ΤΑ ΘΡΥΨΑΛΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

Η κυρία μου επισκέφτηκε ένα προηγούμενο απόγευμα τη μαμά της και τη βρήκε, όπως πάντα τυλιγμένη μέσα στις σαπουνόπερες της να της απαντάει αφηρημένα. Πήγα κι εγώ μαζί της γιατί το κανονικό αφεντικό μου με είχε πρήξει. Δεν έχει τι να κάνει αυτόν τον καιρό, πέρα από το διάβασμα του και τρώγεται με τα ρούχα του! Τον έπιασα να ρωτάει τη μαμά του εάν όταν πεθάνω μπορεί να με ταριχεύσει και πού υπάρχουν τα σχετικά μαγαζιά ταριχεύσεων! Ακούτε? Πώς δεν το έπαθα το εγκεφαλικό είναι θαύμα! Κόντεψα να τσακιστώ από το κλαδί μου! Η κυρία μου και μαμά του όμως δεν πήγε πίσω! Υπολόγισε πρόχειρα την πίεση της και εφόσον κατάλαβε ότι άγγιζε δυσθεώρητα ύψη, τον ατένισε με ένα πολύ εύγλωττο βλέμμα και εν είδει Βούδα τον ξαπέστειλε χωρίς άλλη κουβέντα.

Μια και η γιαγιά δε μας έδωσε σημασία απορροφημένη από τις περιπέτειες των ηρώων της, εγώ βολεύτηκα πάνω στο προβατάκι της πυζάμας της κυρίας μου και άρχισα να ρεμβάζω. Εκείνη βυθίστηκε στις σκέψεις της. Αλυσσίδα βαθυστόχαστων σκέψεων! Σκεφτόταν ότι η τηλεόραση πλέον δεν είναι να ανοίγει διότι αυτά που παίζει και όσοι εμφανίζονται αποτελούν ύβρη για μια μέση νοημοσύνη. Συνειρμικά αναλογίστηκε τον κινηματογράφο και το εάν έπρεπε να πάρει τον κύριο μου και να πάνε να δούνε κάποια ταινία για να ξεσκάσουν. Η επόμενη σκέψη ήταν ότι ήδη παίζονται αρκετό καιρό "Τα θρύψαλα του καιρού" και θα έπρεπε να κόβονται εισιτήρια για ποιοτικές ελληνικές ταινίες μέσα στα πλαίσια της υποστήριξης στην άλλη ματιά και αντίστασης στα χολυγουντιανά box office . Με την τελευταία σκέψη στο μυαλό ανέβηκε επάνω και είπε στον κύριο μου αποφασιστικά "την Παρασκευή θα πάμε να δούμε "Τα θρύψαλα του καιρού", παίζεται στο Δημοτικό κινηματογράφο που είναι κοντά στο σπίτι μας" . Ο κύριος μου που ρουφούσε τον καφέ του αμέριμνος κόντεψε να πνιγεί και της απάντησε ετοιμόλογος "τι σου δίνει και πίνεις όταν πάς κάτω?" εννοώντας τη γιαγιά. Τα επόμενα που της έσουρε ήταν τα ακόλουθα "εσύ δεν έχεις δει ποτέ σου Αγγελακόπουλο (αλήθεια), τόσα χρόνια που σε παρακαλάω (αλήθεια), ούτε καν το "Μπουλούκι" που είναι η καλύτερη και η πιο πολιτική του ταινία (αλήθεια), αρνήθηκες να δεις το "...... " και τον "........ " και το "......." γιατί δε θέλεις να στεναχωριέσαι (sic αλλά αλήθεια!) και τώρα πήγες δυο λεπτά κάτω να δεις τη μαμά σου και ήρθες φουριόζα να μου πεις να πάμε να τον δούμε. Πες μου τι σου έδωσε και ήπιες?". Ωρύετο!

Ο κύβος όμως είχε ριφθεί! Παρασκευή στολίστηκαν και πήραν το δρόμο για το σινεμά. Ο κύριος μου εξακολουθούσε να την ψέλνει αλλά εκείνη έφτιαχνε νοερές λίστες σούπερ μάρκετ και δεν του απαντούσε. Στην αίθουσα ήταν 12 άτομα, μερικά είχαν παραμείνει μετά από το έργο που παιζόταν πριν, ένα γιαπωνέζικο με κηδείες, παντοτινούς αποχωρισμούς και τελεσίδικους αποχαιρετισμούς. Έγινα expert στην προετοιμασία του γιαπωνέζου νεκρού.

Η κυρία μου βρήκε το έργο για το οποίο πήγαμε ωραίο, καθόλου βαρετό, με θαυμάσια φωτογραφία και μουσική. Πέρα από τις πικρόχολες κακίες που γράφτηκαν, κυρίως για τον εγωκεντρισμό του σκηνοθέτη, το αναμάσημα των ίδιων και των ίδιων, την έλλειψη πολιτικού προσανατολισμού κλπ διανοουμενίστικα, το έργο ήταν ανώτερο από άπειρες πατάτες που έχουμε δει. Ο κόσμος των καναρινιών άλλωστε λατρεύει τις διαχρονικές ιστορίες αγάπης, τις καλές ερμηνείες, τα χρόνια που περνάνε, τις αναμνήσεις που αφήνουν, την ιστορική μνήμη...

Ο κύριος μου αντίθετα, χαρακτήρισε την ταινία, τη χειρότερη του σκηνοθέτη! Ανάποδα έγιναν τα πράγματα. Εκείνη, που δεν ήθελε παλιότερα ούτε να ακούσει, υποσχέθηκε να δει και τις υπόλοιπες ταινίες για να διαμορφώσει άποψη. Εκείνος, που έχει και φυλάει σαν κόρη αφθαλμού όλη τη φιλμογραφία του σκηνοθέτη σε DVD, μουρμούριζε ότι απογοητεύτηκε και δεν περίμενε τέτοια ταινία από αυτόν! Καθώς τους άκουγα θυμήθηκα πριν από χρόνια ένα ταξίδι μας στη Φλώρινα. Ήταν χειμώνας και είχαν πάει οι δυο τους χειμωνιάτικες διακοπές στην Καστοριά. Ο κύριος μου απαίτησε να πάνε στη Φλώρινα γιατί ήθελε να απολαύσει μερικά από τα τοπία που χρησιμοποιούσε ο σκηνοθέτης στις ταινίες του. Επειδή η συλλεκτική φιλμογραφία του μόλις άρχιζε να σχηματίζεται έστειλε την κυρία μου σε ένα DVD club να ζητήσει να αγοράσει όλες τις ταινίες που (ήταν βέβαιος ότι θα) είχαν. Της είπε μάλιστα ότι είναι πασίγνωστος στη Φλώρινα επειδή έχει χρησιμοποιήσει τοπία και ανθρώπους επανειλλημμένα στις ταινίες του. Πήγαμε στο κατάστημα, είπαμε τι θέλαμε στο νυσταγμένο υπάλληλο και ακούσαμε την ερώτηση "Του ποιού θέλετε ταινίες? Ποιος είναι αυτός? Δεν τον ξέρω!" Ρεζίλι των σκυλέων γίναμε! Φύγαμε άρον άρον και σε όλο το δρόμο ήταν η κυρία μου που έψελνε το σύζυγο της για την αφέλεια του...