ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟ ΠΡΟΒΟΛΕΑ

Εκεί πρόλαβα να σκαρφαλώσω την τελευταία στιγμή και να μεταμφιεστώ όπως όπως σε κουκίδα σκόνης. Μήπως ήξερα από αυτά? Πρώτη φορά μου συνέβαινε. Έβλεπα από κάτω την κυρία μου ξαπλωμένη στο χειρουργικό τραπέζι να κοιμάται μακάρια και δεν ήξερα τι να σκεφτώ… Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα από τη μια στιγμή στην άλλη? Από τότε άρχισε η πτερόρροια μου και σταμάτησα το τραγούδι.
Επιστρέψαμε την προπαραμονή της Παναγίας γιατί η κυρία μου δούλευε όλο το εορταστικό τριήμερο. Ανοίξαμε το σπίτι, επέστρεψα στη γνώριμη μου θέση στο μπαλκόνι, ποτίστηκαν τα λουλούδια μας. Την Παρασκευή η κυρία μου δούλευε όλη τη μέρα, διανυκτέρευσε στην υπηρεσία της και συνέχισε μέχρι το Σάββατο το μεσημέρι να είναι απασχολημένη. Είναι οι υποχρεωτικές υπερωρίες της. Πράγματα οικεία για την οικογένεια. Ο κύριος μου βρήκε την ευκαιρία να αφιερωθεί λίγο στη μαμά του που λόγω διακοπών είχε καιρό να τη δει (και να τον θηλάσει). Το μεσημέρι της γιορτής φάγανε όλοι μαζί, μια και η γιαγιά ήταν εορτάζουσα και λόγω της ημέρας την κέρασαν μια (φανερή) πάστα την οποία καταβρόχθισε σε 9 δευτερόλεπτα. Ακόμα και κάποια κόπωση της κυρίας μου να υπέβοσκε στην ατμόσφαιρα του τριημέρου, αποδόθηκε στη σωματική κόπωση των υπερωριών. Τη Δευτέρα έφυγαν για τις δουλειές τους. Τελευταία στιγμή βαρέθηκα να μείνω μόνο μου σε ένα άδειο σπίτι και καρφιτσώθηκα στο πορτοκαλί μπλουζάκι της κυρίας μου. Έφτασε πρώτη στο γραφείο και ανταμώθηκε με τη Σοφία η οποία της παρέδωσε κάποια θέματα που έπρεπε να γνωρίζει και έφυγε για το δικό της γραφείο. Η Σοφία ήταν εκείνη που πρόσεξε ότι κρατούσε την κοιλιά της και ήταν ελαφρώς γερμένη. Η κυρία μου την καθησύχασε ότι την πονούσε λίγο η κοιλιά της αλλά θα της περνούσε. Στο νου της είχε τα χτεσινοβραδινά ποπ κορν που έφαγε στο θερινό σινεμά της γειτονιάς μας παρακολουθώντας με τον κύριο μου την ανεκδιήγητη πατάτα της Λίας Παρδάλος με θέμα ένα γάμο. Η φρίκη στο πανί!
Σε λίγο ήρθαν και οι άλλοι συνάδελφοι και η μέρα μπήκε στη ρουτίνα της. Εγώ πετάριζα από τραπέζι σε ράφι και από γλάστρα σε γλάστρα από αυτές που έχουν άφθονες στα πρεβάζια των παραθύρων τους. Η κυρία μου όμως δεν πετάριζε καθόλου. Το χρώμα της άλλαξε, ο πόνος δυνάμωσε, η λέξη «γαστρεντερίτιδα» επλανάτο από στόμα σε στόμα αλλά η οντότης τής συνυφασμένης με αυτήν διάρροιας δεν έλεγε να ξεμυτίσει. Χαριτολογώντας στους συναδέλφους (ακόμα και στις πιο ακατάλληλες ώρες δε χάνει το χιούμορ της) έλεγε ότι πονάει και είναι ύποπτο το ότι αρχίζει να βλέπει τη ζωή της να περνάει μπροστά στα μάτια της σε αργούς βέβαια ρυθμούς, έβλεπε την εφηβεία της. Κατά το μεσημέρι αποφάσισε επιτέλους να πάει σπίτι να ξαπλώσει. Τον κύριο μου δεν τον θορύβησε γιατί ήξερε ότι είχε δουλειά. Του είπε απλώς ότι τελείωσε νωρίτερα και θα έφευγε.

Έφτασε σπίτι κακήν κακώς. Μέχρι και εγώ άρχισα να φοβάμαι. Ξάπλωσε στο κρεβάτι της και έκανε ανασκόπηση της κατάστασης της. Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια? Σκεφτόταν τα ΥΠΕΡ : Πονούσε στην κοιλιά της δεξιά χαμηλά, ήθελε εμετό και ένιωθε πολύ άρρωστη. Σκεφτόταν τα ΚΑΤΑ : Δεν είχε πυρετό, η κοιλιά της ήταν μαλακή και δεν ήταν παιδί. Στη ζωή όμως και στην ιατρική δεν υπάρχει τίποτε απόλυτο και δεδομένο. Έτσι, σύντομα αποφάσισε ότι είχε οξεία σκωληκοειδίτιδα και πήρε τον κύριο μου για να τον ενημερώσει έτσι ώστε άμα γύριζε σπίτι και την έβρισκε σέκο να ήξερε τι είχε μεσολαβήσει. Εκείνος της είπε ότι θα ερχόταν αμέσως μόλις τελείωνε. Έμεινε στο κρεβάτι να αναπολεί τη ζωή της σκεπτόμενη αποφθέγματα του τύπου «τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του», «από δω παν κι άλλοι» κλπ, κλπ. και συνθέτοντας νοερές διαθήκες. Είχε το κουβαδάκι εμέτων δίπλα της, τα μάτια κλειστά κι εμένα να τρέμω το μέλλον. Σε λίγο σηκώθηκε και με κόπο ετοίμασε μια τσαντούλα νοσηλείας με τα απαραίτητα ρούχα και αξεσουάρ. Ήταν πλέον πεπεισμένη ότι δε θα γύριζε σύντομα σπίτι.

Αφού ήρθε ο κύριος μου και έγιναν οι απαραίτητες διαβουλεύσεις μεταξύ τους, την πήγε στο πρώτο νοσοκομείο, ένα δημόσιο νοσοκομείο ενηλίκων που εφημέρευε. Η εικόνα έμοιαζε πραγματικά με σκωληκοειδίτιδα σε αυτή την προχωρημένη ηλικία! Ο κύριος μου όμως αποφάσισε να πάρει τη γνώμη των ειδικών, διότι πάντα στη ζωή του θεωρεί ότι ένα χειρουργείο πρέπει να αποφεύγεται εκτός και αν κρίνεται απολύτως αναγκαίο. Κουιζ! Ποιος λέτε να θεωρείται ειδικός στο συγκεκριμένο θέμα? Μα, το νοσοκομείο Παίδων φυσικά! Την πήγε στο Παίδων, λοιπόν! Σταθείτε όμως. Ήταν εύκολο για αυτόν γιατί εκεί δουλεύει χρόνια τώρα. Μπήκαν στο χειρουργείο και αμέσως περιβλήθηκε η κυρία μου από γνώριμα πρόσωπα, αγάπη, ενδιαφέρον, πράσινα ρούχα και πολύχρωμα αστεία καπελάκια που φοράνε όλοι εκεί μέσα για να μην τρομάζουν τα παιδιά. Σε λίγο κατέφθασε και ο χειρουργός Παπ – λάπ, ο οποίος είχε φύγει πριν από λίγο, δεν εφημέρευε αλλά ξαναγύρισε χάριν ημών. Για να δείτε τι αφεντικά έχω! Η διάγνωση τέθηκε με βεβαιότητα, η διοίκηση του νοσοκομείου έκανε μια εξαίρεση από αυτές που κάνει σε σπάνιες περιστάσεις και η κυρία μου, πανήσυχη, πήρε το δρόμο του χειρουργείου.

Ξάπλωσε στο τραπέζι με εκείνη την αίσθηση της ησυχίας (ήταν βράδυ και οι χώροι ήταν πολύ ήσυχοι σε σχέση με την πρωινή βαβούρα και το συνεχές μπες βγες των πολλών χειρουργείων), πλαισιωμένη από γνώριμα και γελαστά πρόσωπα που την πείραζαν για το νεαρόν της παθήσεως. Ήταν επίσης βέβαιη για την αίσια έκβαση γιατί ήταν σε καλά χέρια και όλα θα πήγαιναν καλά. Το αναισθησιολογικό μηχάνημα ήταν πίσω της έτοιμο, οι σύριγγες με τα φάρμακα παραταγμένες σε σειρά, όλοι φορούσαν μάσκες και ο κύριος μου γεμάτος έννοια της είπε «Μην κοιτάς. Δεν κοιμάσαι ακόμα». Με αυτά τα συναισθήματα και τις σκέψεις κοιμήθηκε εστιάζοντας σε ένα Σνούπυ που τη χαιρετούσε πάνω από το ροζ καπελάκι της Ρένας. Έτσι έμεινα κι εγώ να αγωνιώ πάνω στο χειρουργικό προβολέα. Ο Μανώλης είχε τη φωτογραφική μηχανή του Παπ – λάπ και απαθανάτιζε την ευμεγέθη σκωληκοειδή απόφυση της κυρίας μου μαζί με μία μικρή μεζούρα για να δείχνουν μετά περήφανοι τι έβγαλαν. Μεζούρα επίσης έβαλαν για τη φωτογραφία της τομής – κουμπότρυπας ευρεσιτεχνίας του Παπ- λάπ 2.8 εκατοστών! Η κυρία μου κοιμόταν και εκεί γινόταν πανηγύρι, όπως καταλαβαίνετε! Την ίδια στιγμή στη διπλανή αίθουσα έκανε την ίδια επέμβαση ο δεκάχρονος Βαγγέλης από την Εύβοια. Όταν η κυρία μου συνήλθε και την πήγαν στο δωμάτιο με τα δύο κρεβάτια και τις κουρτίνες με τα αρκουδάκια ανακάλυψε τον Βαγγέλη να προσπαθεί να συνέλθει και αυτός από τη νάρκωση. Νοσηλεύτηκαν μαζί στο θάλαμο, ο Βαγγέλης με τη μαμά του να τον φροντίζει και η σιτεμένη κυρία μου με τον κύριο μου να τη ζαλίζει. Το σκορ έληξε 7 – 0 υπέρ του Βαγγέλη που πήρε εξιτήριο πρώτος διότι είχε μια άριστη μετεγχειρητική πορεία λόγω του νεαρού της ηλικίας ενώ η κυρία μου ταλαιπωρήθηκε με ένα σωρό μικροπροβλήματα καθότι αρχαίος οργανισμός. Αλλά δεν έβγαλε κιχ. Η ηλικία της είναι από αυτές που εποφθαλμιούν άλλες πολύ σοβαρότερες αρρώστιες και ήταν ευγνώμων στην τύχη που της όρισε μια παιδική! Όλα τα υπόλοιπα ήταν μικρές λεπτομέρειες.
Όταν συνήλθε κάπως και ήταν σε θέση, έβγαλε το βιβλίο της και διάβαζε στα μεσοδιαστήματα των πολλών επισκέψεων που είχε. Κόσμος έμπαινε και έβγαινε για ένα «γεια» και να τη ρωτήσει μήπως ήθελε τίποτε. Οι περισσότεροι τη γνώριζαν ως σύζυγο του κυρίου μου και έρχονταν γελώντας στο θάλαμο, λέγοντας αστεία για το παράδοξο της επέμβασης και της νοσηλείας στο νοσοκομείο τους. Μας έλειψαν οι στιγμές της μοναξιάς και όλο αυτό το πηγαινέλα μας κούρασε πολύ. Ξέρεις τι είναι να έχεις τους πόνους σου, τους ορούς σου, μια μόνιμη ναυτία για την οποία αποδείχτηκε ότι έφταιγε ένα αντιβιοτικό, τον πονοκέφαλο σου από ένα αφυπνισθέν αυχενικό σύνδρομο, την έννοια σου να κουνηθούν τα άντερά σου, και να είσαι απίκο με το χαμόγελο να απαντάς, να συζητάς, να ενδιαφέρεσαι, να ρωτάς με τη σειρά σου για παιδιά και οικογένειες? Ας είναι, πέρασε. Στις απογευματινές βόλτες, από απόμερους διαδρόμους για να μην προκαλούμε έκπληξη στους γονείς των νοσηλευόμενων παιδιών, βλέπαμε ένα χαρωπό νοσοκομείο, γεμάτο χρώματα, κουρτίνες με παιδικά σχέδια και πολύχρωμα πλακάκια. Δωμάτια με κουνάκια που είχαν μωρά και μαμάδες εξουθενωμένες σε καρέκλες και πολυθρόνες. Δύσκολο να βλέπεις ένα παιδικό χεράκι με ορό. Τουλάχιστον εκεί που ήμαστε εμείς τα περιστατικά στην πλειοψηφία τους είχαν αίσια έκβαση. Τι να γίνεται στους ψηλούς ορόφους με τα ογκολογικά περιστατικά? Πόσο ενάντια στη φύση είναι ένα φαλακρό παιδί…
Γύρισα κουρασμένο και διαφορετικό από όλη αυτή την περιπέτεια που πέρασα μαζί με την κυρία μου. Γι αυτό άρχισα να χάνω τα πούπουλα μου και δεν έχω διάθεση για τραγούδια και χορούς. Εκτίμησα όμως για ακόμα μια φορά, τη μεγάλη ευτυχία τού να είσαι γερός. Πραγματικά ανεκτίμητο. Όλα τα άλλα είναι ασήμαντες λεπτομέρειες, πιστέψτε με και μην το ξεχνάτε ποτέ.