Το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας χρονολογείται από 15ετίας. Αν ήταν μητέρα με ανήλικο τέκνο θα είχε βγει σε σύνταξη από πέρσι. Το αγοράσαμε να είναι μεγάλο και επιβλητικό. Η Τσιριμπόμ είχε πει στον πρόγονο μου ότι άμα είναι να αγοράσουμε ένα δέντρο να είναι με προοπτική ετών. Σε βάθος χρόνου σα να λέμε… Τα καραβάκια, αν και ελληνικό έθιμο, δεν ταίριαζαν με τις παιδικές της αναμνήσεις. Όσο και αν προσπάθησε να τα εντάξει στον χριστουγεννιάτικο στολισμό, η καρδιά της ποτέ δεν τα αποδέχτηκε. Πόσω μάλλον να αντικαταστήσουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Εξάλλου στο δέντρο αυτό μετακομίζω εγώ για 15 μέρες προκειμένου να ανταλλάξουμε τα νέα μας με τα στολίδια. Αυτά βέβαια δεν έχουν να μου πουν παρά τα νέα του παταριού και τις μεταξύ τους έριδες όλο το χρόνο. Εγώ όμως οφείλω να τα ενημερώσω για όλα όσα συνέβησαν σε ακτίνα μερικών δεκάδων μέτρων από το κλουβί μου.
Στα μέσα του Δεκέμβρη αποφασίστηκε να στολιστεί το δέντρο. Προστολιστικές υποσχέσεις… άφθονες. Σαν τις προεκλογικές. Στο δια ταύτα όλοι έκαναν τον Αλέκο. Είδε κι απόειδε η Τσιριμπόμ έστησε το δέντρο στο σαλόνι ένα βροχερό βράδυ. Ο κύριος μου είχε την υποχρεωτική υπερωρία του και την είχε κάνει με ελαφρά πηδηματάκια ευχόμενος αθώα αθώα «καλό στόλισμα και του χρόνου». Το κανονικό μου αφεντικό είχε χώσει τη μύτη του στα βιβλία του και προφασίστηκε διάβασμα. Ο Χόλιους μας άφησε τη φωτογραφία του και βγήκε για βόλτα. Απόμεινα εγώ, η κυρία μου και ο Ντίντη.
Παρένθεση: Για χάρη του Ντίντη έγιναν όλα. Του Δαυίδ, ο οποίος βιώνει σε αυτή την τρυφερή ηλικία τη μετανάστευση, την απώλεια του πατέρα και τη διαρκή αναζήτηση της μαμάς του για δουλειά. Όλοι τον αγαπάμε το Ντίντη και περισσότερο ο κύριος μου, που προσπαθεί να αναπληρώσει το πρότυπο του πατέρα. Αλλά και η κυρία μου ασχολείται μαζί του. Εκείνη τον έμαθε ελληνικά και τον βοηθάει στα μαθήματα του σχολείου, τόσο που στην αρχή ο μικρός ρωτούσε τη γιαγιά του σε ποιο σχολείο είναι δασκάλα η κυρία μου και γιατί δεν τον γράψαμε σε εκείνο το σχολείο. Το αγοράκι αυτό είναι ένα αγγελουδάκι στο σπίτι μας και ένα διαβολάκι στο δικό του. Τυραννάει ανηλεώς τη μαμά του και τη γιαγιά του οι οποίες πολλές φορές έρχονται με τα μαλλιά τους όρθια στο σπίτι μας. Κλείνει η παρένθεση.
Κατεβάσαμε τις κούτες από το πατάρι, πήραμε και τη σκαλίτσα από την κουζίνα και αρχίσαμε το στόλισμα. Τα στολίδια απλώθηκαν στον καναπέ κι εγώ έσπευσα να πιάσω μαζί τους το λακριντί. Η κυρία μου και ο Ντίντη άνοιγαν τα κλαδιά του δέντρου και έβαζαν τα φωτάκια. Όταν τελείωσαν πήγαν στα στολίδια. Η κυρία μου εξήγησε στον μικρό ότι υπήρχαν στολίδια από τα παιδικά ακόμα χρόνια της κυρίας μου και του κυρίου μου. Τα τελευταία ήρθαν ως προικώα όταν παντρεύτηκαν και ο κύριος μου μετακόμισε τα υπάρχοντα του σπίτι μας. Πρώτη φορά την άκουγα αυτή την ιστορία! Δηλαδή μιλάμε για προ-ιστορικά στολίδια! Στολίδια άνω των 45! Κοίταξα πιο προσεκτικά και παρατήρησα κάτι μαδημένα αγιοβασιλάκια, κάτι στραπατσαρισμένες καμπανούλες, κάτι αγνώριστους από την ταλαιπωρία χιονάνθρωπους, κάτι ξεβαμμένες μπάλες… Ήταν ένα σωρό! Η κυρία μου τα χάιδευε με αγάπη και μιλούσε στον Ντίντη για αυτά σαν να ήταν άνθρωποι. Του εξηγούσε ότι μαζί με τα «αρχαία» στολίδια, υπήρχαν και νεώτερα, μεταξύ 16 και 20 ετών. Ήταν οι πρώτες κατασκευές των μικρών αφεντικών μου από τους παιδικούς σταθμούς, τα νηπιαγωγεία και τα κέντρα δημιουργικής απασχόλησης. Ό,τι μπόρεσε, τέλος πάντων, να διασωθεί όλα αυτά τα χρόνια. Μαζί με όλα αυτά ξετυλίχτηκαν και τα νεώτερα στολίδια, αρκετά ξενόφερτα από ταξίδια, άλλα αγορασμένα κάθε χρονιά, άλλα χαρισμένα από φίλους. Ποτέ δεν ακολουθήσαμε μόδες στο στόλισμα του δέντρου. Κάθε χρόνο βάζουμε τα ίδια στολίδια και ίσως ένα δύο καινούργια.
Η κυρία μου άφησε το Ντίντη να στολίσει όλα τα χαμηλά κλαδιά. Με τη διαφορά ότι του υπέδειξε τα παλιότερα και πιο ταλαιπωρημένα στολίδια να τα βάζει πίσω, στην πλευρά που δεν είναι στη μόστρα. Μπροστά μπήκαν όλες οι αστραφτερές μπάλες, τα ξύλινα παιχνίδια, οι καμπανούλες με τον κόκκινο φιόγκο… Στόλισαν και τη φάτνη με τις προ-ιστορικές ξύλινες καμήλες και το σανό-από-τότε-που-θυμάμαι-τον-εαυτό-μου. Στο τέλος έβαλαν την κορυφή και κήρυξαν τη λήξη του στολισμού. Κατάκοποι κάθισαν να θαυμάσουν το έργο τους, άναψαν τα φωτάκια, έκλεισαν τα μεγάλα φώτα κι έμειναν εκεί στο μισοσκόταδο για ώρα οι δυο τους να σκέφτονται ο καθένας τα δικά του.
Την επομένη το μεσημέρι έτυχε να είναι όλοι στο σπίτι όταν γύρισε ο κύριος μου από τη δουλειά. Στήθηκαν κορδωμένοι στο σαλόνι να τον υποδεχτούν και να δει το στολισμένο δέντρο, ακόμα και αυτοί που δεν συμμετείχαν καθόλου στον όλο κόπο (ξέρετε ποιοι). Εκείνος έριξε μια ματιά με το πολύπειρο μάτι του και αναφώνησε : «Μπράβο, μπράβο και του χρόνου! Αλλά δεν το βάλατε από τη σωστή μεριά. Δε βλέπετε πώς γέρνει?» Και με μια μεγαλειώδη κίνηση, πηγαίνει και γυρίζει το δέντρο μπρος πίσω, για να έρθει να ισορροπήσει σωστά! Και με μιας…… όλα εκείνα τα παλιά στολίδια βρέθηκαν μπροστά!!!! Έτσι απλά, με μια κίνηση! Και μείναμε όλοι με ανοιχτό στόμα! Και έσονται οι έσχατοι πρώτοι!!!!
Σαν να μην έφτανε δε αυτό, ο κύριος μου κόμπαζε όλο το απόγευμα ότι άμα λείπει εκείνος από το σπίτι τίποτε δε γίνεται σωστά και καλά που ήρθε εγκαίρως γιατί θα έπεφτε το δέντρο στο κεφάλι μας κλπ. κλπ. Η κυρία μου σκέφτηκε σοβαρά να πάρει μισό ηρεμιστικό ή καλύτερα να ρίξει στον καφέ του ένα ολόκληρο ή ακόμα καλύτερα, να ρίξει ένα ολόκληρο κουτί για να ξεμπερδεύει μια ώρα αρχύτερα…
Εγώ πήγα να πάρω συνέντευξη από τους πρωταγωνιστές της σκηνής οι οποίοι περιχαρείς πήραν επιτέλους την εκδίκηση τους! Επισυνάπτω και τη φωτογραφία του δέντρου μας με την αφεντιά μου να επισκιάζω τη φάτνη.
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου