Ο ΨΩΡΑΛΕΟΣ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ

Πριν από αρκετά χρόνια, τουλάχιστον 15, ο Δήμαρχος του Άλλου Μπύθουλα, της γειτονιάς που απολαμβάνει τις εξαίσιες συνθέσεις και τα τραγούδια μου, αποφάσισε να φτιάξει πεζόδρομους ανάμεσα στα στενά. Στενά με την κυριολεκτική έννοια του όρου, με στενά αποπνικτικά πεζοδρόμια, στενά οδοστρώματα και στενόμυαλους κατοίκους. Εμείς ελπίζαμε ότι θα γινόταν πεζόδρομος το στενό το δικό μας και η γιαγιά Σοφία οργίαζε σε σχέδια επέκτασης των κρεμαστών της κήπων. Οραματιζόταν όπως άλλωστε όλοι μας, έναν πεζόδρομο πνιγμένο στο πράσινο, με παιδάκια που θα έκαναν αμέριμνα ποδήλατο και θα κυνηγιόντουσαν, παγκάκια που θα ξεκούραζαν παππούδες στην απογευματινή βόλτα τους και θα φιλοξενούσαν άγουρα ζευγαράκια στα μυστικά τους. Οραματιζόμασταν μια μικρή όαση στο τσιμέντο του Άλλου Μπύθουλα.
Ο πεζόδρομος έγινε αλλά έγινε στην προέκταση του δικού μας στενού κι εμείς αρχικά στεναχωρηθήκαμε που δεν τον είχαμε μπροστά μας. Μετά όμως είπαμε ότι καλύτερα έτσι γιατί υπήρχε ένα σχολείο κι ένα νηπιαγωγείο στις δύο γωνίες του, εκεί που τελείωνε και θα ήταν καλύτερα να περιβάλλονται από τον πεζόδρομο.
Το σχολείο ήταν ένα ιδιωτικό γνωστό της περιοχής που είχε αναθρέψει σωρεία τούβλων. Στο πεζοδρόμιο του, που ενοποιήθηκε με τον πεζόδρομο είχε φυτεμένες τρεις ελιές και δύο γαζίες. Οι ελιές συν τω χρόνω εξαφανίστηκαν. Απομένουν τα κουφάρια τους με φυτρωμένα αγριοελιόκλαδα γύρω τους. Το θέαμα είναι να λυπάσαι! Προφανώς κόπηκαν γιατί οι ελιές όταν έπεφταν λέρωναν το πεζοδρόμιο!
Οι γαζίες τη γλίτωσαν. Περιέργως πώς! Ευτυχώς όμως, γιατί αν έχετε μυρίσει μια φορά στη ζωή σας γαζία θα με καταλάβετε. Ένα δέντρο που δεν το πιάνει το μάτι σου και έχει ένα κίτρινο μαλλιαρό λουλουδάκι με ένα θεσπέσιο άρωμα! Οι γαζίες του πεζόδρομου μας είναι γέρικες πια. Έχουν αραιά φυλλαράκια, υπερτερούν τα ξερά κλαδιά τους και όταν περνάς χωρίς να ξέρεις τι δέντρα είναι θεωρείς ότι αποτελούν προστάδιο καυσόξυλων. Αλλά δεν το βάζουν κάτω! Τις παρομοιάζω με τις αλώβητες ψυχές που τρώνε συνέχεια χαστούκια όμως εκείνες ξανασηκώνονται. Και δώστου πάλι ξύλο. Κι εκείνες πεισματάρες ανορθώνονται. Έτσι στέκονται οι γαζίες μας. Όρθιες, προσπαθώντας να μην ενοχλούν κανέναν γιατί ξέρουν ότι μόλις ενοχλήσουν θα οδεύσουν στα τζάκια των παροικούντων. Όταν ανθίζουν, βγάζουν τα λουλουδάκια τους στο τέλος των ξερών κλαδιών τους και μοσχοβολάει όλος ο πεζόδρομος. Τότε κόβουμε δυο τρία από τα λουλουδάκια αυτά και τα μυρίζουμε με την κυρία μου μέχρι να μαραθούν, τρέμοντας με τη σκέψη ότι ίσως του χρόνου οι γαζίες μας δεν υπάρχουν (η Τσιριμπόμ να φανταστείτε σχεδιάζει να βρει και να φυτέψει γαζίες στην έπαυλη των Κουκουβάτων {ελπίζω ότι όταν λέω «έπαυλη» καταλαβαίνετε ότι κοροϊδεύω, έτσι? Για να μη δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Διότι εμείς οικογενειακώς αυτοσαρκαζόμεθα}.
Τι απέγινε ο πεζόδρομος μας? Έχετε περιέργεια να μάθετε? Σε χρόνο ρεκόρ μετατράπηκε σε parking αυτοκινήτων των κατοίκων. Εξαφανίστηκαν όλα τα παγκάκια γιατί εμπόδιζαν την είσοδο και την έξοδο των αυτοκινήτων. Η παροχή του νερού για να ποτίζεται συνδέθηκε με τη βρύση ενός κατοίκου για να πλένει δωρεάν την αυλή και το αυτοκίνητο του. Οι ζαρντινιέρες με τα φυτά που ενοχλούσαν εισόδους και εξόδους μπαζώθηκαν. Θάμνοι που ψήλωναν ανεξέλεγκτα, περιέργως ξεράθηκαν ξαφνικά. Ο πεζόδρομος έγινε ένα ψωραλέο αντίγραφο πεζόδρομου και ταυτόχρονα parking οχημάτων. Τα μικρά μου αφεντικά, όσες φορές τόλμησαν να βγουν να κάνουν ποδήλατο (τότε που ήταν μικρά) εκδιώχτηκαν κακήν κακώς γιατί ενοχλούσαν τους κατοίκους του πεζόδρομου!!!!! Η κυρία μου και τα μικρά αφεντικά μου τον χρησιμοποιούσαν μόνο σαν νεκροταφείο των προκατόχων μου! Δεν αστειεύομαι. Όλα τα καναρίνια που παρήλασαν πριν από μένα και λόγω ατυχημάτων μετακόμισαν στον παράδεισο των καναρινιών θάφτηκαν με όλες τις τιμές στα παρτέρια του πεζόδρομου.
Και τώρα……ταρατατζούμ……ταρατατζούμ!!!! Ακούστε!!! Το επιστέγασμα! Στην άλλη γωνία, στην αντίθετη των σχολείων και αυτή που συνορεύει με το σπίτι μας, άνοιξε (χρόνια τώρα) ένα Ευαγές Ίδρυμα, ένα στολίδι του Μπύθουλα μας, ένα Kομψοτέχνημα Διανόησης, ένα Διαμάντι Παιδείας αλλά και ένα Μαργαριτάρι Διασκέδασης. 30 μέτρα από τα σχολεία, 100 μέτρα από άλλα σχολεία, μέσα σε οικογενειακές πολυκατοικίες, φούρνους, έβγες, άνοιξε και ανθεί ένα Κωλάδ*κο. Η κυρία μου το αποκαλεί ευγενώς Μπουρδ*λο, το προτιμά από το Κωλάδ*κο. Συλλαλητήριο κάθε βράδυ! Ουρές μπροστά στο σπίτι μας! Όταν βγαίνουν τα αφεντικά μου τα βράδια της Παρασκευής ή του Σαββάτου και γυρίζουν αργά, ξέρουν ότι δε θα βρουν να παρκάρουν γιατί όπως λέει η Τσιριμπόμ έχουν έρθει οι Μπουρδελαίοι. Αυτό το κωδικό όνομα τούς έχει αποδοθεί. Οι Μπουρδελαίοι είναι όλων των ηλικιών αλλά κυρίως γέροι. Όταν λέμε γέροι εννοούμε ποοοολύ γέροι. Γέροι και βρωμιάρηδες.
Αλλά όχι! Σταματάω εδώ γιατί σκοπεύω να αφιερώσω ένα ανεξάρτητο χολικό κείμενο για αυτούς! Το αξίζουν νομίζω! Δεν μπορώ να κλέψω τη δόξα του πεζόδρομου!