Σε μια εβδομάδα της ξανάμεινε το χεράκι στο χέρι. Ήταν πλέον αναπόφευκτο να δράσει ριζικά. Για να φτιαχτούν καινούργια γυαλιά ούτε λόγος. Σκέφτηκε ότι η καλύτερη λύση θα ήταν να βρεθεί ένας νέος σκελετός για να ταιριάξουν τα ήδη υπάρχοντα τζάμια. Δεν πήγε εκεί που πηγαίνει πάντα. Ήθελε αλλαγές. Ενώ ξέρει ότι οι αλλαγές στη ζωή δε βγαίνουν συνήθως σε καλό. Πήγε σε ένα μεγάλο και γωνιακό κατάστημα της περιοχής. Πήγε με εμφάνιση, απλή να την πω, ατημέλητη να την πω... από αυτές τις εμφανίσεις πάντως που δεν εμπνέουν κύρος για πελάτη. Αλλά αυτή έτσι κυκλοφορεί γύρω γύρω μια ζωή. Μπήκε σαν σίφουνας στο μαγαζί και εξήγησε τι ήθελε.
Η υπάλληλος ήταν ψηλή, όμορφη, ξανθιά, αεράτη και γύρω στα 25. Όχι αγενώς αλλά κάπως "υπεράνω" της έριξε μια αδιάφορη ματιά και της ξεκαθάρισε δια μιας ότι έπρεπε να φτιάξει καινούργια γυαλιά. Πρώτο λάθος της, τη στιγμή που η κυρία μου είχε εξηγήσει τι ακριβώς ήθελε, όχι τι έπρεπε να γίνει.
Μετά κατευθύνθηκε στον μετρητή βαθμών μυωπίας και ανεφώνησε έκθαμβη όσο πιο δυνατά μπορούσε τους βαθμούς της, ένα θέμα ταμπού στην οικογένεια μας. Πιο ταμπού δε γίνεται. Δεύτερο λάθος! Οι βαθμοί μυωπίας στα γυαλιά της κυρίας μου αποτελούν επτασφράγιστο μυστικό το οποίο αμφιβάλλω αν γνωρίζει ακόμα και ο κύριος μου! Και αυτή τούς ούρλιαξε σχεδόν σε όλο το κατάστημα, βαθιά εντυπωσιασμένη από το μέγεθος! Να φανταστείτε όλοι οι πελάτες που βρίσκονταν στο μαγαζί εκείνη την ώρα, γύρισαν με ενδιαφέρον και συγκεκαλυμμένο οίκτο να αντικρίσουν αυτό το λυπηρό αξιοθέατο, μισότυφλο πλάσμα!
Μετά η ξανθιά κατευθύνθηκε με το ίδιο υπεράνω και βαριεστημένο ύφος (ύφος "τι με βάζει αυτή και κάνω τώρα") σε διάφορα συρτάρια προσπαθώντας να βρει σκελετό που να ταιριάζει στα γυαλιά. Οι κινήσεις της ήταν νευρικές. Ήταν οι κινήσεις του ανθρώπου που δεν αγαπά τη δουλειά του και την κάνει από ανάγκη. Ανάμεσα στην προσπάθεια της να βρει κάποιον κατάλληλο σκελετό, πιέζει το τζάμι να βγει από το σκελετό και..... το σπάει. Τρίτο και τελευταίο λάθος!!!
Η κυρία μου έγινε όχι απλώς έξαλλη αλλά κοχλαστή. Άστραψε και βρόντηξε μέσα της. Της ήρθε να την πιάσει από το μαλλί και να την περιβρογχίσει με τις εξτένσιον της. Όμως παρέμεινε στα πλαίσια της ευπρέπειας και της ευγένειας. Είπε μόνο, λίγο λαχανιαστά από τη δύσπνοια που φέρνει ο θυμός όταν κάποιος προσπαθεί να τον ελέγξει. "Τι μου κάνατε τώρα? Μου ανατρέψατε όλο μου το πρόγραμμα". Εννοούσε το οικονομικό πρόγραμμα. Και βέβαια τα μάτια της πέταγαν στη νεαρά, μαχαίρια καλά ακονισμένα. "Κάποτε θα έσπαγαν" ήρθε η αποστομωτική απάντηση από την Υπάλληλο Με Τα Άτσαλα Χέρια.¨Εγινα ακόμα μια φορά υπερήφανο για την κυρία μου εκείνη τη μέρα : επέδειξε υψηλό ήθος! Δεν είπε τίποτε.
Η κυρία μου ανάμεσα στα άλλα της ελαττώματα έχει και ένα καταστροφικό : είναι οξύθυμη. Το ξέρει πολύ καλά και φροντίζει να συγκρατείται. Αλλά όχι πάντα. Πολλές φορές έχει καταστρέψει μέσα σε δευτερόλεπτα την καλή εικόνα της. Ο κύριος μου της λέει ότι γεμίζει την καρδάρα και μετά δίνει μια κλωτσιά και χύνει το γάλα. Σοφό! Έτσι είναι ακριβώς. Και βέβαια όταν της περάσουν τα νεύρα το μετανοιώνει και οι ενοχές που δεν κατάφερε να κρατηθεί τη βασανίζουν για μέρες.
Θυμάμαι δύο χειμώνες πριν που η κυρία μου ήταν μονίμως έξαλλη. Είχε κουραστεί πολύ εκείνο το χειμώνα στη δουλειά της και μοιραία της έφταιγαν όλα. Η σωματική κούραση έφερε την ψυχική με αποτέλεσμα να βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικού τσίου - τσίου ή κατάρρευσης όπως το λέτε απλοϊκά εσείς. Τότε έλαβε τη γενναία απόφαση να αλλάξει δουλειά και να μετακινηθεί σε άλλο πόστο της υπηρεσίας της. Αυτή η μετακίνηση ήταν πανεύκολη για την Τσιριμπόμ διότι πολλές υπηρεσίες τη διεκδικούσαν και τη βολιδοσκοπούσαν κατά καιρούς. Μάταια ο Οικιακός Βούδας - Κύριος μου της έλεγε να κάτσει στα αυγά της γιατί "ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο". Ανένδοτη αυτή. Έκανε μάλιστα και αποχαιρετιστήριο πάρτυ στους νέους σε ηλικία συναδέλφους, κρυφά από τα Διευθυντικά Στελέχη!
Το πνεύμα της αυτοκριτικής που τη διέπει όμως δεν την άφηνε ήσυχη. Πίστευε ότι έφταιγε κυρίως η ίδια, όχι η κούραση και αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Δεν ήταν φυσιολογικό να θέλει να φάει άνθρωπο από τα νεύρα της! Κάτι έπρεπε να κάνει... Έχει έναν ξάδερφο ψυχίατρο μερικά χρόνια μεγαλύτερο της. Του τηλεφώνησε, του έκθεσε το πρόβλημα της και του ζήτησε να τη στείλει σε Ομάδα Διαχείρισης Οργής. Είναι γνωστό πλέον σε όλους ότι, ώρες ώρες η Τσιριμπόμ νομίζει ότι ζει δίπλα από τη Mayo Clinic, ότι το νοσοκομείο του San Diego είναι δεύτερο σπίτι της και ότι το Brompton London Hospital αποτελεί προέκταση του μπαλκονιού της. Άκου τι σκέφτηκε! Ομάδα Διαχείρισης Οργής! Πέθανα στα γέλια...
Ήταν πεπεισμένη ότι ακουμπούσε στη λύση του προβλήματος της. Θα πήγαινε εκεί και θα θεραπευόταν. Ο ξάδερφος αφού την άκουσε, μαθημένος να ακούει καθημερινά χειρότερα από αυτά, άνοιξε το στόμα του και την κεραυνοβόλησε. "Είσαι πολύ λογική και νοήμων για να μη μπορείς να δώσεις τη λύση μόνη σου. Δε χρειάζεσαι ομάδες εσύ. Βάλτα κάτω, σκέψου και αντιμετώπισέ το. Είναι εύκολο για σένα".
Τι προδοσία! Να έχεις ένα πρόβλημα, να το αναγνωρίζεις, να το παραδέχεσαι, να ζητάς βοήθεια ... και να σου λένε "Βρες τη λύση μόνος σου". Μα, άμα μπορούσα δε θα ζητούσα βοήθεια! Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει κάποιος?
Μ΄αυτά και μ΄αυτά όμως η Τσιριμπόμ μάζεψε τα βρεγμένα της και συνήλθε από μόνη της. Δε χρειάστηκε να φύγει από τη δουλειά της και - όπως αποδείχτηκε σύντομα, προς δικαίωση του κυρίου μου - ευτυχώς που δεν έφυγε. Τα πράγματα διορθώθηκαν γρήγορα. Όσο για μένα, εφηύρα το παρόν ιστολόγιο για να αντιμεωπίσω τις δικές μου κρίσεις οργής και κακίας. Και υποπτεύομαι ότι το κόλπο το αντέγραψε κι αυτή αλλά ακόμα δεν έχω ανακαλύψει πού. Λέτε άμα μπω στο Google και βάλω τις λέξεις "ξανθιά, σπασμένα γιαλιά, οργή" να την πιάσω?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου