Η ΠΕΡΙΦΕΡΟΜΕΝΗ ΕΚΘΕΣΗ ΣΩΜΑΤΩΝ

Τα κανάλια και οι εφημερίδες άρχισαν να βομβαρδίζουν από μέρες για την Έκθεση που κάνοντας το γύρο του κόσμου έφτασε και στην Αθήνα. Τα Σώματα. Ερχόταν με δάφνες και παραδάφνες. Ο κόσμος έσπευσε σαν κοπάδι γαλοπούλες να δει αυτό το ενδιαφέρον θέαμα. Το πώς είναι ένα ανθρώπινο σώμα. Μεγάαααλο ερώτημα!!! Ενδιαφέρει όλο τον κόσμο!
Όταν πήραν την κυρία μου διάφοροι φίλοι της για να κανονίσουν να πάνε στην έκθεση, εκείνη άρχισε να εξαπολύει μύδρους ενάντια σε όλους αυτούς τους μηχανισμούς πληροφόρησης (ουσιαστικά διαφήμισης) για ένα θέαμα, που εκείνη χαρακτήριζε αποτροπιαστικό!! Το συγκεκριμένο θέαμα, είπε, δεν θα έπρεπε να απευθύνεται ούτε σε γιατρούς. Οι μόνοι που θα άξιζε να το δουν θα ήταν οι φοιτητές της ιατρικής κι αυτοί μόνο για λόγους εξάσκησης και κατανόησης.
Αν μπορούσε να κάνει κάποιος ένα άτυπο γκάλοπ στους γιατρούς, ελάχιστοι θα σας απαντούσαν ότι τους ενδιαφέρει να δουν ανατομικά παρασκευάσματα. Οι άνθρωποι αυτοί, πολύ απλά, έχουν βαρεθεί να βλέπουν σώματα κάθε ηλικίας και κατάστασης καθημερινά και τον ελεύθερο χρόνο τους θέλουν να αλλάξουν παραστάσεις. Μην ξεχνάτε ότι αν υπάρχει ένας γιατρός σε μια φιλική συγκέντρωση, ενώ όλοι διασκεδάζουν, αυτός είναι υποχρεωμένος, με τη σειρά, να λύνει απορίες και διαγνωστικά προβλήματα δωρεάν, στον ελεύθερο χρόνο της διασκέδασης του σε όλους τους παρευρισκόμενους, για τους ίδιους αλλά και το σόι τους μέχρι 2η γενεά.
Είναι ντροπή επίσης, είπε η κυρία μου φουντωμένη, να κατασκοπεύουν οι ζωντανοί και υγιείς και υπεράνω και πολιτισμένοι και...και...., τα κακόμοιρα τα σώματα, που τα κατάντησαν κάποιοι έξυπνοι, εκθέματα ανά την υφήλιο, για να πλουτίζουν, χωρίς να τα ρωτήσουν όταν ήταν εν ζωή, αν επιζητούσαν αυτή την κατάντια! Μετά θυμήθηκε ότι όταν είδε στον κινηματογράφο την "Τροία", πριν πολλά χρόνια, δεν πρόσεξε ούτε τον Μπραντ Πητ Αχιλλέα, ούτε την επική σκηνοθεσία, ούτε τίποτε άλλο, εκτός από τη σπαρακτική ιστορία του Πρίαμου όταν ζητούσε το σώμα του Έκτορα για να το θάψει. Τότε συνειδητοποίησε, ότι άλλο είναι να διδάσκεσαι μηχανικά σελίδες της ιστορίας στο σχολείο και άλλο να κατανοείς και να εκτιμάς τι σήμαιναν αυτά τα γεγονότα, χρόνια μετά, όταν έχει πήξει το μυαλό σου.
Τα σώματα, είπε τέλος η κυρία μου, θέλουν αγάπη και σεβασμό, όχι μόνο όταν είναι ζωντανά, τρυφερά και ερωτεύσιμα αλλά και όταν γεράσουν, όταν πάνε στο νοσοκομείο και ξεντύνονται μπροστά σε κοροιδευτικά και αδιάκριτα βλέμματα, όταν είναι ανήμπορα και εγκαταλειμένα από τους αγαπημένους, όταν ετοιμάζονται να φύγουν από τη ζωή και βέβαια όταν έχουν ήδη φύγει. Το ανθρώπινο σώμα αξίζει σεβασμού και διακριτικότητας παντού και πάντα. Η κυρία μου κατέληξε στο ρητορικό ερώτημα "Θέλω να πάω έξω από την έκθεση και να ρωτήσω όσους βγαίνουν ¨θέλετε όταν πεθάνετε να δωρίσετε το σώμα σας για να περιηγηθεί τον κόσμο με αυτόν τον τρόπο?". Πόσοι θα απαντούσαν? Ο εφευρέτης της μεθόδου προηγμένης ταρίχευσης άφησε άραγε ως επιθυμία του, μετά θάνατον να ταριχευθεί έτσι και να συμμετάσχει ως έκθεμα και ο ίδιος ανά την υφήλιο? Ας μην συζητήσουμε το νομικό θέμα αυτής της ιστορίας, την πιθανή καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και αξιοπρέπειας και την τιμή των 16 ευρώ κατά κεφαλή.