ΣΙΝΈ ΜΈΛΙ

Τον έφαγε τον κύριο μου! Δεν του έχω δώσει όνομα αλλά έπρεπε να σας τον έχω συστήσει ως Ιώβ! Λύσσαξε να πάνε να δούνε ένα έργο ντοκυμαντέρ αφιέρωμα στα tango. Σας έχω ξαναπεί ότι η Τσιριμπόμ σε μια άλλη ζωή θα πρέπει να υπήρξε κάτοικος Αργεντινής, ίσως έπαιζε bandoneon στους δρόμους! Δεν εξηγείται αλλέως πώς η αγάπη της για αυτόν το χορό! Και μήπως νομίζετε ότι ξέρει να τον χορεύει? Υπήρξε πάντα σκράπας στους χορούς κάθε είδους διότι ως αριστερόχειρ και αριστερόπους αδυνατούσε να μάθει βήματα προτάσσοντας σε κάθε διδαχή το αριστερό! Μετά μπερδευόταν, εκνευριζόταν και παρατούσε κάθε προσπάθεια. Το χορό δεν ξέρει να τον χορεύει αλλά ξέρει να χορεύει τον κύριο μου στο ταψί.
Είχε ακούσει στον αγαπημένο της ραδιοφωνικό σταθμό το CD με τα τραγούδια και έσπευσε να το αγοράσει. Αντηχούσε όλο το σπίτι τανγκό! Πού να συγκεντρωθώ να συνθέσω κελαηδητά? Σα να μην έφτανε αυτό, ανακάλυψε και το ομώνυμο ντοκιμαντέρ που παιζόταν στο Σινέ Μέλι. "Cafe De Los Maestros". Πού να φανταστούμε ότι θα ερχόταν και στην Ελλάδα να παιχτεί?
Πώς το μυρίστηκε η αθεόφοβη? Κάθε Πέμπτη ο κύριος μου αγοράζει μια εφημερίδα, πάλαι ποτέ πολιτική, τώρα ένα ξεπλυμένο αντίγραφο εκείνης της παλιάς εφημερίδας, τον "Αρουραίο". Κάθε Πέμπτη λέει ότι είναι ντροπή να τον αγοράζει πια, αλλά για συναισθηματικούς λόγους τσουπ... έρχεται στο σπίτι με την εφημερίδα. Ο Αρουραίος έχει ένα ένθετο, το "Αρουραίος Art" το οποίο η κυρία μου ξεκοκκαλίζει μόλις εναποτίθεται στο τραπέζι της τραπεζαρίας. Εκεί είδε ότι το έργο παιζόταν στο Σινέ Μέλι (μόνο) και ενημέρωσε τον κύριο μου ότι θα πάνε να το δούνε. Τι να κάνει κι αυτός ο κακομοίρης....Τανγκό, ξετανγκό την πήρε και πήγαν!
Η κυρία μου συγκινήθηκε γιατί είχε να πάει στο Σινέ Μέλι από φοιτήτρια. Το ίδιο και ο κύριος μου αλλά δεν ξέρω αν αυτός συγκινήθηκε. Το σινεμά ήταν ανακαινισμένο και καλαίσθητο, καμία σχέση με το παλιό σινεμά σημείο αναφοράς του κέντρου της Αθήνας. Πήγα και γω μαζί τους από περιέργεια. Ήθελα να δω τον Άλλο Κόσμο, αυτόν που δεν τρώει σαν κότα καλαμπόκι στα multiplex, δεν πίνει κουβάδες κόκα κόλα, δε μιλάει ηχηρά, δεν κουνιέται όλη την ώρα, δε βλέπει έργα μαζικής κατανάλωσης, δεν έχει δάχτυλα προέκταση όπλου, πληκτρολογίου ή παιχνιδομηχανής. Εκείνο τον Άλλο Κόσμο που σκέφτεται και κουβεντιάζει. Ήθελα να δω πώς είναι. Οι κύριοι μου τον έχουν σχεδόν ξεχάσει κι εγώ δεν τον έχω γνωρίσει καν. Έναν μόνο έχω γνωρίσει κάτοικο αυτού του κόσμου, τον κουνιάδο της Βερενίκης, τον Διομήδη. Ανοίγω παρένθεση.
Ο άντρας της Βερενίκης, ο Νέαρχος, φίλος και κουμπάρος της οικογένειας μου είναι ο ορισμός του μέσου μεσήλικα Έλληνα. Ζεμένος στο αλέτρι της φαμίλιας, δουλεύει νυχθημερόν σε ιδιωτική εταιρεία, ελαφρώς παραιτημένος από πολλά, ζει για να δουλεύει και λιγότερο για να ζει. Έχει τη γυναικούλα του που τον φροντίζει, τα παιδάκια του που φροντίζει να σπουδάσουν, το σπιτάκι, το αυτοκίνητο, το εξοχικό, τα πεθερικά, το σινεμά σπάνια, το θέατρο ακόμα πιο σπάνια, το φαγητό σε φίλους, τις εγκεκριμένες εξόδους και πάει λέγοντας. Μια βολεμένη ζωή σε ένα μαγκανοπήγαδο Δεν κοροϊδεύω γιατί και οι δικοί μου κάπως έτσι είναι. Κάνουν κάτι ανήμπορες επαναστάσεις πού και πού, προσπαθούν να μην αποκοιμίζουν τα μυαλά τους, αλλά ο παρονομαστής παραμένει ο ίδιος.
Η γιορτή του Νέαρχου αποτελεί για όλους ένα είδος παράδοσης εδώ και χρόνια. Η Βερενίκη κάνει ετοιμασίες, φοράει ωραία ρούχα, ανοίγει το σπίτι και η γιορτή αυτή καθεαυτή αποτελεί το κοσμικό γεγονός που ανταμώνει διαφορετικές κουλτούρες σε ένα βράδυ. Εκείνη τη μια φορά το χρόνο ανταμώνουν οι δικοί μου με το Διομήδη, τον αδελφό του Νέαρχου. Τους αρέσει πολύ η συναναστροφή με ένα ελεύθερο και προοδευτικό πνεύμα, όπως είναι ο Διομήδης. Δεν έχει παντρευτεί, δουλεύει για να ζει και δε ζει για να δουλεύει, μένει σε ένα ρετιρέ και ατενίζει την Αθήνα από ψηλά, απαλλαγμένος από μικρότητες. Με κάθε ευκαιρία φεύγει για μικρά και μεγάλα ταξίδια. Με την κυρία μου πάντα ανταλλάσσουν απόψεις για τα μέρη που πήγαν και τα μέρη που ονειρεύονται να πάνε, για τα βιβλία που διαβάζουν, τα έργα που είδαν. Με τον κύριο μου μιλάνε κυρίως πολιτικά γιατί είναι οι μόνοι που ξέρουν, παρακολουθούν, θυμούνται και κρίνουν από την ομήγυρη της γιορτής. Διαβάζει, βλέπει ταινίες, πηγαίνει σε συναυλίες, είναι ένας καλλιεργημένος bon viveur που οι κύριοι μου τον αγαπάνε πολύ.
Θυμάμαι μια χρονιά, ο κύριος μου δήλωσε στην κυρία μου ότι θα πήγαιναν μετά τη δουλειά τους στην πορεία του Πολυτεχνείου. Όπως έχετε καταλάβει ήδη οι κύριοι μου ανακοινώνουν ο ένας στον άλλο τις εξειδικεύσεις τους. Θεωρούν απολύτως φυσικό να πειθαρχεί ο ένας στα σχέδια του άλλου. Ο κύριος μου οργάνωνε μέρες το πώς θα πάνε, με ποιον θα πορευτούν, πού θα σταθούν, πώς θα κινηθούν κλπ. Είναι λίγο φοβητσιάρης και θέλει να εξασφαλίσει ότι δε θα τους σπάσει κάποιος ξαφνικά στο ξύλο. Το κανονικό μου αφεντικό είχε πάει με το σχολείο του και ήταν σε άλλη θέση. Δεν ήθελε ούτε να συναπαντηθεί με τους γονείς του στην πορεία. Όταν φτάσαμε στο Σύνταγμα αποχωρήσαμε και μείναμε παράμερα χαζεύοντας με σκοπό να φύγουμε σιγά σιγά για το σπίτι μας. Εκεί που καθόμαστε να ο Διομήδης. Είχε φύγει και αυτός από την πορεία και κατηφόριζε προς το κέντρο. Τα είπαμε όρθιοι, κάναμε μια σύνοψη της κατάστασης και ξεκίνησε να φύγει κοιτάζοντας το ρολόι του. Φεύγω, μας είπε, πάω στο σινέ Μέλι να δω μια ιρλανδική ταινία "Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι". Ακόμα θυμάμαι τα λόγια του! Μου έκαναν εντύπωση! Και μεις την είδαμε την ταινία αλλά αργότερα σε DVD. Την είδαμε τιμής ένεκεν του Διομήδη ένα μεσημέρι Κυριακής εγώ και η κυρία μου χωμένοι στο διπλό κρεβάτι, με τον κύριο μου να ροχαλίζει μακαρίως δίπλα μας.
Ξεστράτισα όμως πολύ. Άλλα ξεκίνησα να γράφω και αλλού βρέθηκα. Δε θα προλάβω να πω τίποτα για το σινεμά, για το έργο "Cafe de los Maestros" και κυρίως για το άλλο έργο που είδαμε πρόσφατα στο ίδιο σινεμά, ντοκιμαντέρ κι αυτό, τη "Μακρόνησο". Ασύνδετα σας φαίνονται όλα αυτά αλλά συνδέονται με κάποιο τρόπο. Αυτό ξεκίνησα να γράφω και βρέθηκα στο Διομήδη. Πάντως για τη γιορτή του Νέαρχου υπάρχουν πολλά να γραφτούν, είναι ένα πεδίο αναφορών, πχ το Έπος Ζαρτιέρα, δε σας λέω τίποτα! Φεύγω. Έχω να πάω στη γιαγιά Σοφία και να ετοιμάσω τη βαλίτσα μου! Α! Δε σας το είπα! Πάμε με την κυρία μου και τη Βερενίκη στη Λιουμπλιάνα την Πέμπτη. Πάω να μαζέψω παραστάσεις! Ελπίζω να προλάβω να τελειώσω τα του Μελιού αύριο.