ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

Εκείνη την ημέρα στη δουλειά της την έπιασα να σκέφτεται : "Σήμερα θα αποδράσω". Υπέθεσα ότι είχε να κάνει με το Σύνδρομο της Δευτέρας από το οποίο πάσχει παιδιόθεν και δεν έδωσα σημασία. Φύγαμε το μεσημέρι με το μετρό και φτάσαμε στο Μοναστηράκι περασμένες 4. Νόμιζα ότι θα συνεχίζαμε για το σπίτι αλλά αυτή κατέβηκε και χώθηκε σε έναν πεζόδρομο. Αναρωτιόμουν πού πάει.  Τα μαγαζιά έκλειναν το ένα μετά το άλλο και οι διαβάτες ήταν αραιοί και βιαστικοί. Έφτασε σε ένα μαγαζί έρημο με κάτι μικρά τραπεζάκια μέσα. Κάθισε σε ένα από αυτά και περίμενε ματαίως. Είχα αρχίσει πλέον να ανησυχώ για την πνευματική της σταθερότητα. Λίγο παραπέρα καθόταν ένα περίεργο ζευγάρι και στην άλλη άκρη ένας γέρος κύριος. Εκείνη καθόταν και περίμενε. Είχε απορροφηθεί από την ανασκόπηση της μέρας της και εφάρμοζε τις δικές της πρωτόγονες τεχνικές αποφόρτισης από το άγχος της δουλειάς.

Αφού πέρασε μια αιωνιότητα, κατάλαβε επιτέλους ότι δεν επρόκειτο να έρθει ποτέ κανείς για να παραγγείλει, διότι το μαγαζί ανήκε στην κατηγορία της αυτοεξυπηρέτησης. Έσυρε τα κουρασμένα βήματα της και μένα μαζί, ως λαμπερή καρφίτσα με στρας, στα ενδότερα του καταστήματος. Αντίκρυσα έναν πάγκο που πίσω του βρισκόταν ένας εμφανώς κουρασμένος υπάλληλος. Δίπλα του είχε την πιο τεράστια κατσαρόλα που έχω δει! Μέσα κολυμπούσαν κάτι στρογγυλά πραγματάκια. Μόλις είδε την κυρία μου χαμογέλασε πλατιά και της είπε σα να την ήξερε χρόνια : "Καλώς την". Εντυπωσιάστηκα! Δεν το κρύβω! Τι ωραία λέξη στο τελείωμα μιας κουραστικής μέρας! Από έναν άνθρωπο που δούλευε ποιος ξέρει πόσες ώρες σε έναν άλλο άγνωστο άνθρωπο που τον έφερε ο δρόμος του στο μαγαζί, λίγο πριν κλείσει. Ποιος απευθύνεται αλήθεια ακόμα στην Αθήνα με την προσφώνηση "καλώς τον ... καλώς την". Κανείς! Πρώτη φορά το άκουγα.

Η κυρία μου κάτι του είπε και αυτός της έδωσε ένα πιατάκι με τα στρογγυλά παχουλά πραγματάκια της κατσαρόλας στα οποία έριξε ένα καφέ υγρό με μια κουτάλα και τα πασπάλισε με μια καφέ σκόνη και κάτι γρομπαλάκια. Αλληλοχαιρετίστηκαν ευγενικά και η κυρία μου αποσύρθηκε με λαίμαργο βλέμμα στο τραπέζι της και άρχισε να καταβροχθίζει τα παχουλά πραγματάκια. Εγώ είχα μείνει στο "καλώς την".

Έφυγε ευτυχισμένη. Η απόλαυση καθρεφτιζόταν στο πρόσωπό της. Με πόσα λίγα πράγματα μερικοί άνθρωποι βρίσκουν την ικανοποίηση!

Φτάσαμε σπίτι και κατέφυγα αμέσως στα λεξικά των προγόνων μου για να βρω τι έφαγε. Με τα πολλά το βρήκα. Λουκουμάδες τα περιέγραφε ο προπάππος μου. Το κατέγραψα κι αυτό. Νέα γνώση. Πέρα όμως από αυτή τη νέα γνώση, μου έμεινε εκείνο το ειλικρινές "καλώς την" από τον ευγενικό κύριο των λουκουμάδων. Μια φράση υποδοχής που μου έφτιαξε τη μέρα...