ΞΙΦΟΜΑΧΙΕΣ

Καλό φθινόπωρο και καλά μυαλά. Ομιλώ γενικώς και ειδικώς.

Έχω πέσει με τη μούρη στη συγγραφή. Λόγιο καναρίνι είμαι, δικαιούμαι. Δεν ευκαιρώ ούτε να ξυστώ. Με κυνηγάνε τα ντεντ λάιν αντί για τις γάτες...

Είμαι λοιπόν στο γραφείο μου και συγγράφω. Η κυρία μου, η αγαπημένη, νυχοπατά για να μη με ενοχλήσει. Ετοιμάζεται να φύγει. Έχει να πάει σε μία βάφτιση. Το ξέρει καιρό τώρα. Είναι το παιδάκι ενός συναδέλφου. Έχει αγοράσει έναν Κύριο Πατάτα και έχει βάλει κι ένα εκπτωτικό κουπόνι για πάμπερ που της στείλανε. Προσπάθησε να αλλάξει το κουπόνι με πάνες ακρατείας αλλά δε μάσησε. Έβαλε κι αυτή το κουπόνι μέσα στο δώρο του μωρού.

Άνοιξε τη ντουλάπα της, διάλεξε το φόρεμα της, το φόρεσε, πήγε στο μπάνιο της, έπλυνε τα δόντια της και άρχισε να βάφεται. Εκεί συνέβη ό,τι συνέβη.

Κοιταζόταν στον καθρέφτη την ώρα που της όρμησε Αυτή. Έχετε δει όλοι φαντάζομαι τον Πήτερ Σέλερς να δέχεται την ξαφνική επίθεση του ασιάτη υπηρέτη του ο  οποίος θεωρεί ότι πρέπει να έχει το αφεντικό του σε εγρήγορση. Ετοιμοπόλεμο συνεχώς! Ε, κάτι τέτοιο έπαθε η κυρία μου. 

Της όρμησε και ίσα που πρόλαβε, μπουρδουκλωμένη στο κάπως μακρύ φόρεμα της, να αρπάξει την προστατευτική μάσκα προσώπου και το ξίφος της. Για στολή ούτε λόγος! Πού να προλάβει ?

Εκείνη τη χτυπούσε ανελέητα. Η δικιά μου απόκρουε αιφνιδιασμένη αλλά όχι έκπληκτη. Είχε μια προ-ιδέα για την επίθεση. Δώστου η μια, δώστου η άλλη... Κόντεψα να καταπιώ το ράμφος μου...

Μονομαχούσαν μέσα στο σαλόνι, πήγαν στην κρεβατοκάμαρα, ανέβηκαν στο κρεβάτι του Χόλιους, κρεμάστηκαν από τη βιβλιοθήκη, βγήκαν στο μπαλκόνι, ανοιγόκλεισαν το ψυγείο. Η έκβαση άδηλος! Κουράστηκα να τις κοιτάζω. Τα ξίφη έκαναν τσικ τσικ, η δική μου αριστερόχειρ με το δεξί πίσω στην πλάτη, η άλλη ως τυφών.

Κάποια στιγμή ο αγώνας έληξε. Η κυρία μου έχασε. Το τελικό σκορ ήταν Τσιριμπόμ - Αγοραφοβία 0 - 1. Ξεντύθηκε, έβαλε τις πυζάμες της, ξεβάφτηκε, πήρε ένα τηλέφωνο να ειδοποιήσει για μια ξαφνική αδιαθεσία και χώθηκε στον καναπέ με τα βιβλία της. 

Και να πεις ότι διάβαζε και κάτι καθηλωτικό, κάτι σπουδαίο... Να πω, χαλάλι... Δε μας έφταναν τα βάσανα μας έχουμε και αυτά τώρα...