ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΝΕΡΑΝΤΖΙΕΣ

Βρήκα τα σοκολατάκια! Βρήκα τα σοκολατάκια! Θυμάστε που στο ταξίδι των Βρυξελλών είχαμε ξετρελαθεί εγώ και η κυρία μου με κάτι περίεργα καραμελοσοκολατάκια? Τα είχαμε φάει μέσα σε ένα παγωτό στο τέλος του δείπνου στο Belga Queen. Τα ανακάλυψε η άθλια! Μία συνάδελφος της θα ταξίδευε για Βρυξέλλες και την είχε μισή ώρα στο τηλέφωνο για να της δώσει να καταλάβει πώς ήταν αυτά τα σοκολατάκια για να μπορέσει να τα βρει. Να μη σας τα πολυλογώ όχι μόνο παρήγγειλε 1 κιλό αλλά η Έλλη τα βρήκε και της τα έφερε κιόλας!
Σας έχω πει ότι μένουμε σε ένα είδος Μπύθουλα. Σε γειτονικό, ακόμη πιο Μπύθουλα δουλεύει ο άντρας της Έλλης ο οποίος θα ήταν ο διαμετακομιστής των λιχουδιών. Έτσι χτες το απόγευμα, η Τσιριμπόμ έβαλε τα αθλητικά της παπουτσάκια και ξεκίνησε να πάει με τα πόδια στη δουλειά του φέροντα και όχι για πολύ κατέχοντα. Μόλις που πρόλαβα να καρφιτσωθώ στο φερμουάρ της. Έφυγε σα βολίδα, πέρασε από τη δανειστική βιβλιοθήκη να δανειστεί «τροφή», αγόρασε ένα βιβλίο δώρο για την Έλλη και σοκολάτες ΙΟΝ (που είναι οι μόνες πια ελληνικές σοκολάτες) για την κόρη τους (αν και η κόρη βρίσκεται πλέον στο μεταίχμιο μεταξύ σοκολάτας και γαμβρού). Περπατούσαμε στα στενά, μακριά από τους δρόμους με κίνηση για να έχουμε την ψευδαίσθηση της βόλτας σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Στη μύτη μας έφτασε το άρωμα από τις ανθισμένες νεραντζιές. Τι θεσπέσιο άρωμα! Ανθισμένες, κατάφορτες, με μικρά άνθη γύρω τους στο πεζοδρόμιο ήταν χάρμα ιδέσθε και οσφραίνεσθε. Το θέαμα των νεραντζιών μάς ξύπνησε διάφορες σκέψεις. Κακόμοιρα δεντράκια τι τραβάνε! Δε θυμάται ακριβώς πότε η κυρία μου, ένας δήμαρχος της πόλης μας έκανε ένα ρεσάλτο δενδροφύτευσης και φύτεψε νεραντζιές σε όλα τα πεζοδρόμια του Μπύθουλα μας. Κάθε σπίτι είχε απέξω από την πόρτα του τη νεραντζιά του. Έχετε ιδέα όμως πόσο ενοχλητικά είναι τα δέντρα? Σου κρύβουν τη θέα, σου λερώνουν το πεζοδρόμιο, μπορεί να «σηκώσουν» λίγο τις πλάκες του πεζοδρομίου, φυτρώνουν αγριόχορτα στη λακκούβα τους, αρρωσταίνουν, θέλουν νερό…Πολλή φασαρία! Άσε που άμα είναι αυτά δε μπορείς να ανεβάσεις το αυτοκίνητο σου στο πεζοδρόμιο να παρκάρεις σαν άνθρωπος! Αμ οι πεζοί? Περπατάνε στο πεζοδρόμιο και πρέπει να κάνουν ζικ ζακ για να τα αποφύγουν! Για όλους αυτούς τους λόγους οι νεραντζιές της γειτονιάς μας άρχισαν να αποδεκατίζονται. Στα πεζοδρόμια μπορείς ακόμα να μετρήσεις τα κουφάρια τους. Κάποιες αντιστέκονταν με τη βοήθεια της τύχης και ίσως της αδιαφορίας. Ώσπου ήρθε η χαριστική βολή με τη μορφή της αντιπαροχής. Ο Μπύθουλας μας, καθυστέρησε λόγω του ότι ήταν Μπύθουλας. Να και κάτι καλό! Προηγήθηκαν τα Μαρούσια, οι Μεταμορφώσεις, τα Χαλάνδρια, οι Χολαργοί…τα ξέρετε! Όταν ο κόσμος άρχισε να φτωχαίνει ή όταν οι φτωχοί έβαλαν πρόγραμμα να αποκτήσουν ένα κεραμίδι «καλό και φτηνό», οι εργολάβοι ανακάλυψαν τον Μπύθουλα μας.
Μέχρι τότε τα σπίτια ήταν διώροφα και τριώροφα ανάλογα με το πόσα παιδιά είχε η οικογένεια. Χτίζονταν λοιπόν από μικροαστούς οικογενειάρχες μικρές κατοικίες και στέγαζαν τους γονείς στο ισόγειο και τα παντρεμένα παιδιά στους ορόφους. Στο δικό μας στενό έτσι είναι τα περισσότερα σπίτια. Δίπλα στο σπίτι μας είναι το σπίτι του Ασπράγκαθου (σας διηγήθηκα τις προάλλες την ιστορία του) και παραδίπλα άλλοι και πάει λέγοντας. Υπήρχαν όμως και πολλά εγκαταλειμμένα σπίτια τα οποία τα τελευταία χρόνια δόθηκαν μαζικά αντιπαροχή και ξεφύτρωσαν διάσπαρτα πολυώροφα κακόγουστα τέρατα. Οι νεραντζιές των πεζοδρομίων πήγαν υπέρ πίστεως και πατρίδος επειδή έπρεπε κάπως να περάσει η μπουλντόζα και επειδή ενοχλούσαν τις εισόδους των χώρων στάθμευσης των (πιο σημαντικών για τη ζωή και το prestige) αυτοκινήτων.
Απέναντι από το σπίτι μας ο κυρ Σταμέλος είχε μια ελιά και κάθε Νοέμβρη μάζευε τις ελιές και έφτιαχνε όλη η γειτονιά ελιές για φάγωμα. Πάει αυτή η ελιά. Όταν πέθανε ο κυρ Σταμέλος οι κόρες που στο μεταξύ καλοπαντρεύτηκαν και έφυγαν μακριά από τον Μπύθουλα μας (στις Βούλες και τις Βουλιαγμένες) έδωσαν το σπίτι αντιπαροχή και τον ουρανό μας σκίασε ακόμα ένα εξάμβλωμα (με ένα σκύλο στο ρετιρέ για του οποίου τη γούνα έχω άφθονα ράμματα). Στην παρακάτω γωνία αγοράστηκε ένα μικρό μαγαζάκι που έγινε αποθήκη απορρυπαντικών και χαρτικών. Σε χρόνο ρεκόρ εξαφανίστηκε η νεραντζιά και μπαζώθηκε το κενό του πεζοδρομίου επειδή εμπόδιζε τη μόστρα του μαγαζιού αλλά και γιατί ήθελε ο καταστηματάρχης να βγάζει τα καλάθια - κράχτες με τις χαρτοπετσέτες και τους πλαστικούς δίσκους – απαυγάσματα αισθητικής. Η κυρία μου, ως γνήσια μνησίκακος άνθρωπος, δεν το συγχώρεσε αυτό ποτέ στον ιδιοκτήτη και γι αυτό δεν ψωνίζει καθόλου από κει.
Το δικό μας σπίτι καθότι γωνιακό έχει μεγαλύτερο πεζοδρόμιο. Φυτέψαμε μια πικροδάφνη, ένα λιγούστρο που έχει γίνει δέντρο ολόκληρο και ζαρντινιέρες με γιούκες και άλλες πρασινάδες. Φαντάζομαι ότι οι περαστικοί μας σκυλοβρίζουν όταν εγκαταλείπουν το τσιμέντο για να διέλθουν από τους κρεμαστούς κήπους. Η δική μας νεραντζιά φυσικά διεσώθη τη φροντίδι γιαγιάς Σοφίας. Λιπάσματα, νεράκια, ψεκασμοί, φρέσκο χώμα αγορασμένο από το φυτώριο. Όλες οι περιποιήσεις. Τα νεράντζια επιτηρούνται στενά καθώς μεγαλώνουν και ένα άγρυπνο μάτι επιτηρεί τους περαστικούς μήπως τυχόν τα εποφθαλμιούν και έρθουν να τα κόψουν το βράδυ! Όταν μεγαλώσουν αρκετά σκαρφαλώνουμε με τη σκάλα μας, τα κόβουμε και τα παραδίδουμε στη γιαγιά η οποία τα ξεπικρίζει, τα τυλίγει ρολάκια δεμένα με λευκή κλωστούλα και τα κάνει γλυκό! Γάτα (και) γλυκών του κουταλιού η γιαγιά!
Επειδή είμαι ωδικό πτηνό, κατοικίδιο αλλά και μπαλκονάτο, έχω μάθει τόσα χρόνια να απολαμβάνω τόσο τις τρέλες των αφεντικών μου όσο και τη φύση, όσο μπορώ να τη χαίρομαι από το μπαλκόνι μας. Το άρωμα των ανθισμένων νεραντζιών με ενημερώνει ότι ακόμα μια άνοιξη έρχεται….Μια ακόμη άνοιξη της ζωής μου για την οποία πρέπει να συνθέσω νέα έπη.
Λουσμένοι στα άνθη νεραντζιάς έτσι όπως το ελαφρό αεράκι τα παρέσυρε από τα δέντρα και σκοντάφτοντας στις ανασηκωμένες πλάκες του πεζοδρομίου πήραμε τα καραμελοσοκολατάκια και γυρίσαμε σπίτι (με μείον δύο που καταβροχθίστηκαν στο δρόμο). Για όποιον ενδιαφέρεται και σχεδιάζει ταξίδι στις Βρυξέλλες λέγονται cubedon.