MR. JOHN

Ο κ. John ήταν η εμβληματική φιγούρα που μας περίμενε στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών ως εκπρόσωπος του γραφείου ταξιδίου (έχω κρεμάσει την ιστορία για το ταξίδι). Ήταν εξαιρετικά ευγενικός και εξυπηρετικός. Για Βέλγος ήταν χαμογελαστός και αεικίνητος. Συνήθως η εξοικείωση σε ένα ταξίδι γίνεται την τελευταία ή την προτελευταία ημέρα. Τότε ατενίζεις τα πρόσωπα των συνταξιδιωτών σου και σκέφτεσαι "τι ωραία που περνάω! τι κρίμα που φεύγουμε!". Ενώ στην αρχή είσαι κουμπωμένος και αγχωμένος με το ταξίδι και τα διαδικαστικά του, καθώς οι μέρες περνούν, έχεις φάει μαζί τους, έχεις κουβεντιάσει, έχεις σχολιάσει, έχεις χαλαρώσει και έχεις τελικά απορροφηθεί από την παρέα. Το ταξίδι αυτό δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Ο κ. John τις πρώτες ημέρες αποτελούσε κάτι αφηρημένο. Ήταν ο κύριος που μας έδινε τις αναγκαίες πληροφορίες, τους χάρτες της πόλης και μας ενημέρωνε για την ώρα της βραδινής συνάντησης για το δείπνο. Σιγά σιγά όμως αρχίσαμε να παρατηρούμε το πλατύ του χαμόγελο και το αληθινό ενδιαφέρον του για το αν είχαμε κάποιο πρόβλημα και αν περνούσαμε καλά. Ήταν μέτριος στο ύψος, με τα κανονικά κιλά του, ίσως δυο τρία παραπάνω και πάντα καλοντυμένος. Τα χαρακτηριστικά του ήταν δύο : το έξυπνο βλέμμα και το ξυρισμένο κεφάλι (άτιμη τεστοστερόνη!).
Ένα βράδυ κάθισε από την πλευρά του τραπεζιού που ήμαστε εμείς. Αρχικά η κυρία μου έβριζε μέσα από τα δόντια της γιατί δεν της αρέσει καθόλου να μιλάει με αγνώστους και κυρίως να μιλάει σε μια ξένη γλώσσα. Θεωρεί ότι τα ταξίδια της είναι η Πόρτα Διαφυγής της από την πραγματικότητα. Στο χώρο λοιπόν της Διαφυγής θέλει να φάει, να πιει και να μιλήσει περί ανέμων και υδάτων χωρίς να σκέφτεται συντακτικά και άγνωστες ξένες λέξεις εάν δεν είναι απαραίτητο. Όταν αντίκρισε το χαμογελαστό κ. John να προσκολλάται σε ακτίνα αναγκαστικής ομιλίας την έλουσε κρύος ιδρώτας. Ευγενής όμως όπως είναι κατάπιε τις αντιρρήσεις της και άρχισαν να μιλάνε. Η κουβέντα τους ήταν ένα κράμα αγγλικών και γαλλικών, από τη μια επειδή η κυρία μου το αγαπάει το γαλλικό και της έρχεται πιο εύκολα αλλά και το αγγλικό αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ αυτών των δύο και των λοιπών συνδαιτυμόνων τουλάχιστον όσων ήταν σε απόσταση συμμετοχής στην κουβέντα. Με τη βοήθεια του κρασιού η κουβέντα ζεστάθηκε και αποκάλυψε ένα κ. John εξαιρετικά συμπαθή αν και φλύαρο.
Το μενού εκείνης της βραδιάς περιλάμβανε επιλογή πιάτων κι εκείνος συνέστησε ένα ορεκτικό με γαρίδες εξαιρετικές κατ΄αυτόν, που δεν τρωγόντουσαν πρακτικά κατ΄εμάς. Η κυρία μου προτίμησε το ορεκτικό με σαλιγκάρια και η κουβέντα περιστράφηκε εκεί. Του εκθείασε τα σαλιγκάρια της mama Sophie, της μαμάς της, περιγράφοντας γαλλιστί τη σύβραση από ντομάτες και κρεμμύδια μέσα στα οποία μαγείρευε τα σαλιγκάρια ο ειδήμων γιαγιά. Στην πορεία της περιγραφής αφίχθη και το πιάτο το οποίο περιείχε μια άσπρη σούπα στην οποία κολυμπούσαν σαν σκουληκαντέρες 5 σώματα σαλιγκαριών! Τι δουλειά έχει ο Φάντης με το ρετσινόλαδο! Σαλιγκάρια ήταν αυτά? Χάσαμε κάθε ιδέα. Αυτοί τελικά μόνο από σοκολατάκια ξέρουν! Νέτα σκέτα είπε στον έκθαμβο κ. John ότι άμα θέλει να φάει στη ζωή του σαλιγκάρια της προκοπής να έρθει στην Ελλάδα να φάει σαλιγκάρια από τη μαμά της.
Η κουβέντα αποκάλυψε κι άλλα. Ο καλός κ. John βίωνε μια αγωνία την τελευταία βδομάδα απερίγραπτη. Τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο προστάτη και προ ημερών είχε υποβληθεί σε νέο εργαστηριακό έλεγχο με την υποψία της επέκτασης της αρρώστιας του. Ήταν ανήσυχος για τα αποτελέσματα και κυρίως για το μέλλον του μια και είχε ένα μικρό κοριτσάκι 6 ετών. Σκεπτόταν τι θα έλεγε στο παιδί εάν τα αποτελέσματα ήταν άσχημα και πώς θα το προετοίμαζε για την ενδεχόμενη απώλεια. Θέλοντας να ελαφρύνουμε το κλίμα τον ρωτήσαμε για το κοριτσάκι. Μας είπε ότι τη λένε Kenza, όνομα το οποίο υποστήριζε ότι προερχόταν από τα αρχαία ελληνικά. Η πλευρά του τραπεζιού που συμμετείχε στην κουβέντα διέρρηξε τα ιμάτια της, καθότι όλες οι κυρίες έχουν ευρεία φιλολογική μόρφωση. "Δεν υπάρχει τέτοιο όνομα" του είπαν με μια φωνή και πρωτάκουστη για γυναίκες σύμπνοια.
Ο κ. John στα 56 του, γνώρισε τη μαμά της Kenza και την παντρεύτηκε. Η μαμά, όπως καταλάβαμε ήταν αφρικανικής καταγωγής και μοιραία φανταστήκαμε το κοριτσάκι μαυράκι με σγουρά κοτσιδάκια και άσπρα μεγάλα δόντια. Στα 62 του ο κ. John βρέθηκε όχι μόνο πατέρας αλλά ήδη παππούς εγγονιών μεγαλύτερων της Kenza! Αυτοσαρκάστηκε με αυτό το τελευταίο, δείγμα ανθρώπου με υψηλό δείκτη νοημοσύνης. Μας είπε ότι είχε δύο κόρες από τον προηγούμενο γάμο του, 36 και 38 χρονών. Αυτές με τη σειρά τους είχαν παιδιά. Ένα από τα παιδιά αυτά ήταν ήδη 12 ετών και ήταν φυσικά εγγόνι του, 6 χρόνια μεγαλύτερο από την κόρη του! Παραδέχτηκε ότι το βρίσκει δύσκολο να συνταιριάξει τους ρόλους καμιά φορά. Θεωρούσε υπερβολικά πολλά τα χρόνια που τον χώριζαν από την Kenza και αναρωτιόταν αν το παιδί το ίδιο τον έβλεπε σαν παππού και όχι σαν πατέρα μπερδεμένο από εγγόνια και μεγάλες κόρες! Η Τσιριμπόμ τού καταλόγισε ζωή bon viveur απόρροια της οποίας ήταν όλα τα τελευταία αλλά εδώ της δίνω άδικο. Τι σημαίνει κύριε Πρόεδρε αυτό? Αγαπήσαμε, αυτό είναι το λάθος μας! Καταδικάστε μας! Ήμαστε 55 ετών και ξανααγαπήσαμε τη μαμά της Kenza. Πόσο επιλήψιμο είναι αυτό κύριε Πρόεδρε? Τελειώνει η δυνατότης ερωτεύεσθε σε κάποια ηλικία? Δε μετανιώνουμε! Και ας μας χαρακτηρίζετε bons viveurs γι αυτό...Έστω! Το δεχόμεθα αλλά δε μετανιώνουμε!
Μια ζωή γεμάτη έζησε και ζει ο κ. John. Με ανοιχτούς ορίζοντες, πλατύ χαμόγελο και λαμπερά μάτια. Υπήρξε υπάλληλος της αεροπορικής εταιρείας Sabena, έκανε πολλά ταξίδια, γνώρισε μέρη του κόσμου, έζησε για μεγάλα διαστήματα στο εξωτερικό. Έμεινε καιρό στην Ισπανία, έζησε στο Λουξεμβούργο χάριν μιας κυρίας, επέστρεψε στο Βέλγιο χάριν μιας επαγγελματικής στροφής. Είναι πλήρης εμπειριών και έτοιμος, αν αύριο του ανακοίνωναν ότι η ζωή του μετράει μήνες, να τακτοποιήσει όλα του τα θέματα και συνειδητοποιημένος να απέλθει ευτυχής για όσα έζησε και όχι κλαίγοντας για όσα δεν έζησε.
Φεύγοντας από τις Βρυξέλλες, μέσα στο βιβλίο που δεν κατάφερε να διαβάσει η Τσιριμπόμ, έβαλε τη διεύθυνση του κυρίου John. Μία εβδομάδα μετά, του έστειλε ένα e-mail ρωτώντας τον σε μισοανάπηρα γαλλικά για τα αποτελέσματα των εξετάσεων του. Της απάντησε την ίδια ημέρα ότι όλα ήταν καλά ευτυχώς προς το παρόν. Το κείμενο της κυρίας μου (που σημειωτέον αγκομάχησε να το γράψει) ήταν ένας κουρελής ζητιάνος και το κείμενο της απάντησης ήταν ο αυτοκράτορας των λέξεων! Όχι δεν είμαι κακό! Και βέβαια αναγνωρίζω ότι έγραφε στη μητρική του γλώσσα! Αλλά να... Ζήλεψα...