Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ...

ΚΑΝΑΡΙΝΙ ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΥ !!

Έχω αποτελέσει πολλά στη ζωή μου ως καναρίνι.
Προέρχομαι από μεγάλο Οίκο γι΄ αυτό.
Ανάμεσα στους τίτλους τιμής και ευγενείας που φέρω, τώρα δύναμαι να προσθέσω και έναν ακόμα : Καναρίνι Μαραθωνοδρόμου ...

Όλα ξεκίνησαν πριν από 2 μήνες περίπου, όταν ξαφνικά ένα μεσημέρι έστριψε η βίδα του Κυρίου μου και αποφάσισε να τρέξει στον Μαραθώνιο.
Θα έτρεχε παρέα με μία ηλικία, αρκετά περιττά κιλά ολούθε, ένα ιστορικό άπαξ μηνιαίας ορειβατικής εμπειρίας, μία υπέρταση, ένα σπασμένο πόδι πέρσι στην Ελβετία όταν πάτησε κακά αγελάδας, ένα κρυφο-ειρωνικό εργασιακό περιβάλλον, μια αγωνιούσα μαμά και μία Κυρία μου Αληθινό Βούδα.
Η ίδια του ξέκοψε εγκαίρως ότι δε θα συμμετείχε (και πώς άλλωστε αφού σέρνεται από καρέκλα σε κρεβάτι διατεινόμενη ότι περνάει ψυχικούς γολγοθάδες). Από την άλλη βεβαίως ήταν και η μόνη που πίστεψε στον Κύριο μου ευγνωμονώντας ενδόμυχα την τύχη της που του μπήκε στο μυαλό ο Μαραθώνιος αντί για ένα πιπίνι πχ.

Έτσι λοιπόν, οι 2 τελευταίοι μήνες πέρασαν με τα μικρά μου αφεντικά στην Πάτρα να έχουν ρίξει μαύρη πέτρα πίσω τους, την Κυρία μου χωμένη στους πλασματικούς λογοτεχνικούς κόσμους της, εμένα μεταξύ Γης και Παραδείσου και τον Κύριο μου, αθόρυβο όπως πάντα, να εκτελεί ένα προπονητικό πρόγραμμα που βρήκε στο διαδίκτυο, χωρίς να ενοχλεί κανέναν.

Η Κυρία μου, δε μπορώ να πω, ανησυχούσε. Αλλά από την άλλη, γνωρίζοντας το πείσμα του χαρακτήρα του υποψήφιου μαραθωνοδρόμου, το είδε στωικά και υποστηρικτικά.

Την τελευταία βδομάδα πριν τον αγώνα άρχισε να κορυφώνεται το άγχος στο σπίτι. Δηλαδή το άγχος από την πλευρά του Κυρίου γιατί η άλλη ήταν στον κόσμο της. Προετοιμασίες, παραλαβή υλικού, επιτελικά σχέδια για το πήγαινε, για το έλα κτλ.
Η παραμονή ξημέρωσε ζοφερή. Η Κυρία μου είχε ένα γάμο το βράδυ που θα πήγαινε μόνη της γιατί ο Κύριος μου της είπε ότι θα έκανε κούρα για να είναι ακμαίος. Μεταξύ μας άλλο που δεν ήθελε.

Το σαλόνι μας παρουσίαζε εικόνα βομβαρδισμού.
Ο Μαραθωνοδρόμος είχε απλώσει στο σαλόνι φανέλες, σώβρακα, αντιανεμικά, ισοθερμικά, τσαντάκια μέσης, κάλτσες και παπούτσια και παρενοχλούσε συνεχώς την Κυρία μου με τα σχέδια του! Μέχρι και στο κλουβί μου προσγειώθηκε μέσα στη φούρια μια κάλτσα!
Άγχος εκείνη για το γάμο, άγχος εκείνος για το αν θα προλάβει να τερματίσει μέσα στο 8ωρο. Όλα του έφταιγαν!
Ενώ η Κυρία μου προετοιμαζόταν για να πάει στο κομμωτήριο την έστειλε στο σούπερ μάρκετ να αγοράσει τσάι, για να μην πιεί καφέ και υπερδραστηριοποιήσει τα έντερα του. Την έστειλε μετά στη γιαγιά τη Σοφία να πάρει φάρμακα για να μην τον ενοχλήσει το στομάχι του. Παράγγειλε μπριζόλες για μεσημεριανό κα πέρασε όλο το πρωί στο τηλέφωνο οργανώνοντας με τον φίλο του τον Μανωλάκη τα σημεία συνάντησης στη διαδρομή.
Θαύμασα για ακόμα μία φορά το μεγαλείο της Κυρίας μου. Υπομονετική και χαμογελαστή εκτέλεσε όλες τις προσταγές χωρίς μία γκρίνια. Ωστόσο καλού κακού απέφυγα να εισχωρήσω στο μυαλό της να διαβάσω τι πραγματικά σκεφτόταν (εξαπέλυε??).
Δεν σας είπα το καλύτερο όμως : η Κυρία μου δούλευε την Κυριακή. Χα χα! γλύτωσε τη λάντζα, θα πείτε. Μπα, δε μπορούσε να κάνει κι αλλιώς. Κανένας δε θα ήταν πρόθυμος να της αλλάξει τη βάρδια Κυριακάτικα.

Το πρωί του Σαββάτου άκουγες στο σπίτι μας φράσεις όπως :
- Θα τερματίσω άραγε ?
- Θα μπορέσω να περπατήσω με τις γόβες ?
- Λες να με ενοχλήσει το γόνατο μου ? Θα το δέσω καλού κακού.
- Να πάω με το σακάκι ή θα ξυλιάσω μέχρι την εκκλησία ?
- Θα μπορέσω να αλλάξω πουθενά καμιά φανέλα ?
- Καλύτερα μετά το γλέντι να πάω να κοιμηθώ στη δουλειά για να μην έχω και το άγχος της μετακίνησης και των κλειστών δρόμων πρωί πρωί.

Άντε τώρα εγώ να συνθέσω νέες άριες με τόση φασαρία που έκαναν αυτοί οι δυο.

Το πιο ωραίο όμως ήταν από τη μαμά του Κυρίου μου που του είπε όταν φτάσει στο Ιπποκράτειο που είναι το πατρικό του να πάει να φάνε και να συνεχίσει μετά!

Το πρωί της Κυριακής η Κυρία μου έπιασε δουλειά και ο Κύριος μου πήγε στο Μαραθώνα. Υποτίθεται ότι η εταιρία κινητής τηλεφωνίας που προβαλλόταν στον αγώνα θα μας έστελνε μήνυμα όταν οι μαραθωνοδρόμοι έφταναν στο 21 χλμ, στο 30 και στον τερματισμό. Ήμαστε κι εμείς ήσυχοι.

Αμ δε. Ο Μανωλάκης περίμενε, η Κυρία μου περίμενε, όπως αποδείχτηκε όλοι περίμεναν και τίποτα δεν έγινε. Η αγωνία άρχισε να μας τρώει. Και με τέτοιες αγωνίες δεν παίζεις την ώρα της δουλειάς γιατί κάνεις λάθη που μπορεί να κοστίσουν.
Πού βρίσκεται (κοίτεται?) ο Κύριος μου και γιατί δεν έρχεται μήνυμα, αναρωτιόταν η Κυρία μου. Εκεί που είχε πλέον απογοητευτεί, χτυπάει το κινητό της, το σηκώνει κοιτάζοντας στην οθόνη το άγνωστο νούμερο και ακούει μια λαχανιασμένη φωνή, σαν κι αυτές τις φωνές στις φάρσες που μιλάνε λαχανιασμένα και βραχνά, περιγράφοντας τι ακριβώς πράττουν με το δικό τους πτηνό.

Δεν ήταν όμως φάρσα, ήταν ο σύζυγος - Μαραθωνοδρόμος που είχε φτάσει αισιώς στην Αγία Παρασκευή!!!

Θρίαμβος!!! Υπολογίζοντας την ώρα, ξεχυθήκαμε με την Κυρία μου στη Μεσογείων και τον περιμέναμε να περάσει μπροστά από τη δουλειά της. Μαζί μας ήταν και ο Μανωλάκης μια και με το μπάχαλο της κινητής τηλεφωνίας δεν ειδοποιήθηκε εγκαίρως για να είναι στην Παλλήνη. Περιμέναμε, περιμέναμε, περιμέναμε τουρτουρίζοντας στη λεωφόρο. Είχε περάσει προ πολλού η αφρόκρεμα των δρομέων και όσοι ακολουθούσαν τώρα ήταν εμφανώς κουρασμένοι, οι περισσότεροι περπατώντας κάθιδροι.
Στο βάθος διακρινόταν ένα μικρό μπουλούκι και ανάμεσα σε όσους έρχονταν παραπαίοντας ήταν και ένας ατσούμπαλος γέρος στα άσπρα με ένα μπλε καπελάκι. Τι εικόνα κι αυτή! σκέφτηκε η Κυρία μου και την απομνημόνευσε στο πάνθεον των αναμνήσεων της μαζί με εικόνες άλλων δρομέων που είχε συλλέξει κατά τη διάρκεια της μέρας.
Και να! Ο γέρος αυτός, δηλαδή για να εξηγούμεθα, αυτός που έδινε την εντύπωση γέρου αλλά δεν ήταν, ξέκοψε από το μπουλούκι και ήρθε γελώντας πλατιά προς το μέρος της Κυρίας μου (η οποία συνέλαβε τον εαυτό της να οπισθοχωρεί έκπληκτη) προσφέροντας της ένα μικρό μοσχοβολιστό γαρυφαλλάκι.
Κάτω από το καπελάκι η Κυρία μου αντίκρυσε τον ιδρωμένο Κύριο μου να την κοιτάζει και να λέει "Πάρτο, μου το έδωσε ένα κοριτσάκι στη Νέα Μάκρη κι εγώ το φύλαξα για σένα". Τι συγκινητικό! Έκατσα ανάμεσα τους την ώρα που έβγαζαν φωτογραφία στο οδόστρωμα αγκαλιασμένοι και πέρασα κι εγώ στην αθανασία μαζί τους!

Ο Κύριος μου βιαζόταν να φύγει. "Πάω για χρόνο" φώναξε ξεμακραίνοντας και κουνώντας το χέρι σε χαιρετισμό.
Η Κυρία μου πήγε μέσα να συνεχίσει τη δουλειά της. Στο τέρμα θα τον περίμενε η φίλη της οικογένειας θεία - Λίλα οπότε ήμασταν ήσυχοι.

Ο τερματισμός του ήταν χωρίς απρόοπτα ευτυχώς.

Την επόμενη μέρα φάνηκε πόσοι πολλοί ζήλεψαν αντί να χαρούν με την επιτυχία του, πόσοι πίστεψαν ότι δε θα τα κατάφερνε και απογοητεύτηκαν που τελικά τερμάτισε, πόσοι ειρωνεύτηκαν μια αθόρυβη προσπάθεια θεωρώντας την μιαν υπερβολή.
Δεν πειράζει. Καλό είναι να ξέρεις με ποιους έχεις να κάνεις στη ζωή σου.

Στους συναδέλφους της στη δουλειά η Κυρία μου είπε τα εξής αστραποβολώντας.
Έχω κοιμηθεί με Πτυχιούχο, έχω κοιμηθεί με Στρατιώτη, έχω κοιμηθεί με Μαθητευόμενο Μάγο, έχω κοιμηθεί με Μάγο Β΄, έχω κοιμηθεί με Μάγο Α΄, κοιμάμαι με Διευθυντή Μάγο και σήμερα θα κοιμηθώ και με Μαραθωνοδρόμο!!!

Αυτές είναι Εμπειρίες Περπατημένης Γυναίκας !!!!

Ο Κύριος μου την ψήνει του χρόνου να τρέξουν μαζί.
Χμ ... απάντησε και φαντάστηκε τον εαυτό της κάπως έτσι .....
.

Για την ιστορία : 6 ώρες και 34 λεπτά.

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ...

the Song for Rain from Yawen on Vimeo.

ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Πάνε οι πανελλήνιες εξετάσεις. Βγήκαν και τα αποτελέσματα.
Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Έχω τώρα και τα δύο μικρά αφεντικά μου στην Πάτρα.
Τι να πρωτοπρολάβω κι εγώ ??? Στα μικρά αφεντικά μου να πεταχτώ ? Την ψυχική υγεία της κυρίας μου να φροντίσω ? Τον κύριο μου να προσέχω μη σπάσει κανένα πόδι στις ορειβασίες ? Ή μην του έρθει κανένας ντουβρουτζάς στις προπονήσεις για τον κλασσικό μαραθώνιο που αποφάσισε να πάει ?

Αφορμή για να γράψω σήμερα μετά από τόσο καιρό ήταν ο πρωινός διάλογος μάνας - μεγάλου γιου.
Ήρθε για το Σαββατοκύριακο και άναψαν οι κατσαρόλες και τα ταψιά από τις μαγειρικές για την ξενιτειά!

Η μάνα περιφέρεται γύρω του και δήθεν συγυρίζει ...
Εγώ τρώω ένα βραστό κάστανο που μου έχει βάλει ...
Ο κύριος μου τρέχει σήμερα 32 χλμ από το πρόγραμμα του. Θα γυρίσει κίτρινος σα λεμόνι.
Ο Χόλιους την έκανε από την Πάτρα για τη γιαγιά - Σοφία που είναι ακόμα στο χωριό.
Και το κανονικό μου αφεντικό είναι, όπως πάντα, στο κομπιούτερ του.

Κυρία μου : Δηλαδή πρέπει σώνει και καλά να φύγεις για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό ? (μέσα της σκέφτεται : καταραμένη Νορβηγία). Δεν μπορούμε να βρούμε ένα μεταπτυχιακό εδώ, στο Πολυτεχνείο της Αθήνας ?

Φαντάζεται τις απαντήσεις που θα εκτοξευθούν και λουφάζει ... Τι ήθελα τώρα και του χώθηκα ? σκέφτεται.
Έκπληξη !!!!

Κανονικό αφεντικό μου : Καλά μωρέ, θα δούμε .....

ΛΕΣ ???? ΛΕΣ ????
Να αρχίσουμε να ελπίζουμε ???????
Να αρχίσουμε να μη φοβόμαστε να ελπίζουμε ?????

Άσχετο : η καλοκαιρινή παραγωγή της Επαύλεως στο χωρίον ένθα εντρυφώ κι εγώ από καιρού εις καιρόν ...

ΠΡΟ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ

Να που φτάνει η ώρα!
Έτοιμος και ο Χόλιους να εκσφενδονιστεί στο Λάκκο των Λεόντων!
Αχ, μικρό μου αφεντικό, τι τραβάς κι εσύ!

Από χτες διαβάζει με τη μάνα του για να πάει να γράψει έκθεση τη Δευτέρα.
Τι διάβαζουν άραγε, απορώ. Διαβάζεται η έκθεση?
Πασαλείβουν εδώ κι εκεί νοήματα.
Κυκλοφορώ στο σπίτι, κυριολεκτικά σαν μπαλαρίνα για να μην τους ενοχλήσω. Ευτυχώς που ο αντικαταστάτης μου, αυτό το κιτρινιάρικο μουγγό καναρίνι που έχουν τώρα στη θέση μου, δε σταυρώνει κελαηδητό όλη μέρα και έτσι δεν τους ενοχλεί κανείς.

Πήγα λίγο να τους κάνω παρέα και ξεράθηκα στα γέλια.
Τι βάζουν τα παιδάκια να μαθαίνουν!
Ο πνευματικός άνθρωπος!
Ο πνευματικός ηγέτης!
Ουτοπίες δηλαδή που καλούνται να τις συνθέσουν σε έκθεση τα παιδιά.
Άσε τις λέξεις. Μαμά, τι σημαίνει αυτό και τι σημαίνει εκείνο, όλη ώρα.
Μπορείς να μάθεις όσες λέξεις δεν έμαθες ποτέ στη ζωή σου, σε μια βδομάδα?

Όταν μάλλιαζε η γλώσσα της κυρίας μου από παιδάκια "διαβάστε κανά βιβλίο", έχωναν και οι 2 τις μύτες τους στα πλέιστεϊσον και πήγαιναν τα βιβλία στα τσάριτι. Να τες τώρα οι ελλείψεις.
Και τόλμησε ο μικρός να της πει κιόλας ότι κακώς τότε δεν τον πίεζε, να διαβάσει βιβλία με το ζόρι και να αποκτήσει ευκολία στο γράψιμο. Του έριξε ένα βλέμμα διακοσίων πινεζών και δεν του ξαναμίλησε.

Δύσκολο να είσαι γονιός, εκτός από ωραίο.
Είναι από αυτά που, ως οικογένεια, εάν έπρεπε να ξαναδιαλέξουμε θα το διαλέγαμε επί 3 και επί 4. Κονικλοοικογένεια με ευχαρίστηση!
Αλλά δύσκολο.

Αναρωτιέται η άλλη μετά από τόσα χρόνια.
"Μήπως τους μεγάλωσα πολύ δημοκρατικά ???"

Τέλος πάντων, τώρα έχουμε μπροστά μας τις εξετάσεις.
Με πολύ κόπο φτάσαμε στο τέλος.
Καταφέραμε να περιχαρακώσουμε αυτό το ατίθασο, λαμπερό πνεύμα, το Χόλιους και να τον στρώσουμε κάτω.
Τα ιδιαίτερα μαθήματα  ... σύννεφο ...
Διότι πρώτον δεν περιμέναμε τίποτα από το σχολείο και δεύτερον αν το Λαμπερό Πνεύμα πήγαινε φροντιστήριο, το πιθανότερο ήταν να κατέληγε μοντέλο ρούχων ή στη χειρότερη, πατέρας!

'Ετσι λοιπόν, τα αφεντικά μου έσφιξαν τα δόντια, δούλευαν και πλήρωναν.
Κυκλοφορούσαμε με φακούς στο σπίτι, ντυμένοι όλοι με παρελθούσες μόδες, περίεργα χρώματα και παραπροπέρσινες παντόφλες.
Και παρ΄ όλη την κρίση, οι τιμές ακατέβατες. Κανένας δεν είχε την τσίπα να κάνει από μόνος του μια έκπτωση στο μάθημα. Εδώ που τα λέμε, γιατί να κάνει? Θες και τον βάζεις να κάνει ιδιαίτερα στο παιδί. Οι όροι είναι δικοί του.

Τελειώσαμε όμως! Οι εξετάσεις φτάνουν!
Ή μήπως δεν τελειώαμε?
Μήπως τώρα αρχίζουμε?????

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !!!

ΜΠΟΡΑ ΕΙΝΑΙ, ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ !!!

   

ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΑ ...

Αναταραχή επικρατούσε πρωί πρωί στη δουλειά της κυρίας μου. Όλοι μιλούσαν για το εκλογικό αποτέλεσμα, σχολίαζαν και αφόριζαν ...

Το Διευθυντικό Στέλεχος κατέφθασε με τα καθιερωμένα κουλούρια του, τα οποία έσπευσε να λάβει υπό την προστασία του ο Παχουλός Κύριος.
Εδώ αξίζει να σας ενημερώσω λίγο για τις αλλαγές που έχουν γίνει όσο εγώ έλειπα στην Τουρνέ του Παραδείσου.
Το Διευθυντικό Στέλεχος είναι πλέον Πρώην Διευθυντικό Στέλεχος και τη θέση του έχει καταλάβει η Ξανθιά Κυρία. Παρόλα αυτά το Πρώην Δ/κό Στέλεχος έρχεται μερικές φορές την εβδομάδα μαζί με τα κουλούρια του και μας κάνει παρέα, ασχολούμενο με διάφορες ακίνδυνες δραστηριότητες στον ευρύτερο τομέα της δουλειάς μας ίσα για να μην πλήττει σπίτι του. Οπαδός του Αμόκ το Πρώην Διευθυντικό Στέλεχος και ταγμένο να υποστηρίζει έναν ντενεκέ ονόματι Μυλωνάς, διακήρυξε ότι έδωσε (ακόμα μία φορά) την ευκαιρία στο Αμόκ, παρά τα όσα έχει κάνει ή δεν έχει κάνει...
Εκεί περίπου κινδύνεψε να πιαστεί μαλλί με μαλλί με την Ξανθιά Κυρία, πόθος ο οποίος σιγόκαιγε για χρόνια ολόκληρα και από τις δύο μεριές κατά την άσκηση των Διευθυντικών Ημερών. Ό,τι αποσοβήθηκε για χρόνια και χρόνια, με τις άοκνες προσπάθειες όλων, κινδύνεψε να καταστραφεί σε ένα λεπτό με την ψήφο του Πρώην Διευθυντικού Στελέχους στο Αμόκ και στον μακρυμάλλη Μυλωνά.

Η Ξανθιά Κυρία ήταν σε κρίση από το πρωί. Μάλλον είχαν τελειώσει τα χάπια της αφού χτες όπως φαίνεται πήρε μία χούφτα για να διατηρηθεί ήρεμη και να βγάλει τη μέρα.
Στις 07.40 το πρωί των εκλογών χτύπησε το κουδούνι της η μαμά της, ντυμένη και στολισμένη γκραν, ετών 88, για να την επιπλήξει που κοιμόταν ακόμα και να τη σύρει μισοντυμένη να πάνε να ψηφίσουν.
Θα ψηφίσω και για τον πατέρα σου, της είπε.
Μη προς Θεού, της ανταπάντησε η κόρη, θα βγει άκυρο άμα ρίξεις δύο ψηφοδέλτια!

Μάνα και κόρη πήγαν αχάραγα στο εκλογικό τμήμα και ενώ η Κόρη - Ξανθιά Κυρία έκανε ώρα να βρει το ψηφοδέλτιο που θα έριχνε στην κάλπη, ψάχνοντας και ψάχνοντας μέσα στον κυκεώνα με τα χαρτάκια, η Μαμά - Ξανθιάς Κυρίας είχε βγει στο δευτερόλεπτο βράζοντας που η κόρη της αργούσε.
Γιατί άργησες? ρώτησε την κόρη.
Εσύ γιατί δεν άργησες ? της αντιμίλησε.
Εγώ το είχα έτοιμο και σταυρωμένο από το σπίτι. Ήρθαν τα παιδιά και μου το έδωσαν. Σε σένα δεν έφεραν?

Τι να πει η Ξανθιά Κυρία? Ότι από χρόνια δεν ψηφίζει πια Κλου-Κλου-Ε, όπως η μαμά της και ο προ πολλού αποδημήσας μπαμπάς της?  Τολμούσε? Η μαμά της θα την πλάκωνε στη γκρίνια 60 χρονώ γυναίκα... 60 χρόνια γκρίνια, πώς να αντέξεις? Αναγκάζεσαι να επινοείς τρόπους επιβίωσης!
Τι ψήφισε όμως η Ξανθιά Κυρία σκαλίζοντας και σκαλίζοντας τα χαρτάκια? Όπως ομολόγησε, ήταν ανάμεσα σε Βαμμένο και Μικρή Εξερευνήτρια. Τελικά, προ της κάλπης την κέρδισε η Μικρή Εξερευνήτρια. Παιδί δύο αριστερών η Ξανθιά Κυρία!

Ο Γεροντοκόρος Κύριος με το Βαμμένο Μαλλί πάλι, παραδοσιακά ψήφιζε ΚουΦού, από πάππου προς πάππο. Κάποιες φορές, ελάχιστες, παρεξέκλινε καθώς φυσούσε ο άνεμος προς Αμόκ, αλλά πάντα επέστρεφε στο μεγάλο κόμμα της Κου-Φου. Χτες ψήφισε Ξύριζα κι αυτός και η σύζυγος.
Φτάνει πια με τα δύο μεγάλα κόμματα! ανέκραξε, στην Ξανθιά Κυρία.
Ναι, φώναξε εκείνη, αλλά όχι Ξύριζα, και κόντεψαν να σφαγούν μπροστά μας!

Και θα με ρωτήσετε για τον Παχουλό Κύριο. Ξέρω ότι έχετε περιέργεια. Θα σας λυπήσω...
Διότι σήμερα το πρωί ο Παχουλός Κύριος είχε μετατραπεί σε Σφίγγα...

ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΜΑΝΤΑΤΑ ...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ !

 

Να΄ μαι επιτέλους !

Κατάφερα να πάρω μια ολιγοήμερη άδεια από τις υποχρεώσεις μου στον Παράδεισο και να πεταχτώ να δω τα αφεντικά μου και το αγαπημένο μου σπίτι στη Γη !

Αχ, πόσο μου έλειψαν !

Αλλά, για να πω την αλήθεια, παρότι βρήκα έναν νέο ένοικο στο κλουβί μου (θα έχω σύντομα αναμεταδόσεις και φωτογραφίες), κίτρινο και φοβητσιάρη, μέσα στο μυαλό της κυρίας μου, κυριαρχώ ακόμα εγώ. Γι΄αυτό δεν μπορώ ακόμα να την εγκαταλείψω και να αφοσιωθώ στην καριέρα μου.

Έφτασα χτες το μεσημέρι στη Γη, με ειδική πτήση που μετέφερε χιτώνες και φωτοστέφανα. Ο Άγιος Πέτρος μου έδωσε τιμητική άδεια και με άφησε να επιβιβαστώ και να ταξιδέψω πάνω στους χιτώνες, αγκαλιά με τα φωτοστέφανα.

Πετώντας για το σπίτι μας, διασχίζοντας με ταχύτητα φωτός τα δρομάκια του Άλλου Μπύθουλα, της αγαπημένης γειτονιάς μου, παρατήρησα μερικές  αλλαγές, που με άφησαν με απορία.

Είδα ανθρώπους με καρότσια σούπερ μάρκετ, ή αυτοσχέδια καρότσια με χαρτόκουτα να ψάχνουν τους κάδους των σκουπιδιών. Ένας ένας ή με συνοδεία κάποιου παιδιού. Συνήθως μελαμψοί. Έβγαζαν από τους κάδους διάφορα σκουπίδια, τα κοίταζαν από δω, τα κοίταζαν από κει, τα φόρτωναν στα καροτσάκια και έφευγαν. Και να πω ότι η γειτονιά μας είναι πλούσια! Το λέει και το όνομα της : Άλλος Βύθουλας.

Είδα επίσης πολλά ξενοίκιαστα μαγαζιά. Με βρώμικες παραμελημένες προσόψεις και σκονισμένες βιτρίνες. Εκεί που άλλοτε υπήρχαν μικρές συνοικιακές αγορές, τώρα υπήρχαν μόνο λουκέτα και ενοικιαστήρια.

Και τέλος, είδα κάτι καινούργιες επιχειρήσεις που ξεφύτρωσαν από το πουθενά, πολλές σαν μανιτάρια. Διάβασα με κίτρινα μεγάλα γράμματα "Αγοράζω χρυσό και κοσμήματα". Εκεί έφτασαν τα πράγματα ? Στα ενεχυροδανειστήρια ? 

Πόσο άλλαξαν όλα γύρω μου το λίγο καιρό που έλειψα !

Μα θα μου πείτε "δεν διαβάζεις εφημερίδες, χρυσό μου εκεί που είσαι ?".

Έχουμε εφημερίδες και ίντερνετ στον Παράδεισο αλλά ήμουν πολύ απασχολημένο με τα συναυλιακά μου έργα και τη συγγραφή συμφωνικών μελωδιών που δεν ενημερωνόμουν τακτικά.

Το σπίτι μας τουλάχιστον ήταν ίδιο και απαράλλαχτο.

Έπεσα στην αγκαλιά της κυρίας μου (αν και εκείνη δεν κατάλαβε τίποτα) και τη φίλησα με δάκρυα χαράς! Μέτρησα 32 νέες άσπρες τρίχες στο κεφάλι της, κακοκρυμμένες κάτω από μια μπογιά αμφίβολης ποιότητας.

Βρε, τι συμβαίνει εδώ ? είπα. Τι έχουν πάθει όλοι ?

Η κυρία μου ετοιμαζόταν να φύγει για τη δουλειά της.

Είσαι αδιόρθωτη, ούρλιαξα στο αυτί της. Γέρασες και μυαλό δεν έβαλες. Μεγάλο Σάββατο βράδυ είναι και σύ πας στη δουλειά ? Άλλος κανένας δεν υπάρχει ? Πάλι το βόδι εσύ ?

Δεν με άκουγε φυσικά.

Ευθύς, έγινα η γνωστή στραφταλιστή καρφίτσα στο πέτο της και έφυγα μαζί της. Ενεργοποίησα το ειδικό μικροτσίπ και χώθηκα στις σκέψεις της.

Πήγαινε περπατώντας από το σπίτι στον ηλεκτρικό για να βάλει σε τάξη το μυαλό της.

Ένα μυαλό γεμάτο με πράματα. Και προβλήματα που έπρεπε να βρουν τη λύση τους. Όχι κατ΄ανάγκη δικά της ή της οικογένειας μας. Ξένα προβλήματα τα περισσότερα. Αισθανόταν το μυαλό της να λυγίζει κάτω από το βάρος των αποφάσεων που έπρεπε να πάρει. Των παραμέτρων που ίσως της διέφευγαν, της στήριξης και της άλλης γνώμης που ποτέ δεν θα εξασφάλιζε. Μοναξιά και εδώ. Η μοναξιά των χειρισμών, που λέει κι εκείνη.

Φτάσαμε στη δουλειά της αναζωογονημένοι από το βραδινό αεράκι το λίγο ψυχρό και υγρό. Μας υποδέχτηκαν ευχές και υποσχέσεις για ένα προσεκτικά ετοιμασμένο αναστάσιμο μικρό συμπόσιο από τους συναδέλφους. Τίποτα δεν άγγιξε την κυρία μου. Η Ανάσταση που πλησίαζε ήταν το λιγότερο που μπορούσε να σκεφτεί. Το άγχος της επικείμενης νύχτας και όλων όσων θα μπορούσαν να συμβούν ήταν ένα σαράκι που ροκάνιζε τα μέσα της και το Κάθε Φορά Άγχος δηλητηρίαζε κάθε κίνηση και λόγο της. Ως πού θα πάει αυτή η φθορά ?

Κατά τις 9 ήρθε να τη βρει η Λουίζα, η αδελφή της φίλης της Κλεονίκης μαζί με τη μαμά της. Ήρθαν για τα φώτα της κυρίας μου. Εκείνη αγκάλιασε και φίλησε τη Λουίζα, το μικρό αδελφάκι της Κλεονίκης που είναι όμως πολύ ικανό και συγκροτημένο και που η κυρία μου αγαπά πολύ. Από την ανοιχτή τσάντα της Λουίζας το βιονικό μάτι της έπιασε το πακέτο τα τσιγάρα και τη μάλωσε τρυφερά αλλά χωρίς επιμονή. Μεγάλο κορίτσι ήταν πια το μικρό αδελφάκι !   

Έμεινα με την κυρία μου όλη τη νύχτα. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα πεταχτήκαμε στο εκκλησάκι που είναι μέσα στον ευρύτερο χώρο της δουλειάς της, ακούσαμε το "Χριστός Ανέστη" και γυρίσαμε στη θέση μας.

Τα χαράματα η κυρία μου μαζί με τη Λουίζα αποχαιρέτισαν τη μαμά της Λουίζας.

Τα Ανώτερα Κλιμάκια με επιφόρτισαν να μην την αφήσω μόνη στο ταξίδι της. Έτσι, πριν καλά καλά ξημερώσει πήρα την πτήση τσάρτερ για Παράδεισο κρατώντας το χέρι της κυρίας Αυγής και τραγουδώντας μια πολύπλοκη μελωδία για χάρη της.

Κοιτούσα τη θλιμένη μου κυρία καθώς απομακρυνόμουν στους αιθέρες και κατάφερα να της εμφυσήσω ότι πολύ σύντομα θα ήμουν πάλι κοντά της.