ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΙ ΒΟΛΤΕΣ!

Είμαι πολύ ευτυχισμένο αλλά πολύ αγχωμένο! Πώς θα τα καταφέρω με το ιστολόγιο? Χτες το βράδυ φωτογραφήθηκα για να βάλω την τέλεια μουρίτσα μου στο τετραγωνάκι της φωτογραφίας να με θαυμάζω. Τρόμαξα να βρω μια στάση, (όχι πολύ αποκαλυπτική), που να αναδεικνύει όμως την ομορφιά μου! Κακά τα ψέμματα, πάντως! Μου φαίνεται ότι έβαλα έναν ακόμη μπελά στο κεφάλι μου! Blog και mog (θα γράψω αλλού για το mog και τι σημαίνει). Είμαι εγώ για τέτοια? Με έχει πιάσει άγχος! Και πολύ φοβάμαι ότι θα μου πέσουν τα πούπουλα από τις πολλές σκέψεις!
Σήμερα χρησιμοποίησα αυτό το microtsip της κλωνοποίησης. Όλα μου τα σχέδια έπιασαν τόπο. Τόσα χρόνια τα δούλευα κάτω από τη μύτη όλων. Προσάρμοσα το βράδυ το microtsip στη μπλούζα που θα φορούσε στη δουλειά της. Είχε τακτοποιήσει πάνω στην πολυθρόνα του σαλονιού το παντελόνι της, τη μπλούζα της και το σακάκι που θα φορούσε το πρωί. Έβαλα κι εγώ το δέον στη μπλούζα της και ξαναμπήκα στο κλουβί μου. Έτσι θα ήμουν μαζί της όλη μέρα και ταυτόχρονα οι υπόλοιποι στο σπίτι θα με έβλεπαν να κάθομαι αμέριμνο στο κλουβί μου και να σεργιανάω (για τραγούδι ούτε λόγος, είμαι ντεφορμέ από το άγχος του blog). Έχω να προσέχω κι αυτό το κανονικό μου αφεντικό που κρέμεται από τις συνήθειες μου πια! Όλο με χαιδολογάει κι όλο με κουναρίζει και πρέπει να είμαι απίκο να του απαντάω κάθε τρεις και λίγο. Ουφ, πολλά άγχη μάζεψα. Άσε που δεν πρόλαβα να μπω σε άλλα blogs να δω τι γράφουν αυτοί και πώς τα γράφουν. Αποτελώ παγκόσμια πρωτοτυπία. Άρχισα χωρίς να έχω δει τι γίνεται γύρω. Άσε, μπορεί να είναι και καλό. Δε θέλω και πολύ να απογοητευτώ και να μην ξανααγγίξει πληκτρολόγιο η φτερούγα μου!
Πήραμε το τρόλευ για να πάμε στον Ηλεκτρικό. Πολύς κόσμος μέσα, βρε παιδί μου. Ήταν πρωί και όλοι πήγαιναν στις δουλειές τους. Φορτωθήκαμε όπως όπως, στριμωγμένοι ανάμεσα σε σχολικές τσάντες και μπουφάν. Στην πόρτα γινόταν το αδιαχώρητο. Φοβήθηκα προς στιγμήν την αντίδραση της Τσιριμπίμ αλλά ήταν Βούδας! Πράγμα ασυνήθιστο για αυτήν. Η νοερή μου επικοινωνία με το μυαλό της μου το επιβεβαίωσε. Φαίνεται ότι το ζει τόσο συχνά αυτό που το έχει συνηθίσει. Όλοι κάθονταν στις πόρτες. Εντυπωσιακό! Αναρωτήθηκα μήπως συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο στις πόρτες και θέλουν όλοι να κάθονται εκεί. Μπα, τίποτε δε συνέβαινε! Απλώς ένα χούι κακό είναι κι αυτό. Μέσα στο τρόλευ ήταν άνετα, υπήρχε χώρος στους διαδρόμους του, αρκεί κάποιος να έφευγε από την πόρτα και να προχωρούσε λιγάκι πιο μέσα. Αυτό στην πράξη ήταν ακατόρθωτο. Έφτανε το όχημα αγκομαχώντας στις στάσεις και φώναζαν οι έξω "κάντε καλέ, ένα βήμα μέσα να χωρέσουμε κι εμείς", δυστυχώς όμως από ό,τι κατάλαβα οι περισσότεροι επιβάτες ήταν κωφάλαλοι που πήγαιναν στις δουλειές τους. Πολύ το διασκέδασα, όμως. Σουρεάλ που θα λέγανε και οι διανοούμενοι! Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι πολλοί από τους κωφάλαλους είχαν κάτι πραγματάκια στα αυτιά τους και κάτι άκουγαν από κάτι κουτάκια που είχαν στα χέρια ή στις τσέπες τους! Ρώτησα νοερά την αφεντικίνα μου και μου είπε ότι ήταν κινητά τηλέφωνα αυτά και άκουγαν μουσική. Τι άλλο μου είπε και κόντεψα να ξεκαρφωθώ από το microtsip? Δεν ήταν λέει κωφάλαλοι απλώς έπασχαν από "έλλειψη παιδείας". Τι να σημαίνει άραγε αυτό? Και τι σχέση έχει με το ότι δεν προχωρούσαν στο τρόλευ? Μυστήριο.
Το άλλο που πρόσεξα είχε να κάνει με τους επιβάτες. Οι περισσότεροι ήταν νέοι και μέσης ηλικίας. Παιδιά και έφηβοι που πήγαιναν σχολείο, κοπέλες και αγόρια που πήγαιναν για δουλειά και σπουδές, κυρίες σαν την αφεντικίνα μου και κύριοι που σε λίγο θα κλείνονταν σε ένα γραφείο. Μέσα σε όλους αυτούς ήταν και αρκετοί ηλικιωμένοι με τσαντούλες φαρμακείων που πήγαιναν ποιος ξέρει πού. Πρωί πρωί. Πού πηγαίνεις χριστιανέ μου τόσο πρωί? Ονειρεύεσαι στη δύση της ζωής σου να μετατραπείς σε σαρδέλα? Γιατί? Κρίμα δεν είναι να έχεις γλυτώσει από τους βαλκανικούς πολέμους, την πείνα της κατοχής, τον εμφύλιο και να καταλήξεις σε ένα τσίγκινο κουτάκι παρέα με όσο αλάτι δεν έφαγες ποτέ στη ζωή σου? Δεν είπαμε να μη βγαίνεις έξω. Ίσα ίσα πρέπει να βγαίνεις να κουνιούνται οι αρθρώσεις σου. Άσε όμως να περάσει η ώρα αιχμής που είναι πήχτρα τα λεωφορεία. Βγες στις 10, να βρεις και θέση να κάτσεις, να μην κινδυνεύεις στο δρόμο να σε κόψει ο τρελαμένος οδηγός που έχει αργήσει στη δουλειά του.
Αυτά όλα για μένα ήταν αρκετά για πρώτη μέρα. Δεν είχα καμία όρεξη να συνεχίσω μαζί της στο μετρό. Ήδη έχασα ένα πούπουλο μέσα στο στριμωξίδι. Γύρισα σπίτι να πάρω έναν υπνάκο.