστά από το γέρικο ώμο μου.

9. Κάνοντας τη βόλτα μου, θα μπορέσω να καθίσω στο χώρο αναψυχής του μικρού τεχνητού χωριού Seaport Village (παραβλέπω ότι είναι μια σκέτη αμερικανιά και κρατάω το καλό στοιχείο), να πιώ μια μπύρα, (εφόσον μου το επιτρέπει ο γιατρός μου). Καθισμένο στα υπαίθρια πέτρινα τραπέζια θα μπορώ να ακούσω τη ζωντανή μουσική και γιατί όχι? Να χορέψω! Ναι, να χορέψω στην αυτοσχέδια πίστα, όσο μπορώ και αντέχω χωρίς να με κοροϊδεύει κανένας. Μάρτυρας μου η φωτογραφία. Γιατί αυτός και όχι εγώ? Τι θα μου λείπει?

10. Θα μπορώ να φάω σε ένα steak house, αν αντέχουν τα γέρικα δόντια μου, μια ζουμερή μπριζόλα, σε τραπέζι στρωμένο με κανονικό τραπεζομάντιλο, υποδειγματική εξυπηρέτηση και λογικό λογαριασμό, χωρίς να με αντιμετωπίζουν ως έχον το ακαταλόγιστο.

11. Θα μπορώ να αρρωστήσω και να μεταφερθώ στο τμήμα επειγόντων του San Diego, όπου δε θα με κοπανήσουν πάνω στο φορείο, δε θα με αφήσουν ξεβράκωτο με το γέρικο πουλί μου σε κοινή θέα όσων περιμένουν, ούτε θα με "γλύφουν" ψεύτικα οι τραυματιοφορείς για να τους δώσω 10 δολάρια για τον κόπο τους (δουλειά τους) να με μεταφέρουν.

Αυτά όλα σκέφτομαι τώρα που υποφέρω από το jet lag μου. Αύριο θα τα σκέφτομαι ακόμα γιατί δε θα έχω συνέλθει. Μεθαύριο θα αρχίσω να βλέπω την άλλη όψη αυτής της χώρας, τη γνωστή, και θα αρχίσει να ξυπνάει μέσα μου το ελληνικό ιδεώδες. Ακόμα όμως και έτσι, θα ζηλεύω μερικά πραγματάκια που για αυτούς δε ζητιανεύονται, είναι αυτονόητα.

ΥΓ. Αυτά που γράφω τα αφιερώνω στη μνήμη της γριάς λαίδης αγγλίδας Τάδε και της ινδής υπηρέτριας της (αυτή δεν είχε όνομα) που "βρήκαν τραγικό θάνατο από διερχόμενο αυτοκίνητο όταν επιχείρησαν να διασχίσουν τη Λεωφόρο Ποσειδώνος" (!!!). Τη μικρή αυτή είδηση διάβασα τυχαία σε εφημερίδα πριν από καμιά δεκαριά χρόνια αλλά πώς συμβαίνει και μερικά πράγματα χαράζονται ανεξίτηλα στη μνήμη! Πολλές φορές στη ζωή μου, εξαιτίας αυτής της καταραμένης παρατηρητικότητας από την οποία πάσχω, έχω ξανά και ξανά θυμηθεί αυτή την είδηση των τριών γραμμών.