18/11/12

ΚΑΝΑΡΙΝΙ ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΥ !!


Έχω αποτελέσει πολλά στη ζωή μου ως καναρίνι.
Προέρχομαι από μεγάλο Οίκο γι΄ αυτό.
Ανάμεσα στους τίτλους τιμής και ευγενείας που φέρω, τώρα δύναμαι να προσθέσω και έναν ακόμα : Καναρίνι Μαραθωνοδρόμου ...

Όλα ξεκίνησαν πριν από 2 μήνες περίπου, όταν ξαφνικά ένα μεσημέρι έστριψε η βίδα του Κυρίου μου και αποφάσισε να τρέξει στον Μαραθώνιο.
Θα έτρεχε παρέα με μία ηλικία, αρκετά περιττά κιλά ολούθε, ένα ιστορικό άπαξ μηνιαίας ορειβατικής εμπειρίας, μία υπέρταση, ένα σπασμένο πόδι πέρσι στην Ελβετία όταν πάτησε κακά αγελάδας, ένα κρυφο-ειρωνικό εργασιακό περιβάλλον, μια αγωνιούσα μαμά και μία Κυρία μου Αληθινό Βούδα.
Η ίδια του ξέκοψε εγκαίρως ότι δε θα συμμετείχε (και πώς άλλωστε αφού σέρνεται από καρέκλα σε κρεβάτι διατεινόμενη ότι περνάει ψυχικούς γολγοθάδες). Από την άλλη βεβαίως ήταν και η μόνη που πίστεψε στον Κύριο μου ευγνωμονώντας ενδόμυχα την τύχη της που του μπήκε στο μυαλό ο Μαραθώνιος αντί για ένα πιπίνι πχ.

Έτσι λοιπόν, οι 2 τελευταίοι μήνες πέρασαν με τα μικρά μου αφεντικά στην Πάτρα να έχουν ρίξει μαύρη πέτρα πίσω τους, την Κυρία μου χωμένη στους πλασματικούς λογοτεχνικούς κόσμους της, εμένα μεταξύ Γης και Παραδείσου και τον Κύριο μου, αθόρυβο όπως πάντα, να εκτελεί ένα προπονητικό πρόγραμμα που βρήκε στο διαδίκτυο, χωρίς να ενοχλεί κανέναν.

Η Κυρία μου, δε μπορώ να πω, ανησυχούσε. Αλλά από την άλλη, γνωρίζοντας το πείσμα του χαρακτήρα του υποψήφιου μαραθωνοδρόμου, το είδε στωικά και υποστηρικτικά.


Την τελευταία βδομάδα πριν τον αγώνα άρχισε να κορυφώνεται το άγχος στο σπίτι. Δηλαδή το άγχος από την πλευρά του Κυρίου γιατί η άλλη ήταν στον κόσμο της. Προετοιμασίες, παραλαβή υλικού, επιτελικά σχέδια για το πήγαινε, για το έλα κτλ.
Η παραμονή ξημέρωσε ζοφερή. Η Κυρία μου είχε ένα γάμο το βράδυ που θα πήγαινε μόνη της γιατί ο Κύριος μου της είπε ότι θα έκανε κούρα για να είναι ακμαίος. Μεταξύ μας άλλο που δεν ήθελε.

Το σαλόνι μας παρουσίαζε εικόνα βομβαρδισμού.
Ο Μαραθωνοδρόμος είχε απλώσει στο σαλόνι φανέλες, σώβρακα, αντιανεμικά, ισοθερμικά, τσαντάκια μέσης, κάλτσες και παπούτσια και παρενοχλούσε συνεχώς την Κυρία μου με τα σχέδια του! Μέχρι και στο κλουβί μου προσγειώθηκε μέσα στη φούρια μια κάλτσα!
Άγχος εκείνη για το γάμο, άγχος εκείνος για το αν θα προλάβει να τερματίσει μέσα στο 8ωρο. Όλα του έφταιγαν!
Ενώ η Κυρία μου προετοιμαζόταν για να πάει στο κομμωτήριο την έστειλε στο σούπερ μάρκετ να αγοράσει τσάι, για να μην πιεί καφέ και υπερδραστηριοποιήσει τα έντερα του. Την έστειλε μετά στη γιαγιά τη Σοφία να πάρει φάρμακα για να μην τον ενοχλήσει το στομάχι του. Παράγγειλε μπριζόλες για μεσημεριανό κα πέρασε όλο το πρωί στο τηλέφωνο οργανώνοντας με τον φίλο του τον Μανωλάκη τα σημεία συνάντησης στη διαδρομή.
Θαύμασα για ακόμα μία φορά το μεγαλείο της Κυρίας μου. Υπομονετική και χαμογελαστή εκτέλεσε όλες τις προσταγές χωρίς μία γκρίνια. Ωστόσο καλού κακού απέφυγα να εισχωρήσω στο μυαλό της να διαβάσω τι πραγματικά σκεφτόταν (εξαπέλυε??).
Δεν σας είπα το καλύτερο όμως : η Κυρία μου δούλευε την Κυριακή. Χα χα! γλύτωσε τη λάντζα, θα πείτε. Μπα, δε μπορούσε να κάνει κι αλλιώς. Κανένας δε θα ήταν πρόθυμος να της αλλάξει τη βάρδια Κυριακάτικα.

Το πρωί του Σαββάτου άκουγες στο σπίτι μας φράσεις όπως :
- Θα τερματίσω άραγε ?
- Θα μπορέσω να περπατήσω με τις γόβες ?
- Λες να με ενοχλήσει το γόνατο μου ? Θα το δέσω καλού κακού.
- Να πάω με το σακάκι ή θα ξυλιάσω μέχρι την εκκλησία ?
- Θα μπορέσω να αλλάξω πουθενά καμιά φανέλα ?
- Καλύτερα μετά το γλέντι να πάω να κοιμηθώ στη δουλειά για να μην έχω και το άγχος της μετακίνησης και των κλειστών δρόμων πρωί πρωί.

Άντε τώρα εγώ να συνθέσω νέες άριες με τόση φασαρία που έκαναν αυτοί οι δυο.

Το πιο ωραίο όμως ήταν από τη μαμά του Κυρίου μου που του είπε όταν φτάσει στο Ιπποκράτειο που είναι το πατρικό του να πάει να φάνε και να συνεχίσει μετά!

Το πρωί της Κυριακής η Κυρία μου έπιασε δουλειά και ο Κύριος μου πήγε στο Μαραθώνα. Υποτίθεται ότι η εταιρία κινητής τηλεφωνίας που προβαλλόταν στον αγώνα θα μας έστελνε μήνυμα όταν οι μαραθωνοδρόμοι έφταναν στο 21 χλμ, στο 30 και στον τερματισμό. Ήμαστε κι εμείς ήσυχοι.

Αμ δε. Ο Μανωλάκης περίμενε, η Κυρία μου περίμενε, όπως αποδείχτηκε όλοι περίμεναν και τίποτα δεν έγινε. Η αγωνία άρχισε να μας τρώει. Και με τέτοιες αγωνίες δεν παίζεις την ώρα της δουλειάς γιατί κάνεις λάθη που μπορεί να κοστίσουν.
Πού βρίσκεται (κοίτεται?) ο Κύριος μου και γιατί δεν έρχεται μήνυμα, αναρωτιόταν η Κυρία μου. Εκεί που είχε πλέον απογοητευτεί, χτυπάει το κινητό της, το σηκώνει κοιτάζοντας στην οθόνη το άγνωστο νούμερο και ακούει μια λαχανιασμένη φωνή, σαν κι αυτές τις φωνές στις φάρσες που μιλάνε λαχανιασμένα και βραχνά, περιγράφοντας τι ακριβώς πράττουν με το δικό τους πτηνό.


Δεν ήταν όμως φάρσα, ήταν ο σύζυγος - Μαραθωνοδρόμος που είχε φτάσει αισιώς στην Αγία Παρασκευή!!!

Θρίαμβος!!! Υπολογίζοντας την ώρα, ξεχυθήκαμε με την Κυρία μου στη Μεσογείων και τον περιμέναμε να περάσει μπροστά από τη δουλειά της. Μαζί μας ήταν και ο Μανωλάκης μια και με το μπάχαλο της κινητής τηλεφωνίας δεν ειδοποιήθηκε εγκαίρως για να είναι στην Παλλήνη. Περιμέναμε, περιμέναμε, περιμέναμε τουρτουρίζοντας στη λεωφόρο. Είχε περάσει προ πολλού η αφρόκρεμα των δρομέων και όσοι ακολουθούσαν τώρα ήταν εμφανώς κουρασμένοι, οι περισσότεροι περπατώντας κάθιδροι.
Στο βάθος διακρινόταν ένα μικρό μπουλούκι και ανάμεσα σε όσους έρχονταν παραπαίοντας ήταν και ένας ατσούμπαλος γέρος στα άσπρα με ένα μπλε καπελάκι. Τι εικόνα κι αυτή! σκέφτηκε η Κυρία μου και την απομνημόνευσε στο πάνθεον των αναμνήσεων της μαζί με εικόνες άλλων δρομέων που είχε συλλέξει κατά τη διάρκεια της μέρας.
Και να! Ο γέρος αυτός, δηλαδή για να εξηγούμεθα, αυτός που έδινε την εντύπωση γέρου αλλά δεν ήταν, ξέκοψε από το μπουλούκι και ήρθε γελώντας πλατιά προς το μέρος της Κυρίας μου (η οποία συνέλαβε τον εαυτό της να οπισθοχωρεί έκπληκτη) προσφέροντας της ένα μικρό μοσχοβολιστό γαρυφαλλάκι.
Κάτω από το καπελάκι η Κυρία μου αντίκρυσε τον ιδρωμένο Κύριο μου να την κοιτάζει και να λέει "Πάρτο, μου το έδωσε ένα κοριτσάκι στη Νέα Μάκρη κι εγώ το φύλαξα για σένα". Τι συγκινητικό! Έκατσα ανάμεσα τους την ώρα που έβγαζαν φωτογραφία στο οδόστρωμα αγκαλιασμένοι και πέρασα κι εγώ στην αθανασία μαζί τους!

Ο Κύριος μου βιαζόταν να φύγει. "Πάω για χρόνο" φώναξε ξεμακραίνοντας και κουνώντας το χέρι σε χαιρετισμό.
Η Κυρία μου πήγε μέσα να συνεχίσει τη δουλειά της. Στο τέρμα θα τον περίμενε η φίλη της οικογένειας θεία - Λίλα οπότε ήμασταν ήσυχοι.


Ο τερματισμός του ήταν χωρίς απρόοπτα ευτυχώς.

Την επόμενη μέρα φάνηκε πόσοι πολλοί ζήλεψαν αντί να χαρούν με την επιτυχία του, πόσοι πίστεψαν ότι δε θα τα κατάφερνε και απογοητεύτηκαν που τελικά τερμάτισε, πόσοι ειρωνεύτηκαν μια αθόρυβη προσπάθεια θεωρώντας την μιαν υπερβολή.
Δεν πειράζει. Καλό είναι να ξέρεις με ποιους έχεις να κάνεις στη ζωή σου.

Στους συναδέλφους της στη δουλειά η Κυρία μου είπε τα εξής αστραποβολώντας.
Έχω κοιμηθεί με Πτυχιούχο, έχω κοιμηθεί με Στρατιώτη, έχω κοιμηθεί με Μαθητευόμενο Μάγο, έχω κοιμηθεί με Μάγο Β΄, έχω κοιμηθεί με Μάγο Α΄, κοιμάμαι με Διευθυντή Μάγο και σήμερα θα κοιμηθώ και με Μαραθωνοδρόμο!!!

Αυτές είναι Εμπειρίες Περπατημένης Γυναίκας !!!!

Ο Κύριος μου την ψήνει του χρόνου να τρέξουν μαζί.
Χμ ... απάντησε και φαντάστηκε τον εαυτό της κάπως έτσι .....
.
Για την ιστορία : 6 ώρες και 34 λεπτά.