Η ΚΥΡΙΑ ΣΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ

Η κυρία στον ηλεκτρικό ήταν αυτό το είδος της σιτεμένης κυρίας που δεν το έχει πάρει ακόμα είδηση ότι σίτεψε και θεωρεί τον εαυτό της κοριτσούδι. Επιβιβάστηκε στο σταθμό του Θησείου και κάθισε απέναντι από τη νυσταγμένη κυρία μου. Εγώ εντρυφούσα υπό μορφή καρφίτσας στο πέτο του παλτού της κυρίας μου και ασχολιόμουν με το να περιεργάζομαι τους επιβάτες. Η κυρία αυτή όταν ήρθε να καθίσει είχε ένα σοβαρό εκτόπισμα. Φορούσε, προς τιμήν της, σκούρα ρούχα. Μαύρη φούστα μακριά μέχρι τα μισά της γάμπας, μαύρη μπλούζα, γκρι ζακέτα, μαύρο καλσόν και παπούτσια. Ήταν ψηλή και χοντρή, κατ΄ άλλους νταρντάνα. Είχε μια τεράστια περιφέρεια, εξού και το εκτόπισμα. Αυτή η τεράστια περιφέρεια κατέληγε σε κάτι αδύνατα ποδαράκια, που αναρωτιόσουν πώς σήκωναν όλο αυτό το βάρος που υπήρχε από πάνω. Ήταν μεταξύ 40 και 45, με μακριά σκούρα μαλλιά, αρκετά αραιά, που κατέληγαν σε ξεφτισμένες λαδωμένες ποντικοουρές. Ήταν εμφανώς ατημέλητα και τα μισά πιασμένα πρόχειρα πίσω με ένα πιαστράκι κόκκινο τριαντάφυλλο. Κουβαλούσε μια μεγάλη τσάντα που φαντάζομαι θα ήταν γεμάτη ετερόκλητα πράγματα. Μόλις κατέλαβε τη θέση, έβγαλε από τη μεγάλη τσάντα ένα κινητό και πήρε κάποιο νούμερο. Περιχαρής δήλωσε στο συνομιλητή της ότι επιτέλους βρήκε σπίτι για να νοικιάσει. Παραδόξως ή όχι, ο συνομιλητής δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον και σύντομα η συνδιάλεξη, κοινωνός της οποίας ήταν ολόκληρο το βαγόνι, έλαβε τέλος. Η κυρία όμως ήθελε απεγνωσμένα να μοιραστεί τη χαρά της με κάποιον, εκτός βαγονιού. Εμείς του τρένου δεν φτάναμε, ως φαίνεται, κι έτσι σχημάτισε ένα νέο νούμερο στο κινητό της. Ο συνομιλητής ήταν άνδρας και η κυρία άρχισε να ακκίζεται. Περιχαρής εδήλωσε ότι βρήκε το περιπόθητο σπίτι που έψαχνε καιρό, ότι η ποιότητα σπιτιών προς ενοικίαση ήταν τραγική, ότι οι προσόψεις των πολυκατοικιών ήταν χάλια, τα ενοίκια ακριβά στα περιποιημένα σπίτια και διάφορες άλλες κοινοτυπίες. Η ανταπόκριση του συνομιλητή ήταν χλιαρή με αποτέλεσμα να μονοπωλεί την κουβέντα η κυρία. Μάθαμε ότι το σπίτι ήταν στην Πλατεία Μαβίλη, ότι η παλιά της γειτονιά έχει πολύ πιο ωραία και καινούργια σπίτια αλλά ήταν αναγκαιότητα πλέον για αυτήν να αλλάξει σπίτι, ότι ήθελε να είναι κοντά σε μετρό και συγκοινωνίες και άλλα πολλά.
Χαζογελώντας και πάντα ακκιζόμενη είπε στον κύριο ότι ένας ιδιοκτήτης στο Χαλάνδρι όταν της έδειξε το σπίτι τη ρώτησε αν είναι μόνη και όταν του είπε ναι, εκείνος χαρούμενος της είπε ότι ήταν κι εκείνος μόνος και θα ήταν ωραίο επειδή έμενε σε διαμέρισμα από κάτω να έκαναν παρέα. Κι εκείνη (αντί να κάνει το σταυρό της και να σπεύσει να κλείσει το σπίτι) έφριξε, είπε, με αυτή την προοπτική και ακόμα κι αν το σκεφτόταν για το σπίτι, το απέρριψε πάραυτα και όπου φύγει φύγει! Μακριά από τον, εν δυνάμει, συγκάτοικο! Δε χαράμιζε, ως φαίνεται, τον όγκο της για τον κύριο αυτόν, αλλά όλο νάζι, έστελνε ξελιγωμένα μηνύματα στο συνομιλητή της. "Ίσα, μωρή κάργια!" θα αναφωνούσε ο Γανημίδης, ο κουμπάρος των κυρίων μου, που είναι λίγο brutal και τον κάνω κέφι ώρες ώρες! Γούστο της και καπέλο της ποιον γούσταρε η κυρία! Το βαγόνι τι έφταιγε? Ο εξευτελισμός γίνεται δημόσια, θα μου πείτε, δεν υπάρχει εξευτελισμός κατ΄ ιδίαν. Σωστό! Άρα, ή κάποιος ηδονίζεται να εξευτελίζεται ή δεν έχει την αυτογνωσία να το βουλώνει όταν πρέπει. Λυπηρές περιπτώσεις!
Το μακράς διάρκειας τηλέφωνο κάποτε τελείωσε και ακολούθησε άλλο, όπου ένα θήλυ τη φορά αυτή, τη ρωτούσε τι ώρα είχαν μάθημα. Οποία ευθύνη! Της απάντησε η καθηγήτρια (διότι καταλάβαμε όλοι στο βαγόνι, ότι κάτι δίδασκε) ότι δεν ήξερε αλλά ότι κατευθυνόταν στο χώρο των μαθημάτων και θα έβλεπε! Αυτό το ον διδάσκει! Τα παιδιά της κυρίας μου ίσως, τα παιδιά του διπλανού, κάποια παιδιά τέλος πάντων! Μετά λένε γιατί η παιδεία πάει κατά διαόλου! Έφτασε το τρένο στον Πειραιά και τελείωσαν όλες οι συνδιαλέξεις! Το ον κατέβηκε και πατώντας βαριά απομακρύνθηκε, αφήνοντας με να κοιτάζω τις λαδωμένες ποντικοουρές, τις πιασμένες με το κοκκαλάκι τριαντάφυλλο.