ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΟΙΚΙΑΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ

Φέτος, δεν έχω καλοκαταλάβει πώς έγινε και η κυρία μου τις γιορτές του Πάσχα βρίσκεται τον περισσότερο χρόνο στο σπίτι. Συνήθως αυτή τέτοιες μέρες πηγαινοέρχεται στη δουλειά της ή είναι με ένα τηλέφωνο στο χέρι και το κεφάλι γεμάτο ιδέες και σκέψεις. Δούλευε βέβαια, τη Μ. Τετάρτη το βράδυ αλλά περιέργως πέρασε ήσυχα και χωρίς άγχος. Μα καλά, θα μου πείτε, μόνο αυτή υπάρχει? Οι άλλοι πού είναι? Οι συνάδελφοι της «την έκαναν» και φέτος με ελαφρά πηδηματάκια.

   

Ο Παχουλός Κύριος εδώ και 20 χρόνια πηγαίνει οικογενειακώς το Πάσχα στη Δήλο και τον Αύγουστο στη Θάσο. Είναι πιο πιθανό να γκρεμίσει ο φούρνος μας παρά να μην τηρήσει το πρόγραμμα του ο Παχουλός Κύριος. Είναι εντυπωσιακό το πώς μερικοί άνθρωποι κατορθώνουν και περνάνε μερικά πράγματα ως πάγια και αδιαπραγμάτευτα!

Η Ξανθιά Κυρία έχει άρρωστο το μπαμπά της εδώ και 2-3 χρόνια οπότε όλες οι γιορτές αναμένεται να είναι οι τελευταίες μαζί του. Βέβαια για να είμαι δίκαιο, η Ξανθιά Κυρία είναι η μόνη που σε περιόδους κρίσης μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά τροποποιώντας το πρόγραμμα της.

Ο Γεροντοκόρος από την άλλη, είναι μονίμως προσκεκλημένος με την οικογένεια του στην Κερατέα για δωρεάν τραπέζι και διασκέδαση.

Τέλος, τη Νεώτερη Μικρή την έστειλε η κυρία μου στην ιδιαίτερη πατρίδα της να κάνει γιορτές με τους δικούς της. Στο κάτω κάτω η Νεώτερη Μικρή είναι η μόνη που έχει βοηθήσει και ξεκουράσει ουσιαστικά την κυρία μου τον τελευταίο χρόνο που έχει έρθει στη δουλειά.

Έτσι λοιπόν και φέτος, από τη Μ. Τετάρτη μέχρι τη Δευτέρα του Πάσχα η Τσιριμπόμ είναι επιφυλακή στη δουλειά της και με ένα τηλέφωνο στο χέρι. Κανονικά θα έπρεπε να πεταχτεί και μια βόλτα από κει αλλά είναι όλα τόσο ήσυχα που δε χρειάζεται. Ευτυχώς γιατί κάποιες άλλες χρονιές θμάμαι ότι τα είχαμε δει όλα. Με το αρνί εκείνη και με το μήλο εγώ στο λαιμό τρέχαμε και δε φτάναμε! Αν ανοίξει κάποιος ένα συγκεκριμένο ντουλάπι του γραφείου της θα δει ένα τοιχοκολλημένο χαρτάκι, γραμμένο μια μέρα εν βρασμώ ψυχής. Γράφει περίπου τα εξής «Άλλη φορά ορκίζομαι ότι δε θα ξαναπάρω συνεχείς ημέρες αργιών επιφυλακής στη δουλειά. Υπάρχουν και άλλοι εκτός από μένα οι οποίοι πρέπει να μάθουν ότι αυτές οι μέρες μοιράζονται. Δεν είμαι κορόιδο». Δεν είμαι κορόιδο έγραψε το κορόιδο! Ας μη θυμηθώ καλύτερα πόσες φορές έχουν καταπατηθεί από την ίδια αυτά που έγραψε.

Φέτος όλα έγιναν πιο ανθρώπινα, δεν ξέρω πώς. Δούλεψε μεν τη Μ. Τετάρτη και την Μ. Πέμπτη αλλά με καλή διάθεση και η δουλειά ήταν σε λογικά επίπεδα. Ή μήπως φέτος της φάνηκαν όλα πιο λογικά? Γύρισε το μεσημέρι σπίτι και άυπνη καθώς ήταν δεν πήγε να ξεκουραστεί αλλά με πήρε και πήγαμε στη γιαγιά – Σοφία που έφτιαχνε κουλουράκια. Είχε ήδη φτιάξει τα τσουρέκια και τα είχε αραδιάσει να κρυώσουν. Η κυρία μου τα συσκεύασε σε σακουλίτσες με φιογκάκια και έφτιαξε παρτίδες με τσουρέκια - αυγά για όσους έπρεπε να δώσουν. Η γιαγιά είχε μια λεκάνη με ζύμη, έπλαθε κουλουράκια και η Τσιριμπόμ τα έβαφε με αυγό στα ταψιά. Μάρτυρες οι φωτογραφίες.

Και του χρόνου! Η κυρία μου πλέον διακατέχεται τέτοιες μέρες από διάφορες σκέψεις. Καταθλιπτικές φιλοσοφίες τις λέω εγώ. Δηλαδή χαζομάρες. Απολαμβάνει τη μαμά της να φτιάχνει τα γλυκά με τον ενδόμυχο τρόμο ότι ο καιρός κυλάει και χάνεται και μικραίνει… Κάθεται πειθήνια και τη βοηθάει υπομένοντας αδιαμαρτύρητα όλες τις υποδείξεις της. Διότι η γιαγιά, άκρως δεσποτική, θεωρεί ότι κανένας δεν κάνει τις δουλειές σωστά και θέλει όλα να περνάνε από το χέρι της. Μόνο όταν βλέπει την Τσιριμπόμ ησυχάζει. Την έχει σήκω - σήκω κάτσε - κάτσε. Εκείνη πάλι, κάνει ακριβώς ό,τι θέλει η μαμά της, χωρίς ενστάσεις και παρατηρήσεις. Και γράφει - αποθησαυρίζει στο τετράδιο-της συνταγές για κουλουράκια και μαγειρίτσα, ρωτώντας τον ακριβή τρόπο και τα μυστικά της κάθε συνταγής. Φοβάται ότι ξαφνικά θα έρθει μια μέρα που θα εκλείψουν οι αγαπημένοι της άνθρωποι και θα βρεθεί μόνη και πελαγωμένη. Μόνη να σκέφτεται ότι δεν εκτίμησε τότε που έπρεπε τις μέρες της ευτυχίας. Προετοιμάζεται λοιπόν και απομυζά την κάθε στιγμή... Τι λόξα φετινή κι αυτή! Τι αναίτιο άγχος! Αντί να χαίρεται που η γιαγιά Σοφία, παρά τα όσα της έχουν συμβεί στη ζωή, έχει ακατάπαυστη διάθεση και όρεξη να φτιάξει, να μαγειρέψει, να στολίσει... κάθεται και κλαίγεται για το χρόνο που περνάει και χάνεται. Κουταμάρες. Μου φαίνεται ότι στο σπίτι αυτό μόνο εγώ είμαι η Φωνή της Λογικής. Και τι φωνή! Μελωδική! Στεντόρεια! Μοναδική!
Καλό Πάσχα, υγεία για όλους, να χαίρομαι το κανονικό μου αφεντικό που γιορτάζει, να χαίρομαι όλη την οικογένεια μου, να με χαίρονται και αυτοί. Άντε και του χρόνου σπίτι μου με τη γυναικούλα μου, αν και επικρατεί μια ύποπτη σιωπή για τους γάμους μου...