ΜΠΗΚΕ Ο ΜΑΡΤΗΣ!

Μπήκε ο Μάρτης, ο προάγγελος της άνοιξης! Άντε πια, να φύγουμε από το χειμώνα, να πάμε στην εποχή της αναγέννησης της φύσης και της γέννησης της δικής μου! Έχω γενέθλια τον Απρίλη, γίνομαι 4 ετών καναρίνι! Αλλά έχουμε αρκετό καιρό ακόμη μέχρι τον σημαιοστολισμό και τις εορταστικές εκδηλώσεις....Ας μη βιάζομαι να προσθέσω ένα χρόνο στην πλάτη μου...
Η εβδομάδα που πέρασε ήταν η Εβδομάδα των Ιώσεων. Δηλαδή για να ακριβολογούμε ήταν ο Μήνας των Ιογενών και Μικροβιακών Λοιμώξεων. Αρρώστησαν όλοι στο σπίτι με τη σειρά. Τα μικρά μου αφεντικά σέρνονταν αρκετές μέρες στις δραστηριότητες τους και όποτε γκρίνιαζαν στη μαμά τους εκείνη με στωικό ύφος έλεγε "ίωση είναι, θα κάνει τον κύκλο της και θα περάσει". Ναι, αλλά πότε? Απηυδήσαμε! Και να ο έλεγχος λαιμών, σφυγμών, οι σούπες... Ταλέντο στην άρνηση, η Τσιριμπόμ όμως. Αλλά έχουν δει τα μάτια της, ουουου.... Σε ό,τι έχει σχέση με τα 3 αφεντικά (κύριο μου, κανονικό αφεντικό και μικρό του αδερφό) και τις αρρώστιες δεν τολμά να σκεφτεί ότι είναι πραγματικά άρρωστοι. Το αντιμετωπίζει ως αφηρημένη έννοια, η οποία την αφορά όσο και μια μύγα που πετά γύρω της. Αφηρημένα το σκέφτεται λες και πρόκειται για κάποιους άλλους. Αδυνατεί να συλλάβει το μυαλό της άλλες πιθανότητες, απλώς δεν υπάρχουν για τους αγαπημένους της.
Αυτές οι αρνήσεις της άρχισαν να ξεφυτρώνουν τώρα τελευταία και σε άλλα θέματα. Ας πούμε, ήταν άρρωστη πρόσφατα η θεία της, η τελευταία των Μοϊκανών Αδελφών του μπαμπά της. Ήξερε ότι κινδύνευε να πεθάνει. Κίνησε γη και ουρανό για να τη σώσει, εμπλεκόμενη σε κάθε ενέργεια. Την έσωσε αλλά όταν κατάλαβε ότι η κατάσταση ελεγχόταν τρόμαξε και εμφανίστηκε αυτή η ρημάδα η "άρνηση". Σχεδόν δεν πήγαινε να τη δει. Προφασίστηκε ένα σωρό βλακώδεις δικαιολογίες για να μην πηγαίνει. Τι φοβόταν? Έλα ντε! Φοβόταν μήπως εκεί που ησύχασε ερχόταν το μοιραίο και όλοι οι κόποι της πήγαιναν χαμένοι! Φοβόταν ότι κάπου υπήρχε ένα τέρας που λαγοκοιμόταν, θα ξυπνούσε και θα της έλεγε "ώστε έτσι, ε? πήγες να με ξεγελάσεις? τώρα θα δεις!" Μπρρρρρρ....Μυστήριο πώς το έβλεπε, η άρνηση όμως άρνηση!
Επανέρχομαι. Κάτι αντιβιώσεις από δω, κάτι μαντζούνια από κει, τα μικρά ανένηψαν. Αρρώστησε όμως η ίδια. Την περασμένη βδομάδα έκανε πολύ κρύο. Τα κανάλια ούρλιαζαν αλλά ποιος τα άκουσε? Η κυρία μου ήταν χωμένη στο κρεβάτι της απορροφημένη από το "Έγκλημα στο Da Capo" του Γιώργου Λακόπουλου και δεν σήκωσε μάτι. Βγήκε ελαφρά ντυμένη την Παρασκευή για να πάει στη δουλειά της, οπότε λίγες ώρες μετά άρχισε να την καίει η μύτη της. Αδιάψευστο σημείο! Πέρασε το Σαββατοκύριακο οικτίροντας την τύχη της. Δεν οίκτιρε την παράλογη λογική της που δεν ντύθηκε πιο ζεστά, οίκτιρε την τύχη της. Και να τα γλυκάνισα και τα χαμομήλια να πηγαινοέρχονται..., χώρια η γιαγιά - Σοφία που την έζωσαν τα φίδια για τη μονάκριβη της...
Τη Δευτέρα δεν πήγε στη δουλειά. Σηκωνόταν από το κρεβάτι για να πάει προς νερού της, περνούσε από το κλουβί μου, με αποχαιρετούσε σπαρακτικά λέγοντας ότι πεθαίνει στο άνθος της ηλικίας της και ξαναξάπλωνε. Την Τρίτη ήταν πεπεισμένη ότι αυτή η αρρώστια ήταν απλώς μια επιπλοκή μιας άλλης σοβαρότερης αρρώστιας που έριξε την άμυνα του οργανισμού της...Τρέχα γύρευε! Με ζάλισε. Την άκουγα από την κρεβατοκάμαρα της να κλαίγεται νυχθημερόν "πεθαίνω" και "πεθαίνω". Το μαρτύριο μου συνεχίστηκε και την Τρίτη. Το ημερήσιο πρόγραμμα μου τινάχτηκε στον αέρα. Δεν μελέτησα ούτε ένα φύλλο ωδικής και δεν ασκήθηκα καθόλου στις υψηλές νότες!
Την Τετάρτη επιτέλους σηκώθηκε, καταβεβλημένη είναι η αλήθεια, πήρε το αυτοκίνητο της και πήγε στη δουλειά. Όταν γύρισε βρήκε άρρωστο τον κύριο μου. Ξανά τα ίδια. Μάλωναν ποιος ήταν πιο άρρωστος. Οι μύτες τους ήταν σαν μελιτζάνες από το φύσα φύσα. Τα σωθικά τους πονούσαν από το βήχα αλλά η όρεξη για συγκρίσεις αμείωτη. Το κρεβάτι έγινε πεδίο μαχών, όχι αυτών που έπρεπε να είναι αλλά άλλων, καθ΄ολοκληρίαν λεκτικών!!
Το Σάββατο πάντως έφυγαν για το χωριό. Η κυρία μου ήταν περδίκι, ο κύριος μου έβηχε ακόμα και ήταν τίγκα στο πτύελο αλλά πήγαν για να δουν τα της επαύλεως. Δεν πήγα μαζί. Δεν τρελάθηκα! Αρκετά τράβηξα με τις αρρώστιες τους! Η Τσιριμπόμ έχωσε στην τσάντα της την τελευταία στιγμή τον "Ζορρό, η αρχή του θρύλου" της Ιζαμπέλ Αλιέντε, μήπως και πλήξει. Γύρισαν σήμερα που είναι Καθαρή Δευτέρα. Μόλις μπήκαν μέσα, η κυρία μου ήρθε στο κλουβί μου, με χαιδολόγησε και μου κρέμασε Μάρτη, ξέρετε, την κόκκινη με άσπρη κλωστούλα που φοράνε στον καρπό για να μην τους κάψει ο ήλιος του καλοκαιριού. Πόσο συγκινήθηκα! Πόσο γαϊδούρι, αν και καναρίνι, είμαι που τους κουτσομπόλεψα για τις αρρώστιες τους! Το βιβλίο το διάβασε η άτιμη, αν και ήταν μεγάλο και της άρεσε κιόλας, παρόλο που δεν είναι φαν της συγγραφέως. Ένα ωραίο παραμύθι, είπε, για τα κρύα βράδια των Κουκουβάτων.
Η Τσιριμπόμ, το ξέρετε, είναι μιας κάποιας ηλικίας και μιας κάποιας θέσης. Δεν σας έχω πει ακριβώς αλλά υποψιάζεστε. Βέβαια, η βιολογική της ηλικία δε συμβαδίζει με την ηλικία τής ταυτότητας, φαίνεται νεώτερη. Αν τη ρωτήσεις δε, αισθάνεται 25. Ιδού η έκπληξη : κάθε χρόνο, όλα της τα χρόνια, φοράει Μάρτη. Η συνήθεια τής έμεινε από τον μπαμπά της που το τελευταίο βράδυ του Φλεβάρη, ετοίμαζε κλωστούλες και τις έβαζε στα χέρια όλων των κατοίκων του σπιτιού. Έτσι κι αυτή, φοράει τον Μάρτη και τον φοράνε παρακαλώ και τα μικρά αφεντικά. Στη δουλειά της, πολλές φορές την κοιτάνε έκπληκτοι, άλλες φορές την επαινούν που τηρεί τα έθιμα, άλλες αμφιβάλλουν με τους εαυτούς τους και αναρωτιούνται μέσα τους αν έκαναν καλά που απευθύνθηκαν σε αυτήν για την επίλυση των προβλημάτων τους. Εκείνη αδιαφορεί για τα σχόλια. Αν κάποιος τη ρωτήσει πιεστικά του λέει ότι για αυτήν αντιπροσωπεύει την καλή υγεία ολόκληρου του χρόνου και κλείνει την κουβέντα κρατώντας μια νοερή σημείωση να τιμωρήσει προσεχώς τον αυθάδη με όποιον τρόπο μπορέσει.
Μπήκε ο Μάρτης! Έρχεται η άνοιξη! Θα συνθέσω νέα τραγούδια! Έχω στο κλουβί μου Μάρτη με γαλάζια χαντρούλα! Με αγαπούν και αγαπώ κι εγώ! Τι άλλο θέλω?