ΤΟ ΡΕΣΤΩΡΑΝ

"Είναι Σάββατο κι εγώ ξέρω ότι τα Σάββατα ο κόσμος ξεκουράζεται από όλη του την εβδομάδα". Αυτά άκουσα να μονολογεί η κυρία μου, ελαφρά αγανακτισμένη, πηγαινοερχόμενη μέσα στο δωμάτιο, με πρόσχημα κάτι ρούχα που δίπλωνε και ξεδίπλωνε. Εννοούσε την εβδομάδα των Παθών, του ατέλειωτου μποτιλιαρίσματος στους δρόμους, τη συναναστροφή με ακατάλληλους ανθρώπους και την αναγκαστική συνύπαρξη με ένα σωρό ηλίθιους, την πολλή δουλειά, τα ατελείωτα προβλήματα προς επίλυση...Αλλά άλλες οι βουλές της Βερενίκης. Την πήρε τηλέφωνο και την ώθησε να δώσει τη συγκατάθεση της για μια βραδυνή έξοδο. Η Τσιριμπόμ συχαίνεται τις εξόδους των Σαββάτων. Σιχαίνεται όλο αυτό το στήσιμο, τα καλά ρούχα, τα περιποιημένα μαλλιά, τα ρεστωράν και όλα τα συναφή. Αν την άφηνες θα έβαζε τις (γνωστές) πυζάμες με τα προβατάκια, θα έπαιρνε και το βιβλίο της και θα διάβαζε στο κρεβατάκι της. Γερνάει? Ναι, καλά λέτε! Γερνάει! Πώς δεν το είχα καταλάβει! Τι απλό! Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο, ποτέ δεν της άρεσαν ιδιαίτερα τα ξενύχτια, η ορθοστασία σε μέρη που ουρλιάζεις στο αυτί του διπλανού σου κρατώντας ένα ποτήρι με ποτό, η πολυκοσμία...
Τέλος πάντων, επειδή η Τσιριμπόμ πειθαρχεί πάντα στη Βερενίκη, άρχισε να σκέφτεται το θέμα. Αφού ήταν να βγουν, έπεισε με τη σειρά της τη φιλενάδα της, να πάνε σε ένα ρεστωράν της μόδας, εξειδικευμένο στα tango. Καθότι καβούρια οι δύο φίλες, κι επειδή η κυρία μου είχε ξαναπάει και ήξερε, ενημέρωσε τη Βερενίκη ότι θα έπρεπε να πάρουν μια σαλάτα μόνο και τα κύρια πιάτα με το κρασί, αν δεν ήθελαν να φύγουν με τα βρακιά και τα σουτιέν. Καταστρώνοντας τα επιτελικά τους σχέδια, ανακοίνωσαν στους συζύγους τα πορίσματα, τα οικονομικά προγράμματα και ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο πήγαν.
Ήταν στη μέση τα tango και γι΄αυτό αποφάσισα να πάω κι εγώ. Με ενδιέφερε η μουσική πλευρά της βραδιάς. Δεν ήμουν όμως καθόλου κεφάτο. Με βγάλανε το πρωί στο μπαλκόνι, έκανε απίστευτο ψόφο και επιπλέον μου βάλανε τη μπανιέρα μου, οπότε έκανα μπάνιο με 0 βαθμούς Κελσίου. Ούτε στη Φιλανδία να ζούσα! Η Τσιριμπόμ γκρίνιαξε στο κανονικό αφεντικό μου ότι θα κρυώσω και δεν μπορεί να γιατροπορεύει (και) πνευμονίες καναρινιών αλλά αυτός πέρα έβρεχε. Ο αναίσθητος! "Δεν παθαίνει τίποτε", της είπε "έχει τα φτερά του". Ναι, βρε, ζώον - αφεντικό, έχω τα φτερά μου αλλά δε βλέπεις τον τελευταίο καιρό ότι μαδάω και με έχετε πήξει στα αυγά και τις βιταμίνες? Και μετά, μπορούσα να μη λουστώ? Πώς θα έβγαινα έξω το βράδι? Η αγανάκτηση, ώρες ώρες με κάνει να ξεφεύγω από το θέμα.
Το μαγαζί λεγόταν "Ακορντεόν" και ήταν σε μια περιοχή Μπύθουλα. Ξέρετε ότι αποκαλώ Μπύθουλες όλες τις υποβαθμισμένες περιοχές συλλήβδην, μαζί και τη δικιά μας, καθότι μου αρέσει να αυτοσαρκάζομαι. Αυτή η περιοχή παραήταν Μπύθουλας αλλά ποιον τον ένοιαζε? Αυτό είναι ταλέντο! Να αγοράζεις για ένα κομμάτι ψωμί ένα ερείπιο σε ένα Μπύθουλα, να το σουλουπώνεις απέξω, να το βάφεις μέσα μαύρο, να το στολίζεις, να το βαφτίζεις αργεντίνικο ρεστωράν και μετά να βρίσκεις τον τρόπο να το διαφημίζεις. Αποτέλεσμα : να θησαυρίζεις! Οι κύριοι μου, το ξαναλέω, είναι ηλίθιοι που δεν πλούτισαν και είναι στην απέναντι όχθη : να μετράνε και τη δεκάρα για να πάνε στο "Ακορντεόν" . Η Τσιριμπόμ, ευρηματική πάντα, μεταμφίεσε το χάπι της ακριβής εξόδου, με το ότι γιόρταζαν αμφότεροι τις επετείους τους. Η Βερενίκη γνωρίστηκε με το Νέαρχο σε ένα αποκριάτικο πάρτυ που είχε πάει μαζί με την Τσιριμπόμ πριν 27 χρόνια (ουδέν σχόλιο για τα χρόνια, παρακαλώ!). Η Τσιριμπόμ γνωρίστηκε με τον κύριο μου στην τελετή ορκωμοσίας του, έναν Φεβρουάριο πριν 20 χρόνια! Γέροι άνθρωποι πια. Πάλι καλά που δεν ήρθαν με πι!
Το ρεστωράν ήταν άδειο όταν πήγαν αλλά σταδιακά γέμισε. Είχε αυτόν τον αέρα της επισημότητας και της χλιδής. Οι θαμώνες είχαν το ύφος υπεράνω. Αναρωτιόμουν πόσοι από αυτούς έκαναν τα ανάλογα οικονομικά σχέδια με τα αφεντικά μου και τους φίλους τους και πόσοι πήγαν χωρίς καν να σκεφτούν τι θα πληρώσουν. Καθόμαστε σε ένα στρογγυλό, υπερυψωμένο τραπέζι με θέα στην πίστα. Επικρατούσε ημίφως στην αίθουσα και στο τραπέζι μας είχε ένα κηροπήγιο με κερί που μας ενοχλούσε και το παραμερίσαμε. Δεν είμαι άδικο : ο χώρος ήταν ατμοσφαιρικός και προσεγμένος. Η πίστα ήταν μικρή γιατί ήταν Σάββατο και έπρεπε να χωθούν όσα περισσότερα τραπέζια γινόταν. Υποτίθεται ότι θα χόρευε ένα ζευγάρι αργεντίνων αλλά σχεδόν είχαμε αποφάει και αργεντίνους δεν είδαμε. Η κυρία μου ανησυχούσε και μετέδωσε την ανησυχία της και στη Βερενίκη. Δεν υπήρχε λόγος να πληρώσουν τόσα λεφτά αν δεν είχαν και το θέαμα του tango από τους επαγγελματίες. Με αυτά και με εκείνα παράγγειλαν εκτός από τα συμφωνημένα, δύο πρώτα πιάτα, ένα δεύτερο μπουκάλι κρασί, και γλυκά. Εγώ είχα πάρει κάτι πρόχειρους σπόρους για να ροκανίζω όσο θα έβλεπα το θέαμα των αργεντίνων αλλά αργεντίνους δεν έβλεπα. Το φαγητό δεν έλεγε πολλά. Τουλάχιστον δεν έλεγε τόσα όσα θα δικιολογούσαν την τιμή του. Κατά τις 12 και ενώ ήδη λαγοκοιμόμουν βγήκε το ζευγάρι των αργεντίνων, χόρεψαν ανόρεχτα ένα tango και αποσύρθηκαν. Σιγά τα ωά! Πολλή φασαρία για το τίποτα! Βγήκαν μερικές ακόμα φορές, χόρεψαν και αυτό ήταν! Χορός επαγγελματιών, σε συνθήκες διεκπεραίωσης, χωρίς ζωή και χωρίς ίχνος πάθους. Όξω από την πόρτα! Απογοήτευση σκέτη!
Σε κάποια στιγμή ο κύριος μου είπε ότι δεν ένιωθε καλά! Επειδή αυτός δεν παραπονιέται ποτέ, θορυβήθηκα. Τι δεν ένιωθε καλά? Το μέτωπο του γέμισε χοντρές σταγόνες ιδρώτα και έγινε κάτωχρος. Η κυρία μου δεν έδειξε τον πανικό της αλλά μέσα στο μυαλό της μια μεγάλη πινακίδα νέον αναβόσβηνε : "έμφραγμα, έμφραγμα". Μας κόπηκαν τα πόδια! Μέχρι κι εγώ ανησύχησα! Η Τσιριμπόμ μαζί με τον Νέαρχο τον πήραν και βγήκαν έξω. Άφησαν τη Βερενίκη να φυλάει το τραπέζι. Εκείνος έκατσε σε μια μισοσπασμένη ζαρντινιέρα, απέναντι από την είσοδο του μαγαζιού και προσπαθούσε να συνέλθει. Η κυρία μου τον ρωτούσε αν πονούσε στο στήθος αλλά ευτυχώς δεν πονούσε. Κάτι ήταν κι αυτό. Ένοιωθε να ανακατεύεται, ήθελε εμετό αλλά ευτυχώς δεν πονούσε. Σιγά σιγά συνήλθε και όταν άρχισε να τον ενοχλεί το κρύο πήγαμε μέσα. Τι έφταιξε? Η Βερενίκη διατεινόταν "το μάτι". Η κυρία μου δεν πιστεύει σε μάτια και φρύδια και προσπαθούσε να βρει πιο πραγματικά αίτια, όπως το κρασί. Τέλος πάντων ότι κι αν ήταν πέρασε αλλά άφησε στη βραδιά, μαζί με τα υπόλοιπα, μια ακεφιά.
Το αληθινό θέαμα για πολλούς ήταν το τραπέζι όπου έτρωγε με μεγάλη παρέα μια γνωστή ηθοποιός, η Όπη Ζουζούνη γιορτάζοντας τα γενέθλιά της. Στο τέλος και αφού το πρόγραμμα των αργεντίνων είχε τελειώσει χόρεψε έναν χορό με τον αργεντίνο, αρκετά καλά θα έλεγα. Ψιλοέπληξα πάντως. Δήθεν ιστορίες. Πολύ φρουφρου κι αρώματα και ουσία μηδέν. Όταν ήρθε ο λογαριασμός, έχασα ό,τι φτερά μου απέμειναν μετά από το πρωινό μπάνιο. 130 ευρώ! Είδα με τρόπο την κυρία μου να παίρνει ένα υπογλώσσιο χάπι. Ευτυχώς! Ανησυχούσα για την υγεία των αγγείων του εγκεφάλου της! Παρόλιγον έμφραγμα ο ένας, παρολίγον εγκεφαλικό η άλλη, εγώ τι θα γινόμουν?